ΝΤΑΝΒΙΛ: το ταξίδι της Αλήθειας

Κεφάλαιο 1 - η κηδεία του Τόμας Μπερκ

Όταν έμαθα για τον τελευταίο θάνατο στο Ντανβιλ κατάλαβα ότι όλα συνδέονται, όπως υποψιαζόμουν κι από παλιά. Κανείς δε με πίστεψε και με είπαν τρελή. Τώρα όμως είμαι αποφασισμένη να μάθω.

Έφτασα λοιπόν στο πιο απόμερο μέρος της πόλης, με μια μικρή βαλίτσα με τα απαραίτητα σύνεργά μου. Όχι ρούχα ή μακιγιάζ ή παπούτσια, όχι. Αλλά την κάμερά μου, το μαγνητόφωνό μου, το λάπτοπ, και τον πράσινο φάκελο με τις έρευνες μου για την πόλη αυτή.

Μπήκα στην μονοκατοικία που μου πούλησε το γραφείο Κάπα-Ντι (KD) που είναι η μοναδική μεσιτική εταιρεία αυτής της πόλης. Η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή και ο χώρος φαινόταν βρώμικος και τα έπιπλα παμπάλαια. Απ' ό,τι είδα και τα πορτραίτα του σπιτιού, μου επιβεβαιώνουν ότι αυτή ήταν κι η τελευταία κατοικία της Πόλυ Χοτζ, της γιαγιάς του Ρικ.

Πρέπει οπωσδήποτε να συναντήσω αυτόν τον Ρικ, αλλά όχι ακόμα, καθώς σίγουρα θα είναι συντετριμμένος από τον θάνατο του κολλητού του, Τόμας Μπερκ. Τι φρικτό να μαθαίνει κανείς ότι ο κολλητός του ήταν ο υπεύθυνος για την απαγωγή της αρραβωνιαστικιάς του.

Πρέπει ν' ασχοληθώ και με το σπίτι αυτό πάντως, έχει πολλή δουλειά και σκοπεύω να μείνω αρκετό καιρό μέχρι να λύσω αυτό το μυστήριο και εκδώσω την ιστορία. Θα δουν τότε όλοι στην εφημερίδα που δουλεύω, την Illinois Illustrated, και σίγουρα και σ' άλλες πολιτείες, μέχρι και την Ουάσινγκτον.

Χτυπάει η πόρτα και μέχρι να πάω απ' το σαλόνι στο χολ, κάποιος έχει μπει. Πρέπει να φτιάξω την πόρτα οπωσδήποτε. Είναι η μεσίτρια, η Κρίσταλ, επώνυμο δε ξέρω. Ψηλή με κοντό μαύρο μαλλί και μικρά μάτια σαν του ποντικού μ' ένα μικρό σημάδι σαν ελιά κάτω απ' το δεξί. Φοράει λευκή μπλούζα και γκρι φούστα λίγο πάνω από το γόνατο με μπότες φιδιού. Πρέπει να είναι γύρω στα 45 με 50 καθώς έχει πολύ αχνές ρυτίδες στις άκρες του ψεύτικου χαμόγελου που σχηματίζεται στο πάνλευκο πρόσωπό της. «Καλωσήρθατε, κα. Λετούρ» μου λέει κι απλώνει το χέρι σαν βασίλισσα. «Δεσποινίς» της λέω και δίνω κι εγώ το χέρι μου.

Τι περίεργη που φαίνεται, με κοιτάει από την κορφή μέχρι τα νύχια. Φοράω το τζιν μου το μπλε που έχω από τα 18 μου, και μια χακί αέρινη μπλούζα και φυσικά το χειροποίητο ξύλινο κολιέ που έφτιαξε η μαμά μου πριν πεθάνει από καρκίνο των πνευμόνων. Το έχω πάντα σα φυλαχτό, μου δίνει καλή τύχη και κουράγιο να κάνω οτιδήποτε.