Addicted to the Photographer (ON-GOING)

PROLOGUE

"Do you love me? if you love me, it should only be me. Don't make me suffer too much. I love you so much... So please, just love me. Don't let her- Don't you love me anymore? Don't you feel it?" umiiyak kong tanong sa lalaki, ang sakit lang kasi hindi niya kayang suklian iyong pagmamahal ko.

"When you're too young for the love you say Trisha, the way you feel will also change. You can only say that it's because I'm the only one with you. I'm the only one who became your friend so you thought you love me...You feel differently, maybe you love me because you treat me like an older brother. "He said.

Hindi. Alam kong mahal ko siya at hindi bilang nakakatandang kuya, dahil mahal ko siya.

"Mahal kita Marky, simula noon ay hinahangaan na kita... Alam kong mahal kita, alam ko ang nararamdaman ko. Mahal kita bilang lalaki, mahal kita dahil iba ang naipaparamdam mo sa 'akin." Hinawakan ko ang pisnge ni'to at hinalikan.

"Trisha tama na... Kalimutan na natin kong ano ang mayroon tayo." Seryoso ang mukha ni'to at hindi mo mababahiran ng biro.

'yun na 'yun? Andami ko nang pinagdaanan sa pagmamahal sa kanya, at gagawin ko ulit 'iyun kong 'yun ang magiging dahilan para mapasakin siya.

"Bakit ayaw mo? Dahil ba nawala? Hindi ko 'rin naman sinasadya... Hindi ko naman hiniling mangyari 'iyun. Nasaktan 'rin ako." Hindi ko sinadya, hindi ko naman ginusto ang nangyari, hindi ko ginusto lahat.

"Hindi na kita mahal, wala na akong nararamdaman sa'yo, Valid na ba ang sagot ko para tuluyan mo'na akong layuan?"

"Mahal kita... at kong kinakailangan kong gawin ang ginawa ko noon ay gagawin ko para makuha ka ulit!" Singhal ko sa binata at hinawakan ang batok upang halikan.

Hindi ko inaaasahan ang pagtulak niya sa'akin, na paupo ako sa sahig at doon ko tuluyang na pagtanto na baka nga wala na talaga.

"Parang kang hayok Trisha! Adik ka! Layuan mo ako! Wag kang magpapakita sa'akin kong maaari. Hindi ka parin nagbabago," He said directly to my eyes.

"At baka nakakalimutan mo Marky ako ang fans mo... Nakakalimutan mo bang I'm ADDICTED TO THE PHOTOGRAPHER?! at ikaw 'iyun! Kaya hindi ko hahayaang hindi ka mapunta sa'akin, tandaan mo hindi dito natatapos ang hiwalayan natin." Nginesihan ko ito at kinantalan ang labi nitong nakanganga.

"Hindi ko ginusto ang nangyari noon, hindi ko ginusto lahat." Tuluyan ko itong tinalikuran.

Magbabalik ako at sa oras nang pagbabalik ko ay kukunin ko ulit siya, magkamatayan man ngunit hindi ko bibitawan ang lalaki.

Hindi ako papayag, hindi ako papayag na hindi siya maging akin, binigay ko na lahat. Wala ng natira, siya nalang... Siya nalang ang meron ako, sa kanya ako kumakapit.

Gagawa at gagawa ako ng paraan para makuha ko siya ulit, hindi man ngayon ay baka sa susunod na taon, hintayin mo ang pagbabalik ko Marky.

Mahal ko siya at kahit wala na siyang nararamdaman ay ipaglalaban ko parin ang puso ko.

Susugal at susugal ako sa kanya, tanga na kong tanga. Mahal ko ito at handa ako magpaluko basta siya ang pusta sa hulihan.

16 years old lang ako ng nawala siya sa akin, dalawang taon at limang buwan ang pagsasama namin. Pero lahat ng 'yun nawala, nawala dahil hindi ko iningatan, pinabayaan ko hindi ko binigyan ng halaga, sana... Sana nandito pa siya, sana hawak na namin siya.

Lahat ng ito ay kasalanan ko, kong sana ay nakinig ako ay hindi ako magdudusa, hindi sana niya ako iiwan.

"Trisha bakit ka umiiyak? May nangyari ba? Sabihin mo." Madiin ang pagkakasabi ng babae, iling lang ang nasagot ko nanghihina ang katawan ko dahil sa sakit. Ang bigat ng dibdib ko, para bang may nakadagan na mabigat na bagay.

"Mag best friend tayo, Trisha. Kong may problema ka ay magsabi ka, kong hindi mo na kaya ay nandito ako... Tutulungan kitang tumayo, hahawakan kita kong matutumba ka, sa 'akin mo lahat ibigay ang bigat, ako ang papasan para sa'yo. Best friend tayo diba?" Hindi ko napigilang humikbi sa harapan ni Lilith, hindi ko namalayan na yakap na pala ako nito.

Hindi ko masabi ang problema ko kay ate, baka magalit siya sa'akin, alam kong may pinagdadaanan s'yang problema at ayaw kong sumabay sa kanya.

"Lilith ka-kasi wa-wala na-na... Nawala na la-lahat, ang dami kong sinugal pero nawala 'rin lahat, paano ako tatayo kong ang kinakapitan ko noon at tuluyang bumagsak na'rin?" Patuloy ang pag-iyak ko, hinagod ni'to ang likod ko.

"Nandito pa ako Trisha, kasama mo 'pa si ate Misma, kaya bakit kailangan mong makisabay sa pag-bagsak sa kanya? Kong babagsak siya ay hindi mo kailangan sumabay. Hahawak naman kami sa'yo, hahawakan ka namin ng maigi ng sa ganon ay hindi ka tuluyan bumagsak." Malambing ang boses ng babae, kumakalma ang pakiramdam ko sa mga sinabi ni Lilith.

"Sa-salamat Lilith, mahal na mahal kita, at bilang pagmamahal ko ay tinuturing kitang pangalawang ate, salamat." Nakangite kong tinignan ang mukha ng babae, nakangite rin ito.

"Magsabi ka ng problema ha? Hindi mo malalampasan ang isang bagay kong lagi mong hahawakan ang nakaraang masakit. Madadala mo ito. Kong nasasaktan kana magsabi kalang at makikinig ako." Niyakap ko ito ng mahigpit.

Tama siya, hindi ko kailangan bumagsak, hindi ko kailangan tuluyang bumagsak kong may mahahawakan naman ako.

At sobrang thankful ko dahil binigyan ako ni god ng best friend na sobrang bait, kahit na ito ang pasimuno sa kalokohan at sa pagiging marites ay mabait talaga ito.

Simula ng iwan niya ako ay mas lalo ko pang pinursugi ang pag-aaral 16 na ako ngayon at ilang taon nalang ay makukuha ko na ang nais ko.

Ang bata-bata ko pa at ang dami ko ng iniisip, hindi ko'na alam ang gagawin ko, mabuti nalang talaga at lagi akong sinasamahan ni Lilith sa mga ginagawa at pinupuntahan ko.

"T-trisha! Wag kang mabibigla at may sasabihin ako." Tinignan ko ito, para bang nakipagkarera ito sa itsura at hapong-hapo pa talaga.

"Naligo kana lang sana Lilith bago ka pumunta ri'to sa bahay amoy pawis kana kadire. Wag kang lalapit ang ba---" tuluyan akong nawalan ng boses sa narinig kong sinabi ni Lilith.

N-no hindi niya gagawin 'yun! Nangako s'yang hihintayin niya ako, nangako siya na ako ang ihaharap niya! Pero bakit? Bakit?