"ကိုယ့်အတွက်လား"
ဂျောင်းဝန်းကမ်းပေးတဲ့စာကို ဂျိတ်ဟျောင်းက မထူးဆန်းသလိုတစ်ချက်ပြုံးကြည့်ရင်းမေးခွန်းထုတ်သည်။
ဂျောင်းဝန်း ကျောင်းယူနီဖောင်းရဲ့အနားစကိုမလွတ်တမ်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ အဝေးကပဲငေးမျှော်ဖူးနေကျအပြုံးတွေက သူ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ သူ့ကိုရည်ရွယ်ပြီးပြုံးပြနေတယ်လေ။
"ဟ-ဟုတ်"
အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့အဖြေကိုကြားပြန်တော့ နှုတ်ခမ်းစွန်းတွေကတစ်ခါကွေးတက်သွားပြန်သည်။
ရင်ခုန်နှုန်းတွေကမြန်ဆန်လာသလို မျှော်လင့်ချက်တွေစွန်းထင်းနေတဲ့မျက်ဝန်းဝိုင်းတွေကပိုလို့ပိုလို့ဝိုင်းစက်လာသည်။
ငြင်းလိုက်လို့မဖြစ်ဘူး…
နှင်းဆီပွင့်ဖတ်ကြွေတွေ လုံးချေခံလိုက်ရတဲ့စာရွက်တွေနဲ့ အိပ်ပျက်ညတွေ…
ဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကို ဘယ်လောက်ထိခက်ခက်ခဲခဲချခဲ့တယ်ဆိုတာ ဂျောင်းဝန်းသာအသိဆုံး။
ဂျိတ်ခ်ဟျောင်းကအပြုံးတို့ကိုမရပ်တန့်သေးပဲ သူ့မျက်နှာအနားသို့တိုးကပ်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်က ဂျောင်းဝန်းရဲ့အနောက်ဖက်ကနံရံကိုထောက်ထားလျက် ဒူးကိုအနည်းငယ်ကွေးကာ ရှက်ပြီးငုံ့သွားတဲ့ဂျောင်းဝန်းရဲ့မျက်နှာကိုမော့ကြည့်သည်။
ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ ဂျောင်းဝန်းမျက်နှာရဲ့အပူချိန်ဟာ ဂျိတ်ခ်ဟျောင်းဆီသို့ပါသွားရိုက်ခတ်နေလောက်သည်။
"အဟက်"
"ဆောရီးပါ ကိုယ်ကလေးတွေနဲ့မတွဲဘူး"
ဂျောင်းဝန်းရင်ထဲက မျှော်လင့်ခြင်းဖန်လုံးလေးတွေ တန်းစီပြီးကျကွဲသွားသည်။ တုန်ရီနေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မသိသာစေအောင်ဖိကိုက်ထားမိသည်။
ဂျိတ်ခ်ဟျောင်းက ဂျောင်းဝန်းရဲ့စာကို နှုတ်ခမ်းအိအိတွေနဲ့တစ်ချက်ဖိကပ်နမ်းပြီး ဂျောင်းဝန်းရဲ့အိတ်ကပ်ထဲသို့အသေအချာပြန်ထည့်ပေးလာသည်။ ဂျောင်းဝန်းရဲ့ဆံပင်တွေကိုဆွဲဖွလိုက်ပြီး စာသင်ခန်းဖက်ကိုထွက်သွားတဲ့အခါ ဂျောင်းဝန်းထိုနေရာမှာအရုပ်ကြိုးပြတ်လဲမကျသွားအောင် မနဲအားတင်းထားရသည်။
