Liefde is goed?

Wat is er aan "de hand"?

Hij laat mij zakken op de grond, al kussend. Hij opent zijn ogen en kijkt mij aan. Ik blijf in zijn armen, daar kan ik wel voor altijd blijven. Met mijn hoofd kom ik tegen zijn schouder aan. Hij laat mij niet los, hij laat mij niet gaan. Iedereen begint te klappen in de zaal. Ik schrik. Ik was helemaal vergeten dat er mensen waren. Lucas komt dichterbij en fluistert in mijn oor: "Ik. Hou. Van. Jou." Het betekend zoveel voor mij. Hij laat mij langzaam los.

Hij vraagt aan de leraar of we mogen gaan en hij knikt. Samen lopen we de zaal uit. Hand in hand.

Toch vraag ik mij af van wie die hand was, die hij moeilijk kon loslaten in zijn dans. Zou er iets gebeurt zijn? Als hij zich had omgekleed zal ik wel met hem gaan praten. Ik ben nieuwsgierig. Misschien gaat het over zijn vriendin die hij moet loslaten voor mij! Dan ben ik degene die hem eigenlijk pijn doet. OMG wat als dat zo is?!

Lucas merkt op dat ik gestrest ben en vraagt "gaat het wel?" "Ja, nee, kleed je maar om , dan gaan we zo praten." Zeg ik terwijl ik mijn hand door mijn haren haal en even naar het plafond kijk. Lucas knikt. Volgens mij is hij bezorgd om mij, want binnen 5 minuten is hij is klaar. Hij pakt mijn hand en we lopen naar buiten. We fietsen naar mijn huis en zetten mijn fiets in de schuur, vervolgens spring ik bij Lucas achterop. Ik houd zijn leren jack goed vast. Eigenlijk knuffel ik hem gewoon. Maar dat maakt niet uit.

Eenmaal bij het gras/bloemenveld aangekomen pakt Lucas het kleed. Hij legt 'm netjes neer en we gaan vervolgens op het kleed liggen. Met mijn hand pluk ik het gras. Lucas doet hetzelfde. Hij pakt een paardebloem en geeft 'm aan mij. Hij ruikt heerlijk. Het is nog steeds Lente gelukkig, hopelijk vanaf nu geen sneeuw meer. Ik ga weer liggen met de bloem in mijn haar. Ik kijk naar boven, de zon straalt en er is bijna geen wolkje aan de lucht. De stralen van de zon gaan dwars door de bomen heen en je ziet stof zweven in de stralen, heerlijk. Ik kijk opzij en zie Lucas naar mij kijken. "Wat was er nou bij dansen?" Vraagt hij. "Van wie was de hand die je met moeite los liet?" Vraag ik slikkend. Zometeen krijg ik te horen dat het van zijn vriendin was. Ik voel een traan opkomen ,maar slik 'm weer weg. Ik mag niet huilen nu, zometeen gaat het niet over zijn vriendin. Ik raap mijn moed weer bij elkaar. Ik zie dat Lucas tranen in zijn ogen heeft. Moet hij nou huilen? Heb ik iets verkeerds gevraagd? " het was de hand van mijn vader." Het klinkt raar ,maar het luchtte een beetje op dat ik dat te horen kreeg. "Je vader?" Vraag ik langzaam. Lucas knikt en bijt op zijn lip. "Toen ik 10 jaar oud was, zat ik bij mijn vader en moeder in de auto. Het was 's avonds en we reden over een dijk. Aan beide kanten lag diep water van een meer. We zouden op bezoek gaan bij familie die avond. Het was erg glad op de weg ,want het had gevroren. Mijn vader begon opeens heel raar te doen. Hij deed schokkerig en greep naar zijn hart, terwijl hij de controle van het stuur verloor. Met volle vaart gingen we met de auto het koude water in." Er rolt een traan over zijn wang. Ik kom dichter bij hem zitten en sla een arm om hem heen. Hij gaat verder. "We reden dus het water in. Mijn vader begon heel raar te ademen. En mijn moeder wist maar geen raad. De auto zonk steeds dieper en de druk van het water nam toe. Ik pakte een soort mes en sneed de riemen los. Het glas van de auto brak. Mijn moeder probeerde mijn vader door het raam te helpen. Ze gebaarde onder het koude water dat ik naar boven moest gaan. Ik zwom zo snel als ik kon. En kroop op het droge. Toen begon ik in het water te kijken. Waar blijven papa en mama, dacht ik. Ik raakte steeds meer in paniek en begon te schreeuwen. Zo hard als ik kon. Maar ze kwamen niet.

Na een paar minuten zag ik een licht van een auto ik gebaarde dat ze de auto aan de kant moesten doen. Een man en vrouw stapten uit. Ze pakten een deken uit de auto en legde die om mij heen. Opeens begon ik het heel koud te krijgen. Mijn lippen waren paars en mijn hoofd spierwit. En toen werd ik duizelig, ik viel flauw...

De volgende dag werd ik in het ziekenhuis wakker, de 2 mensen zaten op de stoel naast mijn bed, de vrouw hield mijn hand vast en wreef erover. Ze keek mij diep in de ogen aan. En toen besefte ik wat er was gebeurd.

Later zijn dat mijn pleegouders geworden, omdat mijn familie zo ver weg woonde."

Lucas barst in tranen uit. Hij is een wees! Nu snap ik het. Die hand was het symbool voor zijn ouders, hij wilde ze niet loslaten maar hij had geen keuze. Ik houd Lucas stevig in mijn armen.