เลือดสีดำเข้ม ไหลปริ่มตามซอกขาเรียวยาว แจ็คสันนอนกึ่งหลับกึ่งตื่นบนบ่ากว้างของสก็อตต์ เหงื่อผุดซึมทุกอย่างดูเละเทะไปหมดตามร่างกายของเขาไอ้เลือดนี่ไหลแทบทุกช่องทางไม่ว่าจะหูจมูกปากดางตาของเขาไม่รวมช่วงล่าง
"พาเขาไปหาเดย์ตั้น" สก็อตต์ว่า
"คราวนี้นายควรให้เขาพักที่นั่นแล้วนะ ฉันหมายถึงจนกว่าอาการของเขามันจะหายน่ะ"
รถจีฟคันเก่าคร่ำครึออกตัวไปตามถนนสายหลักห่างจากโรงเรียนไปไม่กี่บล็อก
ตัวรถมาจอดหน้าคลินิคเป้าหมายสก็อตต์ดึงเอาแจ็คสันพาดบ่าดังเดิมเดินชนประตูเข้าไปแทนที่เขาจะเปิดดีๆ สไตล์ยืนมอง งงๆ ได้แต่ยืนตามเข้าไปเงียบๆ ความจริงเขาถูกสั่งให้หุบปากก่อนมา
แจ็คสันถูกวางไว้บนเตียงเดย์ตั้นผุดออกมาจากห้องเก็บของหาเอายามาหยุดอาการนี้เขาผสมแล้วผสมเล่นก็ไม่เป็นผล
"เดย์ตั้นมันไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอ"
คุณหมอผิวสีเงยหน้าสบสายตาคาดหวังนั่นและพูดว่า"ฉันเป็นสัตว์แพทย์" คนถามถึงยอมสงบลง
"นายควรถามผู้รู้จริงๆมากกว่านะ"
เสียงบุคคลไม่ได้รับเชิญมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ บรรยากาศห้องอึมครึมไปถนัดตา
แจ็คสันหายใจรวยรินเลือดแทบหมดตัวสักหยดนึงคงหาได้ยากจากตัวเขาแล้ว
คนหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลาแสดงสีหน้าขยะแขยงจนรู้สึกได้ ใบหน้าคมค่อยๆก้มลงมาจนปลายจมูกแนบชิดกับแก้มของอจ็คสันไล่ลงมาเรื่อยๆขจนถึงริมฝีปากปากบางประทับจูบลงไปจนตัวเองพลอยเลอะคราบเลือดสีเข้มไปด้วย
เดเร็คนั่นเอง...เขาจับข้อมือแจ็คสันขึ้นมาบีบเบาๆเพื่อกระตุ้นหลอดเลือดฟันคมงอกออกมาตามด้วยการกลายร่างเป็นครึ่งหมาป่าบอร์นลงไปที่ข้อมือขาว เลือดทุกหยาดหยดไม่ไหลออกมาหยุดกระทันหันจนอีกสามคนในห้องอ้าปากค้างไม่รู้จะช็อคกับอะไรก่อน
"มะ...มันคืออะไรเหรอ" สก็อตต์ถาม
เดย์ตั้นกระแอมก่อนพูดขึ้น "แฮ่มๆ...มันคือการจองตัวเป็นคู่...ระหว่างนี้ถ้ามีไอ้นี้เขาจะไม่ตาย"
"เขาจะปลอดภัยจากทุกสิ่ง....พวกมันจะต้องตามหาเขาแน่"
................
