de wolk uit de zevende hemel 7.0

~ 9 ~

Hoofdstuk 9

____________________

...mijn eerste echte feestje...

---

Zaterdag is behoorlijk snel al aangebroken.

Phoenix was, toen de jongens later die week in de pauze bij ons kwamen zitten, erg vrolijk – op zijn manier; grijnzend en plagend dus – toen hij hoorde dat Ella, Leya én ik alle drie naar zijn feestje wilden komen. Het verraste me, dat hij het blijkbaar leuk vond dat we zouden komen, dat hem dat zelfs gezellig leek.

Bijna de hele zaterdagmiddag hebben Ella, Leya en ik met elkaar zitten appen over wat we voor deze avond moeten aantrekken, wat we níét moeten aantrekken, wat we zouden moeten meenemen in ons handtasje en hoe het feest eraan toe zou gaan. Sinds kort hebben we met ons drieën een groepsapp en daarin appen we nu constant over school, huiswerk, roddels en verhalen, maar nu dus ook over wat we in hemelsnaam moeten aantrekken en wat er in hemelsnaam zal gaan gebeuren vanavond.

Want Ella heeft me ervan verzekerd dat een feestje zoals dit een permanente uitnodiging voor drama is. Leuk drama of stom drama. En zeker als deze vier jongens erbij zijn. Omdat ik nog nooit eerder heb meegemaakt wat iedereen nou de hele tijd bedoelt met dat drama op het TC en de jongens die eraan mee zouden werken, werd mijn nieuwsgierigheid gewekt door haar appje – maar ook de spanning, die eigenlijk toch al aanwezig was.

En nu nog steeds is. We lopen nu om iets voor achten 's avonds met ons drieën naast elkaar over de schemerende straten in de richting van Phoenix' huis, vergezeld door een zachte, koele bries. Begin oktober laat dringend weten dat de herfst nu toch echt van start is gegaan.

Phoenix blijkt in een behoorlijk chique buurt te wonen; overal hier staan ofwel vrijstaande huizen, ofwel redelijk grote twee-onder-een-kapwoningen. Eigenlijk kon ik dat ook wel verwachten, want het is me opgevallen dat de vier jongens stuk voor stuk niet bepaald arm zijn – en eigenlijk niet eens iets wat daarbij in de buurt komt, volgens mij.

Voor een chique, rijke buurt hebben ze wel leuke straatnamen; we zijn hier onderhand al de Bananenlaan, het Abrikozenhof en de Mandarijnstraat tegengekomen. Om onszelf van de zenuwen af te leiden wijzen we steeds de leukste straatnaambordjes aan en lachen we vervolgens om het feit dat je tegen je nieuwe klasgenoten moet zeggen dat je op Watermeloenstraat nummer zeven woont.

Het werkt. Het helpt. Want ja, inderdaad, we hebben een beetje zenuwen. Vooral ik, maar ook Ella en Leya zijn nog nooit naar een feestje van de jongens geweest, want toen die echt op gang kwamen, mochten de meiden al niet meer met hun vrienden omgaan. En nu anderhalf jaar later is de goede band die ze ooit hadden natuurlijk een beetje verslapt. Alles moet weer herstart worden – en voor mij moet het überhaupt nog opgestart worden. Ik ken de jongens nog nauwelijks, ik ken deze meiden naast me eigenlijk ook nog nauwelijks, en hier loop ik... over straat, in mijn mooie kleding... op weg naar mijn eerste echte feestje...

Niet aan denken. Ik ken Ella en Leya wél, ik ken hen al bijna een hele maand, ik ga bijna dagelijks met hen om, ze mogen me, ik mag hen. En bij hen voel ik me tenminste veilig – zonder hen zou ik hier echt niet mee akkoord zijn gegaan. Dat gevoel is het belangrijkste.

'Godsamme, ik had iets warmers moeten aantrekken,' gromt Ella, als ze zich nog dieper in haar bruine leren jasje verstopt en de kleine kraag zo hoog mogelijk optrekt. Met haar woorden haalt ze me weer uit mijn nare gedachten. De wind gaat weer wat liggen en ze schudt met haar schouders om warmte op te wekken, wat allemaal tevergeefs is, want dat hebben we alle drie al meerdere keren geprobeerd. 'Ik mag toch hopen dat het bij Phoenix wat warmer zal zijn.'