Heaven's Tears

Farewell

The day I fear the most came, today is her final farewell.

Mamaya, bukas, at sa susunod pang mga bukas ay wala na siya.

Wala nang Heaven Marie sa buhay ko at sa buhay naming lahat.

Maaga akong nagising, I am wearing a plain black shirt ang a tan loose pants pair with off-white shoes.

Tumulong ako sa pag-asikaso sa mga bisita, at hangang sa pagbyahe papuntang memorial ay naandon ako nakaalalay.

Nakikita ko ang mukha ng bawat isa, lahat sila ay malungkot, ang mga kaibigan at pamilya ni Heaven ay umiiyak lalong lalo na ang kaniyang Ina na halos himatayin na.

Sumasakit ang puso ko sa tanawing iyon, pero hindi na ako pwedeng umatras naandito na ako.

Hahayaan kong masaktan ako dahil dapat lang 'yon sa mga namatayan at nagluluksa.

Nagkaroon pa ng short message ang Pari at maikling programa bago isa-isang lumapit ang kanilang pamilya at nagbigay ng huling habilin.

I was the last, nakatayo lang ako sa harap ng kabaong niya habang mataman siyang tinititigan. Kinakabisado ko ang mukhang iyon, ayaw kong makalimutan ang lahat lalo na siya.

Wala akong sinabi o maski ibinulong sa kaniya. Matapos ang ilang minuto ay sinimulan na siyang ilibing.

Ang puso ko ay tila niyayakumos at paulit-ulit na sinasaksak sa tagpong iyon, iyon ang puntong unti-unting nag sink-in sa utak kong totoo nga... totoong wala na siya, 'yong babaeng nakasama ko sa lahat at 'yong babaeng pinangakuan ko ay wala na at hindi na babalik kailanman.

Doon na nagsimulang pumatak ng paunti-unti ang mga luhang kay tagal ko nang gustong lumabas, mula sa hikbi ay lumakas ang pag-iyak kong iyon. Ngnuit wala na akong pakealam sa paligid ko, humahagulgol ako sa sobrang sakit ng nararamdaman ko.

Nagkahalo-halo na ang lahat ng pagsisisi ko, lahat ng pagkakamali ko, at lahat ng mga pagkakataong hindi na mauulit pa.

I am crying solely not only because I am being tormented right at this moment, but the memories of 'us' game gushing in. Removing my ability to control myself and my emotions.

Tangina! Wala na ang babaeng pinakamamahal ko. At wala manlang akong nagawa para sa kaniya noong mga panahong kailangan niya ako, wala ako sa tabi niya noong kahuli-hulihang pagkakataon na niya. Hindi ko siya inunawa noon mga oras na siya ang nangangailangan ng higit na kalinga.

I'm so selfish! I don't deserve her love.

Hinihiling ko sa puntong iyon na sana ay magbalik ang oras at panahon upang maayos ko ang mga gusot na noon ay pinili kong tapusin kesa ayusin.

Pride really ruins everything!

She needs me but I forsook her! 

I am a doctor helping other patients out there, how come I did not even notice my fiance's disease?

Natapos ang libing na iyon, nagsialisan na ang mga nakiramay. Maging ang pamilya niya ay wala na, ngunit heto ako parang batang inagawan ng candy na hindi pa rin matigil ang pag-agos ng mga luha.

I am sitting beside her grave, consistently crying.

Paulit-ulit ang bukang bibig.

I'm sorry......

I love you........

Be happy........

Until then.......

Then suddenly I felt beads of rain on my skin, I look up at the sky. The heaven turned gray and dark ready to shower me with all of its sadness.

At sa kahuli-hulihang pagkakataon ay pinili niya pa rin akong samahan.

Palagi siyang nasa tabi ko ano man ang sitwasyon, this made me even whine in loneliness.

Tila niyayakap ako ng ulan na iyon, I felt its warmth and I love this feeling.

A lot of people were saying it's okay, we're here, you can get through this but none of them gave me comfort.

It's Heaven's Tears that consoles me more than anyone.