on the leash

046

Napatingin ako sa kalangitan, papalubog na ang araw. Napangiti ako ng makita ko kung gaano kaaliwalas ang panahon.

Napaupo ako ng maayos sa swing, ako lang mag-isa. Wala akong kasama, sanay na naman ako eh. Napatingin ako sa aking paa. Napayuko ako ng maramdaman kong tumulo ang isang butil ng luha galing sa aking mga mata.

I bit my own lips to stop myself from crying. When will I be enough? Nakakapagod na, hindi ko na alam gagawin ko. Nasasakal na ako palagi, hindi ko masabi sa magulang ko kasi baka sabihin nila na nagiging OA lang ako.

Natatakot ako sa sasabihin nila. Hindi ko na alam ang gagawin ko, I don't want to disapoint them. But it's also suffocating, na palagi nilang inexpect na ganito ganyan.

Tumulo lang ang aing mga luha. Hindi ko ito napigilan. Nagulat ako ng biglang may lumahad ng panyo sa akin harapan.

Pinahiran ko muna ng aking kamay ang aking mga luha, napatingin ako sa kamay na naglahad ng panyo sa akin. Laking gulat ko ng makita kung sino ito.

Hindi ko inaasahan na makikita ko siya rito. Inayos ko ang upo ko sa swing. He handed it again, closer to me. I gladly accepted it.

He sat to the swing beside me. Napatingin ako sa kanya. He then looked at me.

"Cry it all out" sabi niya sa akin but before I could cry tumayo muna ako pero nawalan ako ng balanse pero mabuti nalang at nasalo niya agad ako.

Napatingin ako sa kanyang mga mata. And suddenly I found comfort through his eyes.

Tinulungan niya akong tumayo. Umupo kami sa bench na malapit. He sat beside me. He handed me again the handkerchief.

Kinuha niya rin ang kanyang hoodie at sinuot ito sa akin. Nagla simple akong inamuyan ang kanyang hoodie, ang bango. His manly scent feels like i'm safe with him. Napatingin ako sakanya ng magsalita siya.

"Iiyak mo lang" sabi niya and then my tears started falling through out my eyes.

Naramdaman kong niyakap niya ako at umiyak ako sa dibdib niya. After some minutes naginhawa na ang aking pakiramdam.

"Okay ka lang ba talaga?" he asked me.

"Hindi ko din alam" sabi ko pa. "Sakal na sakal na ako. I don't want to disapoint them, gusto ko ng maging normal na bata lang. I know they always want the best for me,but sometimes it's suffocating. Naaawa din ako sa kapatid ko, she's too young to experience all of this. Why did they fell out of love? Pwede bang mangyari yun? Can't they be just together for us? Naguguluhan na yung kapatid ko sa sitwasyon namin. And I pity her because of that." sabi ko sakanya while looking at the lake infront of the park.

"Nasasakal na din ako minsan sa lahat ng exoectations nila, ang laki ng expectations nila sa akin. Natatakot akong magkamali sa lahat ng pagkakataon. Hindi ko alam mararamdaman ko minsan, magiging masaya ba ako kasi they want the best for us, or masasakal ako kasi palagi nalang sila ang dapat sundin. Alam ko namang magulang sila at dapat sundin pero minsan nakakasakal na eh." sabi ko.

"Kung nagtatanong ka kumg bakit dapat kasama ko ngayon kaibigan ko pero wala sila dito? Ayaw ko silang mag-alala dahil lang doon. And I don't want them to pity on me. Ayokong maging burden sakanila. Pero when I'm with them nakakalimutan ko lahat ng problema ko. Ngiti lang ako ngngiti pag kasama sila" sabi ko habang nakangiti pa.

Wala siyang sinabi, he's just looking at me. Pinapakinggan niya ako. I cleared my throat at dahil doon napaiwas na siya ng tingin sa akin.

"If you want someone to talk to, I'm always here." he said at nginitian ko naman siya.

"Alam mo" sabi ko sakanya and then he come closer to me. "I found comfort nung nagopen up ako sayo, gumaan yung loob ko" sabi ko sakanya.

"Minsan hindi mo kailangan magtago, iiyak mo ang kailangan mong iiyak. Minsan kailangan mo ring mag open up sa isang tao na sa tingin mo mapagkakatiwalaan mo, sa ganoong paraan makakaginahawa ka ng maluwag luwag. O hindi kaya iiyak mo lang, cry it all out, let it all go. May tao talagang willing na makinig sayo, and i'm one of that person who's willing to listen to all of your rants and all. I'm always here for you, Lia" he said and hugged me.