'...David Sunday!' riep de kalende man, in de microfoon. Mijn vader glimlachte en stond op. Hij liep naar voren toe, het podium op en nam de prijs in ontvangst. Daarna hield hij nog een korte toespraak over zijn bedrijf. Wauw, lang woord. '...Er is veel onrust de laatste tijd, door alle overvallen. Maar wees gerust. Ik zal ervoor zorgen dat het niet nog een keer zal gebeuren.' De mensen begonnen te joelen. Nu glimlachte ik. Ik wed dat die overvallers, de laatste tijd, gewoon professionals waren. En als ze dat echt waren, konden mijn vader en ik er ons beter niet mee bemoeien. Hoewel hij eigenlijk nooit op gaf. Maar als nog. Ik merkte dat de mensen om mij heen op stonden en langzaam de zaal uit sjokten. Mijn vader kwam naast mij staan en glimlachte even flauwtjes naar mij. Het viel me nu pas op dat hij een soort van goude troffeetje in zijn hand had, van handen die elkaar schudden. 'Kom je? We gaan.' Ik knikte en liep achter hem aan naar de auto. Buiten, bij de auto aangekomen, deed hij netjes de deur voor me open en liep om naar de bestuurderskant. Ik nam plaats en deed de deur zacht dicht. Mijn vader volgde mijn voorbeeld en deed de deur dicht met een zacht 'poef'. 'Gaan we nu naar huis?' vroeg ik afwachtend. Mijn vader schudde zijn hoofd. 'Neen, ik zal je eerst nog trakteren op wat koffie met appeltaart.' En hij parkeerde na een paar minuten bij 'Cakes and Coffee', waar ik inderdaad nog appeltaart en een cappuccino kreeg.
JE LEEST
In your arms
RomansaEmily Sunday. Ze wordt overal mee naar toe gesleept door haar vader, die sinds een tijdje een heel goed lopend bedrijf heeft. Haar vader en zij verhuizen vaak, en Emily kan dus nooit echt vrienden maken. D'r vader wil dat ze opgroeid als een nette d...
