Asla Vazgeçmem

Herşey güzelleşiyor!

Okulun ilk günü geldiğinde Sınıfta çok tuhaf davranmıştım. Sanırım biraz havalı gibi... Herkes bana gülüyordu. Kendimi çok yalnız hissetmiştim. Arkadaş istiyordum. Sonra Damla, Elif ve Burcu Yanıma geldiler. Beraber Bahçeye çıktık, bana okulu gezdirdiler. Sınıfta çok sıcak bir ortam vardı. Herkes birbirine öyle yakındı ki ! Hayran kalmıştım. Ders bittiğinde hemen koşa koşa Dışarıya çıktım . Yağmur yağıyordu ve benim acelem vardı. Koşarken birine öyle bir çarptım ki 30 saniye yerden kalkamadım. Çarptığım kişi her kimse üstüme düşmüştü ve ben bundan memnun kalmamıştım. Yerden kalkar kalkmaz
"çok özür dilerim , bilirsin işte acelem vardı" dedim.
O da "sorun değil adını öğrenebilir miyim? " dedi.
"Sonra konuşsak olur mu gerçekten acelem var" dedim .
"bari adını söyleseydin" diye bağırdı arkamdan.
Koşarak "üzgünüüm !" diye cevap verdim.
Hemen servise bindim. Serviste bir kızla tanıştım. Adı Deniz'miş. İyi birisine benziyordu. Servisten indiğimde kulağımda kulaklık, elimde kitapla eve döndüm. Annem "okul nasıl geçti?" Diye sordu.
"Sonra konuşsak yapmam gereken ödevim var " dedim.
Odama gittim kapıyı kapattım ve çarpıştığım çocuğu düşünmeye başladım. Bundan dolayı kendimi tuhaf hissediyordum. Ben Hayatım boyunca erkeklerden hep nefret etmiştim ve şimdide hayatımda erkeklere yer yok. Ben bunları düşünürken annem bana nefis kurabiyelerinden getirdi .
"Manolya sana kurabiye getirdim" dedi. Teşekkür ettim ve afiyetle kurabiyelerimi yedim