Heaven's Tears

The Break-Up

I woke up the next day with an excruciating headache and stiffed muscles. Kinuha ko agad and cellphone ko, kinakabahan kong binuksan iyon at doon ko nga nabasa ang lahat ng mga messages niya, ni isa ay wala akong nilampasanan. 

Akala ko ay hihingi siya ng tawad sa naging pag-akto niya noong nkaraan but hindi, jinujustify niya pa ang nagawa niya at iniikot iyon na para bang kasalanan ko pa.

Umagang-umaga pero ganoon ang bungad niya sa'kin, she even said na nagsisisi siya sakin, sana raw ay 'di niya na lang sinayang ang oras at panahon niy sa'kin. Ang gago ko raw, manloloko at tanga-tanga. 

She has this ability to make me feel worthless, kung galing iyon sa ibang tao ay wala akong pake. Pero galing ito sa taong inaasahan kong uunawa sakin, ang sakit sobrang sakit niya magsalita.

After reading all of her rants and wounding words, I did not reply. Ayokong mag reply, dahil alam kong wala rin naman iyong patutunguhan. Mag-aaway at hahaba lang ang bangayan namin, alam ko naman na hindi siyia makikinig sa mga paliwanag ko, so why waste a damn time?

I turned off again my cellphone, I busied myself sa work. Lahat ng trabho kahit hindi ko linyada ay kinukuha ko. Gusto kong mapagod para matigil ang kakaisip ko kung saan na ba papunta ang relasyon naming dalawa.

After a day of toxic shift, I got home.... with an empty heart and tired soul. I lie on my sofa, and let myself drove to sleep, sa ganoong paraan ay maisalba ko ang sarili ko sa mga problema.

A week passed, and I finally opened my cellphone. Nabasa ko agad ang message ng kapatid ko at ng iilang kaibigan but what interest me the most ay ang message niya, iba sa mga nakasanayan ko, iisa lang ang message niya and this was sent six days ago. I opened it, puno iyon ng mga hinanakit niya, pangamba, pagdududa, at lungkot hindi ko alam pero hindi ako nakaramdam ng kirot o sakit sa mga sinabi niya. Intead, I felt a calmness after I read her last message.

"Let's break-up."

Hindi ako nanlaban pa sa sinabi niya, I agreed on her. Pumayag ako sa break-up na sinasabi niya, dahil sa mga panahong iyon ay alam kong wala na talagang direksyon ang relasyon namin. Hindi ko na nga rin sigurado kung mahal ko pa siya, sa sobrang daming nangyari ay nagkalamat na ang pagmamahal ko sa kaniya. 

Nabawasan iyon kasabay ng tiwala at respeto namin sa isa't isa. I message her back, and after that, I did not hear anything from her. She blocked me on all of my social media accounts, wala naman akong pake pabor pa nga 'yon saakin eh.

I'm on my almost two years of duty in Canada when one of our mutual friends messaged me saying na kumustahin ko naman daw si Heaven, instead na reply-an ko siya ng matino ay pure sarcasm lang ang ibinalik ko. 

Kumusta? tsk

After that hindi na ulit iyon nag message sa'kin, wala na akong ibang contact sa Pilipinas kung hindi ay ang pamilya ko.

Then one day while I am on my duty, my phone rung it was an unknown number. Sinagot ko iyon at inantay na magsalita ang nasa kabilang linya.

"H-hello.." I heard her voice again after so many months there's something that has changed the way she talk, but I don't care, I can't feel that I miss her.

"What do you need?" I asked in a calm voice.

Pagkatapos ko iyong tanungin ay bigla na lamang siyang umiyak nang umiyak while saying sorry, I cannot understand her kung bakit pa siya tatawag eh nakipag hiwalay na nga siya.

She said she's sorry, and she loves me. Bumalik daw ako at ayusin namin 'yong relasyon namin, but I rejected her, ang sinabi ko ay ayoko na at naka move on na ako.

She begged while crying na ayusin daw namin at pakinggan ko raw ang mga paliwanag niya, and my sacrastic ass turned on again.

"Pinakinggan mo ba ang mga paliwanag ko noon? Hindi naman diba? So, saan ka humuhugot ng kapal ng mukha para tawagan ako ngayon?" Galit kong saad.

She was just crying on the other line habang sinasabi ko iyon, pagkatapos noon ay paulit ulit na naman siyang nagsorry. Hindi ko maunawan ang sarili ko, I cannot feel anything about her anymore. Nawalan na ako ng pake, kaya I told her na I don't love her anymore at tigilan na niya ang pagtawag niya saakin.

I hung up the phone, then after a few minutes a I recieved a long text message from her. Hindi ko na inabala pang basahin isa-isa ang mga sinabi niya dahil ayokong mapuno ng katoxi-can ang araw ko, at isa pa matagal na kaming hiwalay at maayos na ako ngayon.

This time, I blocked her. And I also Blocked all of our mutual friends, maski pamilya ko ay hindi ko pinahintulutan na mag kwento tungkol sa kaniya.

Desidiso na akong makipaghiwalay.

Walang iba, pero pareho kaming nag-iba. 

I completed my duty, but I extented it on my own will. Imbes na uuwi na ako ay nagpa extend ako ng six months. I want to explore and widen my experience in my career, that time ay wala na akong ibang naiisip kung hindi ang career ko at pamilya ko.

I got her out of my mind, hindi ko na siya naiisip. I completely forgot her.

After six months, nag book na ako ng ticket pauwi sa Pilipinas. I was so excited, dala ko ang certificates, achievements at iba pang karangalan na pinaghirapan ko sa Canada for almost three years.

Ang lahat ng pagod ko ay nasuklian, at sabik na ako umuwi sa pamilya ko upang ipagmalaki ang naabot kong tagumpay.

Noong makabalik ako sa Pilipinas ay hindi alam ng pamilya kong nakauwi na ako kaya lahat sila ay nasorpreso noong makita ako. I was so happy, kasi finally after long years of staying outside the country here I am now in my home with my love ones.

But all of the joy I feel disappeared, pumunta sa bahay namin ang close friend namin pareho. Ang akala ko nga ay kasama siya, pero walang Heaven ang naroon.