Özlemim kalbimi delip geçiyor, sevgili milena.
Sana olan özlemim adeta bir parazit gibi kalbimden başlayarak tüm vücudumu tüketiyor.
Ne sana gelebiliyor ne de senden vazgeçebiliyorum. Anlayamıyorum ki neler olduğunu.
Milena, seni çok fazla özlüyorum.
Terkeden ben değilmişim gibi seni özlüyorum. Bana ihtiyacın olduğunda seni bırakıp giden değilmişim gibi sana ihtiyaç duyuyorum. Yanımda olmadığın halde her gece öpücük konduruyorum çehrene. Aptalın tekiyim, biliyorum.
Şimdi hastasın milenam. Benim yüzümden hastasın her şeyim.
Yenmeye çalışıyorsun, görüyorum. Yürüyüş yapmak için çıktığın hastanenin bahçesinden izliyorum seni. Uzaktan öpüyorum kırmızılığını kaybetmiş yanaklarını.
Bazen oturduğum bankın hemen yanına oturuyorsun. Heyecandan nefes dahi alamıyorum.
Yüzümü saklayan şapkamın ardından inceliyorum çillerini, dudaklarını, minik ellerini...
Eskiden asla solmayan lâkin şuan gülümsemeyi dahi unutmuş yüzünü inceliyorum. Hemşire yardım ediyor ve ayağa kalkıyorsun. Son bir kez etrafa bakıyorsun. Tanrıya yalvarıyorum beni görmen için, ama bir yandan da asla istemiyorum deşifre olmayı.
Beni görünce yüzünde oluşacak nefreti görmek istemiyorum...
Korkuyorum, milenam.
Gün bitiyor. Hastanedeki odanın perdeleri iniyor ve bana açılan kapıların tekrardan kapanıyor.
O zaman..
İşte o zaman tam olarak veda ediyorum sana. Saçlarını öpüp sana iletmeleri için bir not bırakıyorum yıldızlara,
"Seni seviyorum milenam."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
milena || changlix
FanfictionSeni çok özlüyorum... Kafka, milenasını çok fazla özlüyor felix. . . Angst Bu hikaye kurgu gibi dursada kalbimin en derinliklerinde hâlâ hissettiğim pişmanlıkla yazılmıştır. Umarım asla kafka gibi hissetmessiniz.
