milena || changlix

7

İki gün...
İki gündür gelmiyorum yanına milenam. Yalnız hissediyor musun kendini..?

Ben.. ben ne haldeyim hiçbir fikrim yok.

Evimizde değilim her şeyim.
Seni ilk kez öptüğüm parkta da değilim.
En soğuk zamanlarda oturup sabahladığımız kumsalda, piknik yaptığımız ağacın gölgesinde, yıldızlara bakıp tüm gün sohbet ettiğimiz terasta...

Değilim sevgilim.

Neredeyim bilmiyorum. Kendimi bitmiş gibi hissediyorum. Konuşacak, hatta düşünecek halde dahi değilim.

Nasıl hissediyorum..?
Kızgın, kırgın, pişman..

Hayır.

Yarım hissediyorum.

Radyoyu açıyorum bazen. Seninle beraber bağırarak şarkı söylediğim anılar geziniyor aklımın en özel derinliklerinde.
Anılarımızı, bizi oluşturan her şeyi sende benim gibi hatırlıyor musun milenam..?

Umarım hatırlıyorsundur çünkü ben unutamıyorum, unutmak istemiyorum. Sanki unutursam kendimi ve benliğimi kaybedermişim gibi hissediyorum.

Hava kararıyor bebeğim.
Yıldızları izliyor musun eskisi gibi?
Ben izliyorum. Hatta konuşuyorum. Seni soruyorum onlara. İyi olmanı sağlamalarını istiyorum onlardan. Sana sahip çıkıp, mutlu etmelerini istiyorum.

Yapıyorlar mı her şeyim?

Seni mutlu edip yalnız hissettirmiyorlar değil mi..?

Benim veremediğim sevgiyi verebiliyorlar mı..?

Benim beceremediğim arkadaşlığı yapabiliyorlar mı, hm..?

Dilerim yapıyorlarlardır. Dilerim seni yalnız bırakmıyorlardır.

Fakat.. senden de bir isteğim var,
hastalığını atlatıp mükemmel bir yaşam sürmeni istiyorum senden milenam.

Daima yanında olacak birini bulmalısın, tamam mı..?

Seni sonsuza dek seveceğim.