5 seconden.....(on hold)

2.

Verstijfd van angst sta ik te wachten tot de onbekende enge persoon nog iets gaat zeggen. Allerlei gedachtes vliegen door mijn hoofd: Wie is dit, wat moet ik nu, hoe is hij naar binnen gekomen want ik heb eigenlijk nergens een uitgang gezien uit deze kamer, wat zit er in heilige cupcakes naam achter deze deur en wat heeft die gozer een mooie, diepe, warme stem......

Wacht wat!!!!???? dat dacht ik echt niet!! ik ben super bang en dan denk ik dit....oké focus, bedenk een plan.

Ik raap al mijn moed bijeen en draai me om, ik schraap mijn keel en voordat ik de persoon die voor me staat zie begin ik al te praten.

'Ten eerste nu je gezegd hebt dat ik daar niet naar binnen mag wil ik dat 1000 keer zo graag, ten tweede wil je niet weten wie ik ben en wat ik hier doe, ten derde weet jij wie ik ben en wat ik hier doe?? En ten vierde wie ben jij??'

Dat kwam er allemaal in één keer uit. Nu keek ik pas van wie de mysterieuze stem was en voor mij stond een jongen van denk ik mijn leeftijd al is dat moeilijk in te schatten want ik ben er net dus ook achter gekomen dat ik niet weet hoe oud ik ben. De jongen onderbreekt mijn gedachtes en kucht.

'Waarom vraag je aan mij wie je bent en wat je hier doet, het lijkt me logisch dat je dat zelf wel weet....'

Shit even iets bedenken 'Eeeeehm.... dat weet ik ook wel ik wilde alleen even checken of jij dat wist want ik denk namelijk da-'

'Oké, stop maar.' Onderbreekt hij me. Hij kijkt me onderzoekend aan .

Mijn nieuwsgierigheid wint het van de angst en ik wil vragen hoe hij hier is binnengekomen maar plotseling lijkt het alsof hij opschrikt en loopt hij met grote passen naar een deur in de kamer die ik echt nog niet gezien had. Wat gaat die nou doen ik ben echt nog niet klaar met hem hoor.

'Waar ga jij nou naar toe, je moet nog antwoord geven op mijn vragen!!' Maar die kerel loopt gewoon door en doet alsof hij niks gehoord heeft. Nu wordt ik toch echt wel en beetje boos, eerst laat hij me keihard schrikken dan komt ie me dissen omdat ik gewoon te veel praat en vervolgens loopt ie gewoon weg!

Ik ren boos achter hem aan en zie hem nog net om de hoek van een meterslange gang die achter de deur zit verdwijnen.

Snel loop ik naar de ultracoole inloopkast en trek een spijkerbroek, trui en gympen aan. Terwijl ik terugloop naar de gang doe ik mijn haar ij een knot. En dan is het nu tijd om op verkenning te gaan naar de mysterieuze jongen in dit vreemde huis waar ik het gevoel heb dat ik er niet thuis hoor.

Ik loop door de gang en ga op het einde dezelfde kant op als ik de jongen- oké ik wil hem een naam geven en niet alleen maar 'de jongen' zeggen. Ik noem hem Henry. Ik loop dus dezelfde kant op als Henry en het valt me op dat er nergens deuren in de muren zitten en het is licht maar er zijn geen ramen en ook gen lampen. Een opgesloten gevoel bekruipt me en ik kom aan het einde van dit gangpad.

Ik sta op een soort van splitsing van, even tellen, vijftien gangen. Aan het eind van een van de gangen zie ik iets zwarts de hoek om verdwijnen en ik denk meteen aan Henry. Zonder twijfel loop ik richting die gang maar als ik hem in wil lopen voel ik een hand op mijn schouder. Vluchtig draai ik me om en ik kijk in een paar donker bruine ogen. Ik raak verzonken in die ogen todat ik voel dat de hand van mijn schouder gaat. Ik kom uit mijn trance en ik zie.... Henry!!

'Huh, ik dacht dat ik jou net die hoek om zag lopen en trouwens wat wil je nou, eerst kom je me laten schrikken, dan loop je zomaar weg en nu sta je hier?'

'Ik ben nooit die gang in gegaan .' Beantwoord hij mijn eerste opmerking maar mijn vraag blijft onbeantwoord.

'Ik wil eigenlijk wel even antwoord op mijn vraag.' Zeg ik ongeduldig.

Even kijkt hij me onbegrijpend aan maar dan begint er een lichtje te branden. 'Nou,ik hoorde toen ik toevallig langs jou kamerdeur liep iemand lopen en ik dacht: Dat kan niet want ik ben helemaal alleen in dit huis. Dus ik kwam een kijkje nemen en toen zag ik je DE deur proberen open te maken.' Legt hij uit met de nadruk op DE.

'En waarom liep je dan zo plotseling weg??'

Maar blijkbaar had ik een verkeerde vraag gesteld want plotseling verharde zijn blik.

'Dat gaat je helemaal niets aan.'

'Okéeeee, mag ik dan wel je naam weten anders blijf ik je Henry noemen.' Mompel ik.

'Wat?? Wie is Henry??' Vraagt hij.

'Nou kijk, ik had net in die kamer je naam gevraagd en jij liep weg zonder te antwoorden. Ik vond het stom om je de hele tijd 'de jongen' te noemen in mijn gedachten en dus doopte ik je tot Henry.' O mijn god dit is zo raar! Ik voel dat ik rood wordt en durf hem niet aan te kijken maar na een tijdje wordt ik het toch wel zat dat hij me de hele tijd raar aan zit te kijken terwijl hij niks zegt.

'Nou als je niks gaat zeggen en me allen maar stom aan blijft staren heet je voorlopig maar Henry.' Zeg ik geirriteerd. Ik wil weglopen maar hij houdt me tegen.

'Wil je echt weten wat mijn naam is??' Vraagt hij zachtjes.

'J-Ja?.' Waarom is hij opeens zo stil en niet meer arrogant en ''Mysterieus"??

'Mijn naam is....Henry, Henry MClean.'