*တီတီတီတီ တီတီတီတီ*
မနက်၇နာရီတိတိ။
နားမခံသာအောင်မြည်နေတဲ့နှိုးစက်ကိုပိတ်ပြီး ပြန်ကွေးဖို့စဥ်းစားလိုက်တုန်းမှာပဲ သူမေ့တော့မလိုဖြစ်သွားတဲ့အကြောင်းအရာကခေါင်းထဲရောက်လာသည်။
ဒီနေ့ ကျောင်းဖွင့်ပြီ။
အိပ်ယာပေါ်ကနေကမန်းကတန်းထပြီး ရေချိုးခန်းကိုအမြန်ပြေးရတော့သည်။ သေချာပေါက် သူ့မျက်နှာကတော့ ပြုံးဖြီးဖြီးဖြစ်နေမှာပေါ့။
နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်အရှည်ကြီးကိုဖြတ်သန်းပြီးတော့ နောက်ဆုံးတော့ကျောင်းပြန်ဖွင့်ခဲ့ပြီ။
ဂျောင်းဝန်းအရမ်းပျော်ပြီးစိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ မနေ့ညကအိပ်လို့တောင်မပျော်ခဲ့ပါ။
သူဒီလောက်ထိစိတ်လှုပ်ရှားနေရတဲ့အကြောင်းအရင်းကတော့ တစ်ခုထဲပါပဲ။
အဲ့တာက ဂျိတ်ခ်ဟျောင်း...။
သူ့ရဲ့နေရောင်ခြည်လေးဂျိတ်ခ်ဟျောင်း။ ပျော်ရွှင်မှုလေး။ အသည်းအသက်လေး။ သူ့ရဲ့နှလုံးသားလေး ဂျိတ်ခ်ဟျောင်း။
ကျောင်းပိတ်ရက်မှာမြင်တွေ့ဖို့ခဲယဥ်းလှတဲ့ သူ့ရဲ့နတ်ဘုရားလေးကို တစ်နေ့တစ်ကြိမ်ပုံမှန်တွေ့နိုင်တော့မည်။
ဖွီး…
ဒါက သွားတိုက်ဆေးမဟုတ်ဘူး။ မျက်မှာသစ်ဆေးတွေ!
ဂျောင်းဝန်းသွားတိုက်တံပေါ် ခပ်တည်တည်ညှစ်ချပြီးတိုက်လိုက်မိတာက မျက်နှာသစ်ဆေးတွေ!!
တစ်ကယ့်ကိုပရမ်းပတာပဲလို့တွေးနေကြမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဂျောင်းဝန်းအတွက်တော့ ဒီအလွဲလောက်ကပုံမှန်ပါပဲ။ အချစ်ရူးလေးရဲ့အတွေးထဲ သူ့ရဲ့နတ်ဘုရားလေးရောက်လာရင် ရင်ခုန်သံတွေကစလို့ အရာရာကယောက်ယက်ခတ်ကုန်တာလေ။
"ဂျောင်းဝန်းလေးရေ မနက်စာအသင့်ဖြစ်ပြီနော်!!"
"ခနနေရင်ဆင်းလာခဲ့မယ်မမ"
ဂျောင်းဝန်းပြောတဲ့ခနက အနည်းဆုံးတော့တစ်နာရီ...။
ဆံပင်ကိုအလယ်ခွဲရမလား ဘေးခွဲရမလား အုန်းမုတ်ခွက်ကေအတိုင်းထားရမလား။ နှစ်ခုထဲရှိတဲ့စာကြည့်မျက်မှန်မှာ ဘယ်တစ်ခုကသူနဲ့ပိုလိုက်မလဲ။ ခေါင်းအစခြေအဆုံး သူ့စိတ်ကြိုက်ဖြစ်ဖို့အတွက်အချိန်အတော်လေးလိုသည်။
