වයිබ්‍රේට් සද්දෙට ඩෙනිම් සාක්කුවෙන් උඩට ඇදලා ගත්තු ෆෝන් එක මගේ බලාපොරොත්තු අළු කරලා දැම්මා. සමහරවෙලාවට හිත රිදෙනවා ගෙවාගන්න අමාරු වුන දවසක හිත ඉල්ලන්නෙ බලාපොරොත්තුවක් , ඊලග දවස ගැටගහන්න අමුතු හයියක්.
ඉර යනවට තරහ වෙලා වේගෙන් ඈතට යන හුලග මහන්සියත් තල්ලු කරගනම යනවා ඒ මොනවා වුනත් පලු හතර පහකට කැඩිලා ගිය හිත තනියම ඉකිගහනවා.
මටත් නොදැනීම් ඇස්වල පිරිණු කදුළු පහලට ගලා එන්න පටන්ගන. කදුළු දෝතින්ම පිහිදාලා වටපිට බැලුවේ කවුරුත් දැක්කාදෝ යන්න නිශ්චය කරගන්න.මට ඕන නෑ අසරණයෙක් වෙන්න .
පොදු කතාවට විතරක් පොදු නොවුන කොන්ක්‍රීට් වැටිය උඩ ඉදගත්තම අංශක බාර ගනනිකන් ඕපදූප හොයන්න පුළුවන් ඉතින් එතන තවදුරටත් තනිවෙන්න නම් පුළුවන් තැනක් වුනේ නෑ ඒත් මට එතනින් නැගිටින්නත් හිතක් නෑ.. යන එන හැම එකා එක්කම බොරුවට හිනාවෙන එක කොයිතරම් වේදනාවක් කියලා දන්නෙ කම්මුල් විතරමයි. ඒත් මම ඒක කරා. වේදනාවට මම හිනාවක් දුන්නා
ආයෙමත් ආපු වයිබ්‍රේට් හඩ ,
ඒ හඩ හිතේ ගින්න වැඩි කරයිද නිවයිද නම් මම දන්නෙ නෑ. ඒත් මට බයයි දැවෙන්න...
දැවෙන්න වුනත් සුදානමින් අතට ගත්ත ෆෝන් එකේ සටහන් වුන පණිවිඩය මට හුස්මත් මොහොතකට අමතක කෙරෙව්වා .
" එලියට එනවද "
නොසෑහෙන්න හිත රිදෙව්වට පස්සෙ අදත් ඇය ඇවිත්ද ,
ආයේ එන්න පොරබදන කදුළු ගුලි ඇස් කෙවනි අග එකතුවෙන්න ඉඩහැරලා දුවගන ගියත් එක තැනකදී මට නවතින්න සිද්දවුනා .
එලියට එන්න කියන්නේ මොන පැත්තෙන්ද..වම දකුණ මාරුවෙන් මාරුවට බලලා දකුණු පැත්තට දුවගන ගියත් ඇස් හෙව්වේ ගේට්ටුවෙන් එහා ඇවිදින ඇගේ රුව ..ඒත් ඒ රුව මට හමුවුනේ නම් නෑ.
කලබලයෙන් ගේට්ටුවෙන් එලියට ගියත් මට තවම සියක් දෙනා අතර ඇයව සොයාගන්න බෑ. නුග ගහ ලග බස්නැවතුම කාර්යබහුල වෙලා.
අතට ආයෙමත් දැනුනේ ෆෝන් එක වයිබ්‍රේට් වන බව,
" දුවන්න එපා ලමයෝ "
ඇගේ පණිවිඩය සටහන් වුනේ එහෙම .
ඇය මා දිහා බලාගන. කොල එලියට කලර් ලයිට් ලග නැවතුනු මම රතු වැටුනත් තවමත් එහෙමමයි. පිටුපසින් ආ නොදන්න තල්ලුවකට ඉදිරියට ඇදිලා ගියාට පසුවයි තත්පර විස්ස සිහියට ආවේ.
ඇය ඉන්නවා ,
ඒ ඇස් වේදනාවෙන් බරිත වෙලා , දැක්මෙන්ම ඇතිවුනු වරදකාරී හැගීම මගේ අඩි බර කරා.
ඇගේ ඉස්සරහ සිටගත්තත් වචන නම් අද උද්ඝෝෂණයක , ඒත් කටින් පිටනොවන.
" මට එන්න හිතුනා , සොරි "
හිතේ තෙරපෙන සමාව ගැනීම් තවම ක්‍රියාත්මක වී නෑ ඊටත් වඩා අමුතු හැගීමක් හදවත බදු අරගන .
මට ඇයව තුරුළු කරගන්නට අවශ්‍ය වුනත් ඒ ආසාව ආයාසයෙන්ම පාලනය කරගන්න වුනා.
" මටත් සමාවෙන්න "
සමහරවෙලාවට හිත් අමනාපයක හොදම බෙහෙත සමාව , වරද කාගෙ වුවත් හදවතට දැනුනේ සැනසීමක් ,තවම සතුටු වෙන්න කල් වැඩියි අනිවාර්යයෙන් ඇය ආයෙමත් වලියක් අල්ලන බව නිසැකයි....ඒත් මට දැනෙනවා ඇගෙත් හිත දැන් නිදහස් බව .
ජීවිතේ මොන දේ තිබුනත් , ප්‍රේමයක මොන දේ තිබුනත් නිදහසක් , සැනසීමක් නොදැනෙනවානම් ....
රූස්ස මාර ගස් පේලියට හිටගන එදා අපි දිහා බලාගන , රාස්ස ඇස් වලින් හැංගිලා පැටළුණු දෑතින්ම ඔහේ ඇවිදගන යන එක තරම් නිවනක් , නෑ ඒ තරම් නිවනක් කොහේවත් නෑ.
........................
සමහර මතක අදටත් සිත රිදවන්නට සමත්වේ.
YOU ARE READING
මතක - MEMORIES
Alteleමේ මගේ ජීවිතය , මේ ඔබේ ජීවිතය , මේ අපේ ජීවිතය , ඔව් මේ අපි හැමෝගම මතක වෙන්න පුළුවන් ප්‍රේමයේ මතක වෙන්න පුළුවන් ප්‍රේමය නමින් රැදුනු හැම හැගීමකම මතක . එන්න ඇවිද යමු ඒ මතක මාවතේ . සත්‍ය සිද්ධීන් , ස්ථාන ඇතුලත්ව ඇත කන්ෆියුස් වීමෙන් වලකින්න LGBTQ...
