Shattered Hearts [La Costa Organósi #1]

CHAPTER 5

“Baby... Always remember We love you. Be strong, okay? Don't be like your dad and me who easily give-up, Baby, That is life so better be alive. We love okay?” She hug me tightly while smiling. My dad was smiling but You can see bitterness on his eyes. He's sad.

“You better free yourself from anger, Anak... Don't let the anger controls you and make you did bad things. Free yourself... Always remember, We're here for you...” He kissed my forehead but It felt real.

I OPEN my eyes and dried my tears. I was sobbing. Finally, They appear on my dream. I sigh and get up to the bed. They are right. I should free myself. I know they know my plan. Revenge... They want me to stop my revenge but how can I do that? I was so d-mn angry. Lalo na't ngayon kasama ko ang dahilan kung bakit nasira ang buhay ko. T-ngina. I want to get even. I want them to feel my wrath too. But... They want me to stop. I should obey them. But How? Hindi ko nga siya matignan ng diretso dahil napupuno ng galit ang loob ko. Anger. Pain. Betrayal. Anger again. I sigh. I roam my eyes and my foreehead crease when I saw a tray of food on the little table. Agad kong nilapitan ito. I saw a little paper too on the side so I get that.

‘Hey, Goodmorning. Eat your breakfast, Wife. Ready  yourself bcs were going to a ball tonight. I love you.’

—Pietro

Agad na kumabog ng malakas ang aking puso. Pero agad kong pinilig ang aking ulo. I should stop this. May plano pa ako sakanya. I want to get even. At walang makakapigil saakin. Saka kona gagawin ang sinabi ni Mama at Papa sa panaginip ko. Sa ngayon, I will think of How to turn him down. Like fvcking down. I want to do that He did five years ago. D-mn him for not thinking that I would have a revenge for him. D-mn. I got excited.

I grin and eat the food. It taste good. Agad kong kinuha ang phone n a bagong bili ko. Bumili ako kahapon. I bet He throw my phone. Para mawalan ako ng connection sa Dark Luminous Gang. Tsk. Hindi nya alam na saulo ko ang number ni Renravin. T-ngina. Matawagan nga ang g-go. Agad kong tinype ang kanyang number saka tinawagan. Agad kong nilagay iyon sa table habang hinihintay na sagutin nya. After five rings He answered it.

“Who's this?” He said coldly. I roll my eyes. Renravin is always the coldest. D-mn. Pinaglihi sa yelo. Kagaya ko rin kase ay niloko rin sya ng asawa nya eh. Pero hindi ninakawan. Tsk.

“This is Ven.” Narinig kong merong nabasag sa kabilang linya. Napatawa ako. Nagulat ata ang g-go. Mukang imiinom to ng kape. Trip nya naman talaga ang kape. Hindi nyo man itinatanong pero kahit naman malayo sya sa manila, Sya parin ang nagmamanage ng companya nya.

“D-mn! Ven! How are you?! Are you okay?! D-mn. Did they torture you? Mayor was here. Wait for MJ, He's coming there, Okay?” Puno ng pag-aalala na sabi nya. Napailing-iling ako at sinubo ang ham at nginuya iyon.

“Nah, I'm okay. Staka, Matatagalan akong bumalik dyan. May plano pa akong gagawin. Kayo, How are you all? Reigning Gang parin tayo?” I ask and take a sip on the orange juice. We continue talking to each other until We're tired and decided to end the call. I sigh and get out. Bitbit ko ang tray na may lamang plato. Hindi naman ako ganun katamad para tawagin si Manang Sonya. Sanay na akong mag-isa. Walang maid sa probinsya. Staka, Hindi naman ako mag-iisang taon rito. Hindi ko pwedeng sanayin ang sarili ko sa ganto. Dahil, Hindi na ako mayaman. Makuha koman ang ari-arian namin ay hindi ko iyon gagalawin. Dahil yun ang mamanahin ng anak ko sa susunod na henerasyon.

“Ma'am! Naku! Sana tinawag nyo nalang ako para kunin yang mga iyan. Naku, Malalagot kami nito kay Sir.” Namomoblemang ani nito. Ngumiti ako kay Vienna na katulong rito. Around fourties na sya. Asawa ni Manong Edgar na driver namin. Isa sa katulong rito.

“Hindi po. Okay lang po. Sanay na po ako doon sa Probinsya. Saka, Hindi ko pwedeng sanayin ang sarili ko sa pangmayamang bagay dahil Hindi na ako mayaman.” Nakangiti kong tugon sa kanya at nilagay ang plato sa lababo.

“Saka... Hindi naman ako magtatagal rito. Alam kong magsasawa rin sya kaya hihintayin konalang na mangyayari iyon.” Walang pake kong sabi at nagsimulang maghugas ng plato. Walang reaksyon ang aking muka. Narinig ko ang buntong hininga nya sa likod ko.

“Alam kong galit ka sakanya, Hija. Alam ko iyon. Kung pano ka tumingin sakanya, Puno ng galit, sakit, pagtatraydor, Ang iyong mga mata. Alam kong nahirapan ka. Noong namatay ang iyong mga magulang... Pero sana matuto kang magpatawad. Sana bigyan mo ng ikalawang pagkakataon si Pietro.” Wika nya. Natawa ako ng pagak.

“Ang ginawa nya... Nila saakin ay hindi basta basta Aling Vienna. Ninakaw nya ang pera namin. Sinaktan nya ako. Niloko nya ako. Nadepress si Papa namatay tapos si Mama nagsuicide. Muntik narin akong mabaliw. Sa loob ng tatlong taon wala akong ginawa kundi magmukmuk. Sinisisi ko ang aking sarili. Nagattemp ako ng suicide pero nasugod kaagad ako sa Hospital. Sayang. Sa tingin nyo, Mapapatawad ko nalang sya? Sila? Basta basta? Hindi. At sa tingin ko'y hinding hindi mangyayari iyon.” Ani ko habang pinipigilan ang aking sarili na umiyak.

“Hindi lang ikaw ang nagsuffer, Hija. Si Pietro... Nagsuffer rin sya. Maniwala ka, Sising sisi sya sa ginawa nya sayo. Kaya sana ay buksan mo ang iyong puso—”

“Pero hindi sya naghirap kagaya ko! Sa puntong gusto kong magpakamatay dahil sa lungkot! Hindi nya naranasan iyon! Oo, Nagsisi sya pero huli na ang lahat! Ginawa na nya eh. Sa totoo lang... Hirap na Hirap na ako... Feeling ko kapag nagtagal pa ako rito baka tuluyan na akong magpakamatay para lang hindi makita ang kanyang muka.” Matigas na wika ko sa harap nya. Pinahid ko ang aking luha at umakyat sa taas.

______________
S H U N S P E N
All right Reserve ©2022