මතක - MEMORIES

මතක - 02

ගිනියමට ගෙන්දගම් පොලොව තදට උණුසුම්වී ඇත. නලලත දෙපසින් නැගුනු දා බිදු අතරැදි ලේන්සුවෙන් පිසදාගත් ඈ මද සිනාවකින් මුහුණ හරවා බැලුවේ ඇගේ පිටුපස අසුන දෙසයි.

කොවිඩ් ව්‍යාප්තියත්   , වසරේ ගෙවීයන අවසාන දවස් කිහිපය වූ නිසාවෙනුත් ටක හඩ දෙන පිටකොටුව බලා ඇදෙන බස්රථයේ වූයේ අසුන ගනනට සමාන වූ මගියන් ගනනකි.

ඈ විටින් විට පිටුපස බලයි , කර දමාගත හැකි කළුපැහැති පාසල් බෑගයක් ඇගේ ඩෙනිමකින් වැසීගිය පා මත ඇත. එයද එක අතකින් අල්ලාගත් ඈ නැවතුනු බස්රථය නැවත ගමන්ගන්නට පෙර නැගිට දිවුයේ ඈ මෙතෙක් බලාසිටි පිටුපසට අසුනටය.

නලලතට දෙපසින් වැටෙන දා බිදු මෙවර පලාගියේ තවත් දෑතක පහසිනි . ඇගේ මුහුණද දැන් ගිනියමේ උණුසුමට මැලවී නැත , ශෝකයක් රැදී ඇති දෑසද අව්‍යාජව දිලිසෙන්නේ අයාචනයක් කරන්නට මෙනි.

" අපි ආයේ යමුද , මට ඔයා එක්ක ඉන්න ඕන "

ඈ සෙමින් මුමුණන බව ඇසුනි. ඇගේ දෑස් තවමත් දිලිසෙමින් , දුක සගවමින් ඇත .
කිසිවක් නොපැවසුවද ඈ සිතුවිලි තේරුම්ගන මෙන්  ශෝකයට ඇගේ දෑස්වසාගන්නට ඉඩදුන්නාය. දා බිදු සමග කදුළු බිදුද ඇගේ නෙත් අග තෙත් කරන බව දුටුවද කදුළු බිදු පිසදා සැනසුම් වදන් කියන්නට මටද සිතක් නැත.

කදුළු විරහවේ මිතුරා වුවද ඇගේ කදුළු ප්‍රේමයේ මිතුරා වී ඇත. කදුළු විරහවට පමණක්ම අයිති නැත , ප්‍රේමයේ පුංචි රිදුමකටම කදුළු අයිතිය. අදද එවැනි රිදුමකි.

තව මොහොතකින් අපි වෙන්ව යා යුතුය .

තෙත්වන්නට මාන බලන දෑස් පිසදාගත් මමද , ඈව මේ හමුවීමේ අවසාන වරට කිසිවෙකුට නොදැනෙන්නට සිරුරට තෙරපගන ,  ඈ මෙතක් කදුළු බිදු පිසලූ ඇගේ අත්ල හිමිහිට සිපගත්තෙමි.
ඒ අවසරයෙන් ඇගේ දෙතොල උරහිසට හිමිහිට තෙරපෙන බවද දැනුනි.

ගෙන්දගම් ගිනියම් පරයා යා හැකි ප්‍රේම උණුසුම අපවටා රැදී ඇත. කෙමෙන් කෙමෙන් ටක හඩ නගමින් කොටුව කරා ඇදෙන බස්රථය තවදුරටත් අපව රැගෙන නොයනු ඇත . අවසානයට තව බොහෝ දුර යා යුතුය , එයට  පලමුව අද වෙන්විය යුතුය .

හමුවීම සතුටකි ,
වෙන්වීම දුකකි
වෙන්ව යාමට මොහොතකට පෙර දැනෙන හැගුම කියන්නට තරම් මගේ වාග්කෝෂය පුළුල් වී නැත.

නමුදු ඈ නොපෙනී යන්නට මොහොතකට පෙර සියල්ලෝම නොපෙනී ගොස් ඇස් කෙවනි අග කදුළු බිදු මත සටහන් වූ ඇගේ ජායාව අවසානය තෙක්ම මතකයේ රැදෙනු ඇත.

Hazii-k