de wolk uit de zevende hemel 7.0

~ 8 ~

Hoofdstuk 8

____________________

...net als in Amerika...

---

Hoewel school intussen uiterst goed geworden is in het opgeven van huiswerk, toetsen, projecten, opstellen en al die andere stomme dingen, weet ik nog steeds vrolijk te zijn op school.

Ook papa en Sophia – ja, zelfs Petite – merken dat aan me; ze zeiden (papa en Sophia, niet Petite) een paar dagen geleden tegen me hoe ik vrolijker ben momenteel en hoe ik gemakkelijker ja zeg tegen dingen, ook op simpele, kleine vragen of voorstellen.

Na dat eerste gesprek met de jongens zijn ze een paar keer bij ons in de pauze komen zitten, maar ook zaten ze af en toe bij andere leerlingen of groepjes andere jongens. Het contact is dus nog niet terug zoals het vroeger ooit is geweest, toen ik er nog niet was, maar ik maak er eigenlijk geen bezwaar tegen. Zes kennissen in nu drie weken is ontzettend veel voor mijn doen, dus ik vind het niet erg dat ze (nog) niet elke pauze bij ons komen zitten.

Een ander vooroordeel dat ik over de jongens had; ik had verwacht dat ze niet bij ons wilden zitten omdat we meisjes zijn, maar dat lijkt hen niets uit te maken. Ze zijn eigenlijk altijd, als ik bij hen ben, zichzelf. Ja, ik had nooit van mezelf gedacht dat ik dit ooit nog eens zou zeggen in mijn leven, maar... ik vind het oprecht gezellig met de jongens. Ze hebben een goed gevoel voor humor en praten zeer gemakkelijk door gesprekken heen. En ze zien er goed uit.

Ja, dat laatste is een ding onderhand, merk ik. Niet alleen bij mezelf, ook bij andere leerlingen in de school.

'Hebben... de jongens eigenlijk een relatie?' vraag ik in de tweede pauze, op de dinsdag van mijn vierde schoolweek, als het even stil is tussen ons drieën. 'Ik zie hen namelijk nooit met iemand – op een romantische manier, bedoel ik.' Ik drink wat slokken van mijn zelfgemaakte sapje in een gerecycled flesje.

'Nee,' antwoordt Leya, en ze kijkt met mij even naar de jongens, die lachen met enkele anderen, helemaal aan de andere kant van de aula. Of ze feliciteren Jax, die blijkbaar jarig is vandaag en zeventien wordt. 'Geen van hen vier.' Ze stopt wat nootjes uit haar bakje met noten en gedroogde vruchten in haar mond.

'Je zou verwachten dat ze dat alle vier wel hadden. Ik denk dat iedereen die hen tegenkomt van onze leeftijd hen op zich wel zou mogen, toch?'

Leya lacht zacht. 'Sommigen haten hen hier op school. Óf het is jaloezie – óf ze kunnen het karakter van de jongens gewoon niet uitstaan. Maar je hebt wel gelijk; de meesten hier mogen hen inderdaad.'

'Ze hebben een regel,' valt Ella vervolgens bij, en ze schuift wat naar voren; ze verstopt zich meestal zo diep mogelijk in de vensterbank, en Leya en ik zitten juist bijna altijd vooraan.

Ik kijk om naar haar en frons langzaam. 'Hebben ze een regel op het gebied van daten en relaties?'

'Ja,' knikt Ella. 'Sinds het begin van vorig schooljaar daten ze helemaal niemand meer. Daarvoor hebben ze dat wel een tijdje gedaan; toen begon dat net, dat weet ik nog. Maar sinds vorig schooljaar, in de vierde klas dus, besloten ze dat ze daar niet meer aan zouden doen, en die regel hebben ze tot op de dag van vandaag aangehouden.'

'Maar... waarom hebben ze dat besloten dan?'

'Dat weten we niet precies – Leya en ik, bedoel ik. Ze zijn alleen onderhand zodanig bekend in de school, dat we van de regel te horen kregen – ook toen we niet met elkaar spraken dus. Maar ik weet niet precies waarom ze het besloten hebben. Jij, Ley?'