Je vriend zou maar een bankzitter zijn.

Naar huis

Koen pakt mijn hand.
'Zodat je veilig blijft en je voor de jostievand kan blijven spelen.'
Ik doe alsof ik saxofoon speel. Hij lacht. Daar hou ik van. Samen lachen.
'Yara ik heb een vraag.'
Zegt Koen.
'Ja?'
'Wil je mijn vriendin zijn?'
Ik twijfel wat ik wil zeggen.
'Ik slaap er nog even over morgen app ik je.'
Nu is hij ongeduldig. Ik ken Koen. Maar ik weet het gewoon niet. Hij is een goede vriend maar ik hou ik van hem. Het lijkt me beide leuk. Maar wat wil ik liever?
'App je me dan?'
Vraagt Koen uiteindelijk. Ik knik. Na de lange wandeling naar huis geven we elkaar een knuffel en gaat hij weer weg. Snel kleed ik me om en plof neer op het bed. Wil ik het? Wil ik Koen? Wil ik wel een relatie? Dat zijn de vragen die in mijn hoofd zitten. Wat als ik nou in slaap val? Misschien weet ik het morgen wel. Hij is wel een goede zoener. En de karaoke was ook leuk. Opeens denk ik terug. In de brugklas was het enige wat ik wilde Koen. Toen vond ik hem leuk. Alleen durfde ik het niet te zeggen. Ondertussen weet Koen het wel en is het eigenlijk een grap geworden. Ik krijg een snap. Van Koen. Als ik hem open verbaas ik mezelf hoe goed hij heeft getypt. Het is een foto van zijn voeten. En er staat een tekst bij. Het is een good night snap. Ik sluit mijn telefoon weer af. Geen 2 seconden later zie ik dat ik een appje heb. Het is van een vriendin. Ik negeer het want ik ben moe. Ik sluit mijn ogen en val bijna meteen in slaap.