5 seconden.....(on hold)

3.

Een grote explosie volgt, overal is vuur en alles ontploft.

Tenminste in mijn hoofd dan, in mijn fantasie. Ik kijk de gozer die net beweert heeft dat hij echt heet zoals ik hem genoemd had heel lang aan. Heel lang. Zolang dat het erg ongemakkelijk wordt, voor hem, ik ben nog steeds in trance.

'Gaan we hier de hele dag staan of wat?' Onderbreekt Henry me na een tijdje geïrriteerd.

'Henry McClean.' Herhaal ik zachtjes. Ik ken die naam ergens van.... Ik voel dat ik langzaam door mijn knieën zak en mijn zicht wordt wazig. Langzaam komt de grond dichterbij en ik voel dat ik wegzak.

'He, wat doe je?! Schoonheid?........' Dit is het laatste wat ik hoor voordat ik mijn bewustzijn verlies.

.....................................................................................................................................

Henry

Wat doet zij nou. Ik snap er niets meer van. Vanochtend kwam ik thuis en er was helemaal niemand thuis, maar dat was erg normaal aangezien mijn ouders altijd aan het werk zijn. Ik liep dus naar mijn kamer en hoorde onderweg in een van de ongebruikte logeerkamers geluiden ik deed de deur open en zag een meisje tegen een deur aan duwen die maar niet open wilde gaan. Toen besefte ik me pas dat ze niet zomaar in één van de vele kamers was, nee, ze was in die ene kamer waar niemand meer is gekomen sinds..... En die deur, wat daar achter zit dat mag niemand weten. Maargoed ik hield haar dus tegen en ze vroeg aan mij wie zij was. Ik keek nu eens goed wie er voor me stond. Dit kan niet! Ik moet mee spelen maar wat zou ik haar toch graag in mijn armen nemen en alles uitleggen. Ik kon haar niet vertellen wie ze was en wat ze hier deed, dat mocht niet.

En toen dat geluid, dat verschrikkelijke en bekende geluid........

Nu zakt ze door haar knieën, ze valt bewusteloos!! Net voordat haar hoofd de grond raakt vang ik haar op en ik draag haar naar beneden naar de woonkamer. Het ziekenhuis ga ik niet bellen, dat kan niet. Ik bel Mark, die weet meestal wel raad.

'Hé Mark, kun je even langs komen? Het is begonnen maar er is een klein probleempje.'

'What's up Henry?'

'Laura is hier.'

'.......... Nu al!!!! Het zou toch veel langer gaan duren??!!'

'Ze is er en.... Ze is een soort van bewusteloos geraakt.'

'Wat, oké ik kom er nu aan.'

'Er is nog één ding en het is best wel niet oké.'

'Nou?'

'ze wist mijn naam.'

'Grote goden, het gaat ook nooit normaal ofzo. Nou ik ben onderweg.'

'tot zo.'

Ik hang op. Mark heeft gelijk, het gaat ook nooit normaal. De vorige keer bijvoorbeeld.... Ik wil er niet meer aan denken. De deurbel gaat, Mark.

.....................................................................................................................................

Mark

Waarom, waarom gaat het altijd fout. Al vier jaar ben ik hierbij betrokken, vanaf het allereerste begin. Alleen de eerste keer ging het goed, bij de andere drie waren er complicaties die, laat ik het zeggen, fataal waren voor een aantal mensen.

Nu weer de vijfde keer, onze laatste kans. Laura weet dit keer wie Henry is, tenminste dat zei Henry. Je weet het nooit met die gozer. In ieder geval is ze flauw gevallen en dat is niet de bedoeling want dan kan veel makkelijker flashbacks krijgen. Die zou ze toch wel krijgen in haar dromen maar buiten bewustzijn is het sterker.

Ik ben inmiddels aangekomen bij Henry's huis. Dit is zo groot, ik snap echt niet waarom. Zijn ouders zijn nooit thuis en zijn zusje, nouja.

Ik bel aan en Henry doet met een verward gezicht de deur open.

'Zo, jij ziet er goed uit.' Zeg ik sarcatisch.

'Kom binnen.' Gromt onze altijd vrolijke Henry McClean.

'Lang niet gezien man.' Zeg ik terwijl ik naar binnen loop. We lopen verder naar de woonkamer en daar zie ik Laura liggen. Ik snap echt niet waarom ik haar niet heb tegengehouden toen ze zich voor de vijfde keer opofferde. Ik had moeten gaan , of anders Henry, maar niet nog een keer Laura. Ik loop naar der toe en controleer haar.

'oké, we kunnen haar niet wakker maken. Dat zou niet goed zijn maar ze is binnen een half uur wel weer bij bewustzijn dus veel tijd voor flashbacks heeft ze niet.'

'Gelukkig, zucht Henry.' Ik zie hem bezorgd naar Lau kijken. Die twee.... ik weet het echt niet. Toen ik ze leerde kennen werden we hechte vrienden. Maar na vijf jaar.... na vijf jaar veranderde alles, en nu zij we hier. Henry en ik lopen naar de keuken en gaan aan tafel zitten.

'Ik zou willen dat ik vijf jaar terug in de tijd kon gaan en dat ik alles anders kon laten lopen.' Verwoord Henry mijn gedachten.

'Ik precies hetzelfde maat, maar het is niet anders en ook al lijkt het erop dat alles weer gaat mislukken.... we moeten volhouden, voor Laura, voor elkaar.'

Plotseling horen we iemand keihard gillen. Henry kijkt me aan.

'Laura.'

We sprinten naar de woonkamer en zien Laura. Maar ze is niet alleen. ze kijkt ons geschrokken aan en iemand houdt een zwaard voor haar keel.

'Devil.'

'Mark. Henry.'