ÖLÜM İNTİKAMI || 🎈

0.3

Selam!

Yeni bölüm ile karşınızdayım. Umarım iyisinizdir.

Bölümü inşallah beğenirsiniz. Paslanmışım çünkü biraz.

İyi okumalarrrr<3

07.11.2022/Pazartesi

🎈

Yazar'dan

Egemen bütün gecesini karakolda geçirmiş eve sabah saat 07.30 civarında gelmişti. Bu kadar uzun süre ayakta kalmak onu yormuştu ama hepsini olmasa da Anıl ve Akın'ın kaldığı yetimhaneyi bulmuşlardı. Bütün gece nöbette olan iş arkadaşlarıyla birlikte üçüzlerden izler aramışlardı. Neda hakkında bilgi sahibi olmasa da en azından Anıl ve Akın'dan iz vardı.

Eymen'e olanları anlattıktan sonra yatmıştı. Öğlene doğru uyanıp Etmen ile ikizlerin kaldığı yetimhaneye gideceklerdi.

Eymen kapı sesine uyanmıştı. Aşağı inde abisini görmüş ve gece ne yaptığını sormuştu. Acaba iz var mı kardeşlerinden diye düşündü Eymen. Resmen kardeşlerini görmeden büyümüşlerdi. Peki onlar, onlar nasıl büyümüşlerdi? Zor muydu hayatları. Neda'yı evler edinen aile iyi insanlar mıydı? Yada o da mı yetimhanede kalıyordu? Kafası karışıktı. Anıl ve Akın onları isteyecekler miydi? Abisi polisti, yetimhanelerde yaşanan olayları az çok biliyorlardı. Onlar yaşamış mıydı acaba iyiler miydi? Çok heyecan yapmıştı. Eli ayağı birbirine dolanmıştı.

O kadar derim düşüncelere dalmıştı ki saat neredeyse 12.00 olmuştu. Gidip abisini uyandırdı. Hemen kalkmasını ve çıkmaları gerektiğini söyledi. İlk uyandığında ne olduğunu anlamayan Egemen, aklına yavaş yavaş gelen olaylarla hızla kalktı ve duşa doğru ilerledi.

Sıcak suyu açarak ısınmasını bekledi. O arada işlerini hızlı halletmek için çıktığında giyeceği mavi tişörtü ve siyah pantolonunu yatağın üzerine bıraktı. Sonra acaba takım elbise mi giysem diye düşündü. İyi bir izlenim vermek çocukları almalarına yardımcı olacaktı. Bu düşüncelerden hemen vazgeçti zaten DNA testi ile vereceklerdi. Önemli olan müdürlerin değil Anıl ve Akın'ın ne düşündüğüydü. Hızlı bir duşun ardından bornozuyla odasına ilerledi. Kurulandıktan sonra üzerini giyinerek mutfağa gitti. Eymen sandalyede oturmuş ve salak salak sırıtarak yeri izliyordu. Egemen'in seslenmelerine rağmen cevap vermeyince kafasına yediği şaplak Eymen'i kendisine getirmişti.

Hızla sandalyeden kalkıp kapıya yöneldi. Egemen'de peşinden ilerledi. İkisi de çok heyecanlılardı. Resmen üç kardeşleri daha vardı ve ilk defa bugün ikisini göreceklerdi. Ama korku vardı içlerinde. Ya istemezlerse ya bunca zaman yanlız yaşadık bundan sonra da yaşarız derlerse ne yapacaklardı? Çok üzülürlerdi. Buruklukta vardı ve bu korkudan daha fazlaydı, bunca zaman ne yapmışlardı, neler yaşamışlardı?

İkisi de farklı zamanlarda aynı şeyleri düşünüyorlardı. Normalde olsa deli gibi gülecekleri şeyi birbirlerine anlatamıyorlardı bile. Arabadaki derin sessizliği Eymen böldü. "Oraya gittik. Müdürleriyle konuştuk. Sonra ne olacak, ne yapacağız? Ya bizi istemezlerse. Ayrıca hemen karşılarına mı çıkıcağız? Önce DNA testi lazım abi. Ya değilsek onların abileri boşuna umutlandırmayalım çocukları." Egemen Eymen'in haklı olduğunu biliyordu. Eymen çok nadir durumlarda ciddi konuşurdu ve şuan o anlardan birindeyiz.