Yavaş yavaş ölüyorum.
Beni ayakta tutan bir şey yok ama seni yalnız bırakmak istemiyorum her şeyim.
Sanki şimdi yanındaymışım gibi konuşuyorum... Aptalım.
Gece oluyor. İlk kez uyumak istiyorum. Ama bir türlü beynim düşünmekten, bağırmaktan kendini alıkoyamıyor.
Titriyorum.
Uzandığım koltuktan kalkıyorum ve üzerime hiçbir şey almadan evden atıyorum kendimi.
Yürümek...
Koşmak...
Bağırmak...
Ölmek.. istiyorum...
Seni görebilmek ama dokunamamak harap ediyor beni milenam.
Yanımdasın, görüyorum.
Hemen yanımdaki bankta oturuyorsun fakat olmuyor. Bir türlü sana sarılıp doyasıya kokunu soluyamıyorum.
Saçlarına, çillerine öpücükler konduramıyorum.
Gerçekten tam anlamıyla kafayı sıyırmak üzereyim.
Yalnızım. Kimsem yok.
Acıtıyor.
Çok acıyor milenam.
Seni bu dünyada yalnız bırakabilirim bebeğim.
Ama;
"Gözlerinin en derinlerinde seninle beraberim ve öyle kalmaya devam edeceğim her şeyim..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
milena || changlix
FanfictionSeni çok özlüyorum... Kafka, milenasını çok fazla özlüyor felix. . . Angst Bu hikaye kurgu gibi dursada kalbimin en derinliklerinde hâlâ hissettiğim pişmanlıkla yazılmıştır. Umarım asla kafka gibi hissetmessiniz.
