i just loved you | kenma x kuroo | texting

1.1 | I Just Loved You | FİNAL

kitttycat96 Final bölümünü sana ithaf etmek istiyorum. Yorumlarınla olsun oylarınla olsun kitabı yayınlamaya başladığımdan beri en büyük destek sana aitti ve gerçekten çok çok çok teşekkür ederim <333

[13 Şubat]
[19.58]

Kenma gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Parkın bahçesine ilk adımını attı.

Herkes kar yağmasını beklerken haftalardır kar değil yağmur yağıyordu ve bugün yağan yağmur yeni yeni dinmeye başlamıştı.

Aralıkla düşen yağmur damlalarının arasından parka baktı. Kuroo bir ileri bir geri parkı turluyordu. Düşüncelerine o kadar dalmıştı ki ondan çok ötede olmayan Kenma'nın farkına varmamıştı. Üzerinde sadece kırmızı kazağı ve siyah pantolonu vardı, saçlarından birkaç damla damlıyordu.

Kenma istemsizce gülümsedi ve ona doğru ilerledi.

Kuroo, sonunda onu fark ettiğinde hareket etmeyi bıraktı. Kenma kendisine yaklaşırken sadece ona baktı.

Kenma ona yaklaştı, aralarında az bir mesafe kalınca hafifçe parmak uçlarına kalkıp Kuroo'nun kalın giyinmeyeceğine emin olduğundan yanına aldığı montu onun omuzlarına attı. "Senelerdir bir türlü akıllanamadın."

Kuroo, kat kat giyinmekten nefret ederdi. Aynı zamanda da 'bedenine güvendiğini' iddia edip soğuk havalarda ince giyinir, sonra da günlerce yataktan çıkamazdı. Kenma buna artık alışmıştı.

Kuroo, montu üzerine giydi. Tabii ki biraz kısaydı, ama Kenma kıyafetlerini hep kendi bedeninden büyük aldığı için üzerine olmuştu.

Kısa bir sessizlik yaşandı, ikisi de birbirini izledi.

"Saçların," dedi Kuroo sessizliği bozmak için. "Yakışmış."

"Yalana gerek yok." dedi Kenma hafifçe gülerek. "Yaptım bir aptallık."

"Tuhaf geldi." Kuro biraz çekinse bile ellerini saçlarında gezdirdi. "Seni hiç bu kadar kısa saçla görmemiştim."

Bu, Kenma'yı ona yüzyıllar gibi gelen birkaç gün içerisinde ilk görüşüydü çünkü Kenma bir süredir okulda yoktu, sadece son zamanlardaki bir veya iki antrenmana katılmıştı.

Tekrar bir sessizlik oluştu ve bu sessizlikle beraber ikisi de sanki anlaşmış gibi yavaş adımlarla parkı turlamaya başladılar.

İkisi de konuşmak istiyordu, ikisinin de haykırmak istediği çok şey vardı. Ama sanki içinde bulundukları sessizlik kalplerinin kırılma sesiyle bir gürültüye dönüşmüştü ve birbirlerini duyamıyorlardı.

"Özür dilerim." dedi Kenma o gürültünün arasında. "Beni istemiyordun, sadece seni rahatsız ettim. Ama ben..." Kenma kendisinin bile zor duyduğu bir sesle devam etti. "Ben sadece seni sevmiştim, bir başkasını değil. Sana süphe verdiysem de özür dilerim."