ភាគទី៧: ខឹង!
សម្លេងសម្រឹបជើងនៅក្នុងវិមានវ៉ាង ម្ចាស់វិមាន វ៉ាងយីប៉ ដើរចូលយ៉ាងស្វាហ្វាប់ដោយមានបីកាយតូចនៅក្នុងរង្វង់ដៃដើរ ដើរឡើងតាមកាំជណ្តើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់របស់ខ្លួន ។
ផឹប~~~
កាយតូចត្រូវបានបោះទៅលើពូក រំសាយខោអាចេញពីខ្លួនបង្ហាញនូវរាងកាយតូចច្រឡឹង ចង្កេះមួយក្តាប់ សម្លឹងមើលទៅយីប៉កែវភ្នែករលីងរលោង ដែលយីប៉កំពុងតែបន្ធូរក្រវាត់ក ដើរមកជិតខ្លួន មុននឹងរាងកាយទាំងពីផ្អឹបគ្នា ។
" ហេតុអីbaby ធ្វើមុខបែបនេះ ហាស~~~ដឹងទេថាវាគួរអោយចង់សុី "
" ហ្ហឹក~~~" ចាន់ពេបមាត់អោយសសឹក ខ្លួនញ័រទទ្រឺតដូចជាកូនសត្វត្រូវទឹក ។
" ហេតុអីក៏យំ បែបនេះ ហាស~~~dadyមានធ្វើបាបbabyឯណា " នាយនិយាយទាំងថើបផ្តិតនៅលើផែនថ្ពាល់ថ្នមៗ
" ហ្ហឹកៗ~~ "
នាយក៏ថើបបង្ហូសរហូតដល់កញ្ចឹងកខាំញិចៗទៅលើវា ។
ជុបៗ~~~~'
" ហ្ហឹក~~~ហ្ហឹកៗ~~~~~" ស៑ាវ ចាន់បង្ហើបសម្លេងយំកន្ទ្រាក់ខ្លួន ។
" ស្ងាត់ "
" ហ្ហឹក~~~~ៗ~~~~"
" dady មិនចូលចិត្តក្មេងមិនស្តាប់បង្គាប់ " យីប៉ប្រែទៅជាមុខមាំ សម្លឹងមើលទៅរាងតូចដោយកែវភ្នែកដាក់កំហឹត ។
" ហ្ហឹក~~~ៗ~~ ហ្ហក" ចាន់នៅតែយំដង្ហក ដំណក់ទឹកភ្នែកនៅពោពេញកែវភ្នែក គ្មានអ្នកណាយល់នូវជម្រៅភាពឈឺចាប់របស់គេឡើយ ។
" កុំអោយ dadyអស់ទ្រាំណា " យីប៉ជ្រួញចិញ្ចើមដម្លើងសម្លេងដាក់អ្នកដែលនៅក្រោមទ្រូងខ្លួន ។
" ហ្ហឹកៗ~~~ហ្ហឹក ~ចាន់ៗ ចង់ទៅផ្ទះវិញ ហ្ហឹក~~~ហ្ហឹកៗ~~~នាំចាន់ទៅផ្ទះវិញ ហ្ហឹក\\ៗ " ចាន់មិនអាចធ្វើអ្វីបានបានត្រឹមតែស្រែកចង់ទៅផ្ទះវិញ។
" មិនបានbaby ជាកម្មសិទ្ធរបស់វ៉ាងយីប៉ តែម្នាក់គត់ មួយជីវិតនេះចាន់គ្មានសិទ្ធចាកចេញពីយើងឡើយ ទោះបីជាការស្លាប់ក៏ដោយ យើងនឹងឃុំអូននៅក្នុងរង្វង់ដៃយើងជារៀងរហូត " យីប៉និយាយខ្លាំងព្រមទាំងចាប់ដៃតូចរាងតូចយ៉ាងខ្លាំង ចាន់យំដង្ហក់សសឹកខ្លួនយ៉ាងណាក៏នាយគ្មានចិត្តអាណិតសូម្បីបន្តិច ។
