Ik zweef. Er komen flarden van beelden langs. Een naam drijft naarboven. Amster. Beelden Van smsjes en paarden. En dan plots een gezicht heel vaag. Ze heeft honingkleurige ogen. Daarna komen er druppels op het beeld. Ik knipper en plots is het licht. "Oootje! Gelukkig je bent weer wakker." Zegt Vera opgelucht.
De rest lacht voorzichtig. Ik hijs me overeind. De achterbank. De achterbank van de paarden wagen. Op het parkeer terrein van een tankstation. "Gaat het wel?" Vraagt Lois. "Nee het gaat niet" Antwoord Ik. Ik bedoel het sarcastisch en lach. Maar stiekem meen ik het. Ik word bedreigt, gestalkt en bekeken. Nee het gaat perfect maar niet heus. Pff stom. De motor start weer een zwijgend rijden we verder.
Na een tijdje begint iedereen weer te kletsen. Ik blijf stil. Ook als we aankomen in het mooie huisje en mijn vader ons helpt en gedag zegt. We geven de paarden rust en eten ons avond eten. De volgende ochtend doet iedereen een beetje ontwijkend. Dan gilt Lois oorverdovend:"iedereen gaat nu gezellig doen of leg uit waarom je dat niet doet! Anders verpesten jullie het hele weekend!!" Lois kan slecht tegen ongemakkelijke situaties. Iedereen kijkt verbaast en glimlacht daarna. Vera lacht nep. Dat kan ik zien. Amy ook. Nu ontspant Lois ook weer. Na het eten gaan we rijden. Lois komt tijdens het opzadelen even in White Pearls box kijken. "Lois! Ik moet je iets vertellen straks" fluister ik. "Ik wist wel dat er iets was" antwoord ze trots. Amy niest. Het klinkt naar. Ze roept vanuit de box naast me dat ze thuis blijft. Daarna loopt ze naar binnen.
