Chapter 4
A month after the incident, I indulge myself in my job. Kailangan kong maging sobrang busy. My colleagues think I am a pushover and give me all kinds of chores to do. I never complain but take them all. Tuwang-tuwa pa ako dahil alam kong matatabunan ng mga chores na ito ang mga problema ko kahit papaano.
Gusto kong humingi ng day off ngunit kailangan ko rin naman ng pera. Halos maubos ang pera ko sa Hilton. After I made my last lesson plan I decided to resign from the job and look for a new one for the reason, I was desperate to really forget what had happened to me. I want to be super busy thinking I can quickly forget what happened. At dito ako bumagsak.
Trabaho rito, trabaho roon. Kuha ng mga files roon, kuha ng mga files dito. Gagawin ko ang lahat para lang hindi sumagi sa aking isipan ang pangyayaring iyon. Nahihilo ako. Nasusuka. Alam kong dahil lang iyon sa sobra-sobrang pagtatrabaho ko. Wala akong pahinga kaya nahihilo ako. Wala akong tamang kain kaya nasusuka ako.
But
Truth is, I had an odd feeling. I'm pretty sure I know what it is, but I'm not willing to admit it. I'm afraid to admit that possibility. Iniisip ko pa lang ay gusto ko na agad umatras.
"Oh, umattend ka mamaya ah? Kailangan daw lahat tayo ay present." Anji said while brushing her curly hair.
Of the many co -workers I have here, only Anji has become my friend. She is very sensible and sweet. She's like my Mother, understanding. I smiled at her and placed the runaway hair behind her ear.
"Of course." I simply replied. Ngumiti rin siya sa akin at ako naman ang inayusan niya ng buhok ngayon.
Gusto kong maiyak. Dahil sa ginawa niya ay naaalala ko na naman ang aking Ina. Madalas niya rin kasing inaayos ang buhok ko noong bata pa ako. I missed my Mother so much. I want to hug her right now. I hope that I have the power to teleport right by her side.
We are almost on the same path as Anji. He also has a map of the abusive father. His mother and siblings always get beatings from the father, especially if he is drunk. Maganda si Anji. Mahaba at makintab ang kulot niyang buhok. Maputi ang kutis ng balat at mayroong matangos na ilong. Nagpadagdag pa sa pagiging maganda niya ay ang kanyang natural na mapupulang labi. Ang kanyang pilik mata naman ay hindi na kailangan ng mascara dahil natural na makurba ito.
A literal angel.
She also always helps me with my chores whenever she is done with hier chores. She was always smiling as if she had no problems with her. Ang kanyang Ina ay nasa ospital at nagpapagamot. Wala silang ibang maaasahan kung hindi siya dahil siya lang naman ang may trabaho sa kanilang pamilya. Ang Tatay nilang lasinggero ay hindi na maaasahan at ang mga kapatid niya naman ay nag-aaral pa. I salute Anji for being this brave.
Sana ay ako rin. Gusto ko rin makayang ngumiti sa kabila ng mabibigat na problema. Gusto ko rin maging matapang sa pagharap ng problema kagaya niya. Iyak lang kasi nang iyak ang kaya kong gawin. Nakakalimutan ko lang naman ang problema ko tuwing nag tratrabaho ako pero pag-uwi sa bahay? Nilalamon na ulit ako ng lungkot. Kaya ang ending ay makakatulugan ko na naman ang pag-iyak.
This day they are gossiping about the new CEO, who will be holding a meeting that requires everyone to be present. Kaya ngayon ay naghahanda ang lahat ng kanilang mga sarili. Ako naman ay 2ala nang balak ayusin ang sarili. They give me tons of files and ask me to deliver to the meeting room. Looking at the mountain, I give out a sigh. Fine.
As I said, gusto ko nito. Kahit na mahirap ay epektibo naman. Nagpaalam ako saglit kay Anji na ihahatid ko ito. Tumango siya at sinabing mag-ingat ako at baka ako ay madapa. Medyo nalimutan ko pa nga kung saan ba ang meeting room dahil bago pa lang ako rito. Hindi ko pa masyadong kabisado ang building. Laking pasasalamat ko talaga kay Anji dahil lagi niya akong tinutulungan.
Gusto ko ng mailaoag lahat ng files na ito. It's just that I can not handle it no matter how fast I go. I was fighting dizziness and drowsiness earlier in the day. I know I would have arrived in the room sooner if I were in better shape now. Para kong tumatakbo sa panaginip ko, napakabagal.
I am carrying this pile of papers and heading to the meeting room. Somebody is yelling,
"Behave yourselves! The CEO is here!"
But i did not take much notice because I am really dizzy and gonna pass out any moment.
Natatakot ako. Ayokong isipin iyon. Gusto ko munang buhayin ang aking Ina nang maganda bago ako bumuhay ng panibago.
Naiiyak na ko sa twuing iniisip ko pa lang ang mga posibilidad. I noticed the meeting room's door. My chest throbbed harder aas I got closer. Pakiramdam ko ay sa pagbukas ko ng pintuan ay ang pagtanggap ko ng katotohanan. Hindi ko alam kung bakit kaba at saya ang nararamdaman ko.
Saya?
Palapit nanag palapit sa pintuan ay palala rin nang palala ang pagka hilo ko. Para akong na hypnotized kaya hinihila na ng antok. Gusto ko na rin masuka kaya lang pinipigilan ko dahil hawak ko ang mga papeles. Gusto ko na itong maipalapag nang maka diretso na rest room.
Ilang sandali pa ay nangyari na nga ang kinakatakutan ko. I fell, but not to the ground. Inasahan ko na sa matigas na semento babagsak ang katawan ko, ngunit hindi. Someone holds me from below. He was very firm in his handling of me. Bukod aa kamay niyang sumusuporta sa akin ay napansinko rin ang kanyang amoy. Napaka bango! Lalo akong hinila ng antok.
Before I passed out, I see a familiar face.
Is that the man I slept with a month ago?
What in the coincidence is this?
