Note: มีจักรยานมั้ย นั่นแหละเอามาใช้เลย
แจ็คสันนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มนวมผืนหนาของเขาแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาหายหนาวเลยแม้แต่น้อย ร่างกายแข็งแรงตามฉบับนักกีฬาที่ปกติจะทนร้อนทนหนาวได้มากกว่าคนอื่น ตอนนี้กลับสั่นเทิ้มจนดูน่ากลัว เหงื่อผุดไหลเป็นเม็ด
เม็ดแล้วเม็ดเล่า ในที่สุดก็ถึงยามเช้าที่เขารอมานาน...
"อื้มม.... ปวดหลังชะมัด มันหายรึยังนะ..อ่า....
ยังสินะ..บัดซบ!"
เขาถูหน้าตัวเองแรงๆก่อนจะลุกเพื่อเตรียมตัวไปเรียน วันนี้เขาคงจะรู้สึกหงุดหงิดเป็นพิเศษ เขาน่าจะศึกษาทุกอย่างจากลิเดียให้มากกว่านี้ก่อนที่จะขอเลิกกับเธอ..มีหวังโดนด่าโรคจิตชัวร์ๆ
ณ บีคอนฮิลล์
Hi! "แจ็คสัน!!..วันนี้ฉันว่านะ นายจะต้องพร้อมที่จะไปซ้อมลาคลอสแน่นอน แต่นี่!!นายรู้มั้ยว่าเดตั้นอึ้งมากๆเลยที่ฉันหยุดพูดได้สองนาที ฉันได้จูบลิเดียด้วยละแต่โค้ชจะว่าไงนะถ้าวันนี้ฉันจะขอวิ่งพ่วงท้ายอีก ..เหมือนเคย แล้วก็-
"หุบปาก!!!" ถ้านายยังเห่าอยู่อีกล่ะก็ ฉันนี่แหละจะเอาไม้ลาคลอสทุบหัวนาย!"
แจ็คสันหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็น หมายถึงหงุดหงิดแบบที่หงุดหงิดมากๆ เออ นั่นแหละ
"โทษที...ฉันจะพยายามไม่พูด..ละกัน แล้วแต่นายเลย"
สไตล์พูดประชดนิดๆหน่อยๆตามประสาคนกินยาสมาธิสั้นแล้วลืมวันหมดอายุรวมถึงไม่ยอมเขย่าขวดยาก่อนดื่ม
"ไปไกลๆซะไป เห็นหน้าแกแล้วหงุดหงิด"
