3 weken later...
Funni is weg... gewoon verdwenen. De politie heeft niet kunnen achterhalen wat er is gebeurt. Ze hebben vandaag gezegt dat we er niet op moeten rekenen dat hij nog terug komt. Het proces is afgesloten. Ik zoek mijn troost bij White Pearl. Ik rijd dagelijks met haar en poets haar regelmatig. Gister merkte ik wel dat er iets niet helemaal goed was. Rechts achter liep ze niet zuiver. Vandaag trok ze ook een beetje met het been. Ik besluit mijn ouders in te lichten en haar vanmiddag te longeren.
Ik leg het knalroze dekje op haar rug en maak de longeersingel vast. Peesjes in dezelfde kleur doe ik om een ik neem haar mee naar de paddock. Weer merk ik dat ze niet normaal loopt. Na 10 minuutjes besluit ik te stoppen. Mijn moeder komt langslopen. Perfect getimed. "Mam? White Pearl heeft last van haar benen, ik wil de dieren arts even bellen. Mag dat? " roep ik. Ze kijkt bedenkelijk en antwoord dan "weet je het zeker, Olivia?". "Jaha duh!" Zeg ik geïrriteerd. "Doe maar dan" Antwoord ze onverschillig en ze haalt haar schouders op.
"Hmmm je hebt gelijk ze heeft een klein gezwel bij het achterbeen... niet ernstig... Maar als het warm word dan kan het groter worden. Dus alleen poetsen, rusten in een stal en dan gaat het vanzelf over. Over een week ben je er vanaf. Maar, je mag haar niet in en box met een raampje zetten want dat tocht teveel. Een dunne zweetdeken op en veel hooi geven... Dan komt het allemaal weer in orde." Ik sta braaf te knikken terwijl de dierenarts praat. " nou je weet alles, ik ga weer. Als het erger word meteen bellen! Doeg!" Ik zwaai hem uit.
"Hallo larette!" Begroet ik de witte jaarling. Zij ruilt even van box met White Pearl tot ze beter is. De sierlijke larette en White Pearl staan naast elkaardus ook lekker makkelijk. Ik zet haar in White's box en andersom.
s' Avonds mag ik voeren. Dan kan ik meteen checken of alles goed gaat. Larette is rustig aan het eten en white staat met een deken op Door de gang te gluren. Mooizo!
Pliep... pliep... pliep... pliep...
Slaperig knipper Ik met mijn ogen. Ik heb een bericht van anoniem... neee niet weer! Niet weer jammert mijn binneste van angst. Ik open hem. Arme arme White Pearl... ze had al zo een pijn. Ik zou maar gauw gaan kijken voor dat het te laat is... oh nee neeeee dat kan niet ik begin spontaan te huilen en ren de trap af. Ik ren naar de box van White Pearl. Ik hoor gekreun maar als ik voor larette's oude box sta zie ik dat zij het niet is. Die staat onrustig te kijken. Het komt uit de box daarnaast. Larette ligt kermend op de grond. Haar pesen zijn opengesneden. Ze zal nooit meer kunnen rennen. Maar wie zou onschuldige larette pijn doen? Plots weet ik het. Degene die dit heeft gegaan dacht dat ze White Pearl was! Dat stond ook in de sms. Ik huil en schreeuw oorverdovend:"maaaaamaaaaaaaaaaaaaaaa!!! Paaaaapaaaaaaaaaaaaa!!!!! Help alsjeblieft! Anders gaat ze nog dood!" Snikkend bestudeer Ik de wond. Larette's ogen zaken dicht. Ik voel aan haar ader dat ze alleen maar buiten bewustzijn is, maar het duurt niet lang meer of ze bloed dood....
