"ตามหา? หมายความว่ายังไงตามหาพวกมันต้องการอะไรจากเขา" สก็อตมีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวจนเขาอดไม่ได้ที่จะถามเดเร็ค
"แจ็กสันเป็นพวกพิเศษ เขาสามารถมีลูกได้ไม่ว่ากับเผ่าพันธุ์ไหนๆ และเด็กที่ออกมาจะแข็งแกร่ง ทรงพลังมากกว่าเด็กทั่วไป"
"งั้นก็แปลว่า! แจ็กสันสร้างอาวุธสังหารได้เลยน่ะสิ" สไตล์ โพล่งออกมาเสียงดัง แจ็กสันที่พอมีแรงรู้สึกตัว ส่วนนึงมาจากสไตล์นี่แหละ เขาชกแขนสไตล์จนเจ้าตัวเบี่ยงตัวหลบบ่นเจ็บโอดโอย
"ถ้าพูดอะไรดีๆไม่ได้ก็หุบปากไปสิ" แจ็กสันนอนตาขวางบนเตียงผ่า พลางสำรวจความเรียบร้อยตัวเอง ตามตัวมีผิวที่ซีดเซียวขึ้นเพราะเสียเลือดมาก ถ้าตอนนี้เขาเป็นมนุษย์ธรรมดา แน่นอนว่าเขาน่าจะ...หลับสบาย ไปแล้วแน่แน่
"เอ๊ะ..ว่าแต่ เดี๋ยวนะ?" แจ็กสันงง นี่เดเร็คมันจะมาใจดีถึงขั้นบอร์นเขาเลยเหรอ แล้วมีลูกนี่มัน ยังไงอีก
แจ็กสันทึ้งผมบลอนด์ซอยสั้นของตัวเองแทบหลุด ทั้งสก็อตและทุกคนในห้องก็วิ่งเขามายื้อไว้ ต่างคิดไปตามกันว่าไอ้หมอนี่มันเสียใจจนคิดสั้นเลยเหรอ ทว่ากลุ่มชายฉกรรจ์ก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่คาดคิดยิ่งกว่าทำให้อ้าปากค้างกรามหล่นจากหน้า
แจ็กสันกำลังคั้นหน้าอกตัวเอง หนำซ้ำยังพยายามรื้อเสื้อเพื่อเช็คอีก เมื่อสามารถมีลูกได้ธรรมชายของผํ้ชายก็ต้องมีเหนียมอาย ทำเอาแจ็กสันหงุดหงิด มันไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษเสียหน่อย แค่นูนๆและตึงขึ้นกว่าเดิม เป็นไงล่ะแจ็กสัน ไม่ต้องไปเสียเวลาเข้าฟิคเนตเลย
"อะแฮ่ม แล้วก็ รอยนี่มันจะหายไปในสองสามเดือน ถ้านายอยากได้เพิ่มก็บอกสก็อต เขาเองก็เป็นอัลฟ่า" สไตล์ทำปากมุบมิบตามเดเร็ค จนเกิดชนวนระเบิดขนาดย่อมขึ้น
ขณะที่สองคนนั้นทะเลาะกันอยู่ เดย์ตั้นได้ให้ยายำรุงและวิตามินแก่แจ็คสัน กองเลือดสีดำราวๆหนึ่งถังเปรอะเปื้อนไปหมด สัตวแพทย์วัยกลางคนเห็นแววได้ล้างคลินิกทั้งวันอยู่ไม่ไกล
"เอาล่ะ ฉันจะพานายกลับ" สก็อตอุ้มแจ็กสันท่าเจ้าหญิงเดินออกจากคลินิกไป สไตล์อาสาถือถุงน้ำเกลือให้ตามหลังต้อยๆ ระหว่างทางก็มีเพียงสไตล์ที่จับรถไปร้องเพลงเจื้อยแจ้วอยู่ข้างหู แล้วทำไมกรรมต้องตกอยู่ที่แจ็กสัน คนนั่งเบาะข้างคนขับ
ส่วนเบาะหลังมีสก็อตและ....เดเร็ค ติดมาด้วยคาดว่าคงเป็นทางผ่าน....
