"အစ္မ....အစ္မ...." ႏုယဥ္တစ္ေယာက္အလန႔္တၾကားေခၚသံေၾကာင့္ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္မွာရပ္သြားေလသည္။
"ဘာျဖစ္လာတာလည္း..ကုလားေလးရဲ႕.." ႏုယဥ္မွာ ထိုမွ်ေမးရင္း အသံလာရာဘက္ကိုလွည့္ကာစကားဆိုလိုက္ေလသည္။
"ဟိုေလ .အထြန္း..အထြန္း မေန႔ညကဆုံးၿပီတဲ့..."အခုမွသိရေသာ သတင္းအား အလန႔္တၾကား လာကာ သတင္းေပးေနေလသည္။
"ဘယ္လိုဘယ္လို..." ႏုယဥ္မွာ လက္ထဲမွကိုင္ထားေသာဓားကို သတိလြတ္စြာလႊတ္ခ်လိုက္မိေလသည္။ သူမထိုအေၾကာင္းအရာကို မသိရေသးေပ။
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလည္း...မေန႔ညကေတာင္ ဒီကျပန္သြားတုံးကအေကာင္းႀကီမလား..."
"ဟုတ္တယ္..မေန႔ညက ကားတိုက္ခံရတာတဲ့..ေနရာတင္ပြဲခ်င္းၿပီးဆုံးသြားတာ... အီး.. ေၾကာက္စရာႀကီးရယ္..."ကုလားေလးမွာေျပာရင္း ၾကက္သီးေတြထလာေလသည္။
"ဟုတ္တယ္ သမီးေရ...အေဒၚေတာင္မနက္ကနာေရးအိမ္ေရာက္ခဲ့ေပါ့..."
"ဟုတ္လား...ေဒၚျမ... ဘယ္ခ်ိန္ခ်မွာလည္း..."
"၉နာရီလို႔ေတာ့ေျပာတယ္...သမီးရဲ႕..."
"ေအာ္...ႏုယဥ္သြားလိုက္ပါအုံးမယ္ေနာ္ ေဒၚျမရယ္...ဒီေန႔တစ္ရက္ေတာ့ဆိုင္ပိတ္လိုက္ပါေတာ့...." ႏုယဥ္ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကို ထားခဲ့ၿပီးေဒၚျမကိုေခၚကာ အထြန္းတို႔အိမ္ဘက္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။
အထြန္းတို႔ကဆင္းရဲသလို ဘယ္သူမွလည္းအေရးတယူအဖက္မလုပ္ၾကျပန္ေတာ့လည္း ရပ္ကြက္အျပင္တဲကုပ္ကေလးမွာေနရရွာသူေတြသာ။ နာေရးအိမ္သာဆိုသည္ ဆင္းရဲသူမို႔ သိပ္ေတာ့မစည္ကားလွေပ။
"သားေရ..အေမ့သားေလး...လူလိမၼာေလးေရ...အခုေတာ့အေမ့ကိုထားသြားၿပီေပါ့..."
အမယ္အိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာက်င္စြာျဖင့္အသက္မဲ့ေသာအထြန္းရဲ႕ခႏၶာေဘး ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးေနေလသည္။
"ေအာ္...အမ လာလာထိုင္ပါ...ေဒၚျမေရာပါလာတာပဲ..ထိုင္ၾကပါ..."
အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ဟန္တူေသာ အမ်ိဳးသမီးမွာ ႏုယဥ္အား ဧည့္ခံကာေနေလသည္။
"ဆရာမေလး...အထြန္းေလ...သားေလး အထြန္း...ဆရာမရဲ႕တပည့္ အထြန္းေလ...ေသသြားၿပီတဲ့..." ႏုယဥ္ရဲ႕လက္ကိုဆြဲကာ ငိုရင္းဆိုလာျပန္ေတာ့ ႏွစ္သိမ့္ကာအားေပးရျပန္သည္။ အထြန္းအေမကေတာ့ ႏုယဥ္ကိုဆရာမေလးဟုသာေခၚတတ္သည္။ သူ႔သားကိုအလုပ္ေပး ထမင္းေကြၽးေနတဲ့ ထမင္းရွင္မို႔တ႐ိုတေသ ဆရာမေလးဟု ေခၚျခင္းပင္သည္။
YOU ARE READING
ချစ်ခွင့်သာရှိခဲ့ပါလျှင်
Romanceလောကမှာ မေတ္တာတို့မှ ချစ်မိသည်ရော မရှိလေရော့သလား။ချစ်ခွင့်မရှိလေရော့သလား။ { Zawgyi } ေလာကမွာ ေမတၱာတို႔မွ ခ်စ္မိသည္ေရာ မရွိေလေရာ့သလား။ခ်စ္ခြင့္မရွိေလေရာ့သလား။
