Hiders x Hunters

Μέρος 2ο.

Έμεινα λίγο να την κοιταω και έπειτα βρήκα το θάρρος να της μιλήσω. «Είμαι ο Owen, κάνουμε μαζί αγγλικά.» Είπα και της έδωσα το χέρι μου για να συστηθουμε και επισήμως. «Ναι! Σε θυμαμαι.» Είπε γελαστή.

«Ναι μου φαίνεσαι πολύ καλή κοπέλα και ήθελα να σε ρωτήσω αν ήθελες να βγουμε κάποια στιγμή.» Είπα ξύνοντας τον σβέρκο μου.

Η έκφραση του προσώπου της μετατράπηκε από γελαστή σε έκπληκτη. «Έχεις χρόνο;» Είπε με ένα χαμογελο. «Τώρα;» Είπα και γουρλωσα τα μάτια μου. «Ναι, γιατί Οχι; Έχω άπλετο χρόνο.» Είπε και πρόσεξα τον προαστιακό να πλησιάζει.

«Καλα αφού είναι έτσι, ξερω ένα πολύ ωραίο μέρος για να πάμε.» Είπα και μου χαμογέλασε και μπήκαμε στον προαστιακό.

Ώσπου βρήκαμε θέσεις και καθήσαμε.

Από την έκφραση της και μόνο πιστεύεις ότι κρύβει πραγματα, αλλά είναι πανέμορφη...

?? POV

Επρεπε να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, Οχι ότι είχα όρεξη. Αλλά οι δικοί μου με φώναζαν κάτω για προπόνηση, όπως κάθε μερα.

Λενε οι σειρήνες θα χτυπήσουν όπου να ναι, και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι.

Είμαι ενάντια αυτής της βεντέτας βέβαια, δεν θέλω να με κυνηγούν αλλά ούτε να κυνηγάω εγώ..

«Άργησες να κατέβεις.» Είπε αυστηρά η μητριά μου όταν με είδε στις σκάλες. «Άλλη δουλειά δεν έχεις να κανεις;» Είπα κοιτώντας την. «Πρέπει να πας για προπόνηση, θα φωνάζει ο πατέρας σου.» Είπε. «Ξερω..Με αυτή την μαλακια ούτε σχολείο δεν μπορώ να πάω.» Είπα και έβαλα νερό να πιω. «Θες να βάλεις ένα τέλος στην βεντέτα θες να μου πεις τώρα;!» Φώναξε και την κοίταξα.

«Ναι θα το ήθελα παρά πολύ.» Είπα νευριασμένος και έκανα τα χέρια μου γροθιές. «Ο πατέρας σου όμ-» Πήγε να πει. «Δεν με νοιάζει τι κάνει εκείνος..» Είπα και βγήκα στην αυλή να κάνω προπόνηση.

Έπειτα από λίγο ακολούθησε και η Sarlot. «Ξέρεις ποιο είναι το νόημα της ζωής;» Είπε και μου χάιδεψε τον ώμο στοργικά.

Κοίταξα το χέρι της. «Ποιο είναι;» Είπα. «Όταν μάθεις, τοτε θα σπάσεις και την βεντέτα.» Είπε. «Αυτα είναι ανοησίες Sarlot. Δεν σπάει η βεντέτα, εδώ και αιώνες τώρα.» Είπα και έσφιξα τα γάντια μου.

Εκείνη απελπισμένη αναστέναξε και βάδισε προς το σπίτι.

Όταν πήγε μέσα το κινητό μου άρχιζε να χτυπάει. Κοίταξα την επαφή.

Η Bella.

«Καλημέρα.» Είπα κουρασμένος. «Τι καλημέρα. Μεσημέρι είναι» Είπα χαριτολογώντας. «Δεν βαριέσαι να με πειράζεις ποτε έτσι;» Είπα γελώντας. «Ίσως.» Είπε και γελούσε.

«Έχει κάτι το πρόγραμμα σήμερα;» Είπα χαμογελαστός. «Χμ, σκέφτηκα να κάνουμε κάτι τολμηρό και διαφορετικό.» Είπε και κατσουφιασα. «Δηλαδή;» Είπα. «Ε να σκέφτηκα να πάμε σε αυτή την τρελή προγιαγιά που εχω. Αυτή που λέει την μοίρα.» Είπε και γέλασα.

«Και πιστεύεις ότι λέει αλήθεια;» Είπα γελώντας. «Οχι, αλλά θα έχουμε υλικό να κοροϊδέψουμε.» Είπε. «Οου είσαι σατανικια..» Είπα. «5:30 να είσαι έτοιμος.» Είπε γελαστή και το έκλεισε.

Protagonist POV

«Και σοβαρά τώρα πηγές να φας ένα παγωτό από άμμο;» Είπε ο Owen και άρχιζε να γελάει πάλι. «Να δω για πόση ώρα θα με κοροϊδεύεις για αυτό.» Χαμογέλασα. «Οου για όλη μου την ζωή.» Είπε γελώντας και έπιασε το χέρι μου.

Τον κοίταξα και μου χαμογέλασε. «Πέρασα αρκετά καλα σήμερα.» Είπα. «Θα έρθω και αύριο αν θελεις.» Είπε και χαμογέλασα.

«Ίσως να το θέλω.» Είπα και κοίταξα άλλου. Με έκανε να τον κοιτάξω πιάνοντας το πιγούνι μου.

Ει, Owen. Σταματά.

«Χμ, αφού ξερω ότι το θελεις.» Είπε κοιτώντας τα χείλια μου. «Καλα καλα, σταματά. Θέλω.» Είπα και κοίταξα πάνω, αποφεύγοντας την επαφή μαζί του.

«Αύριο στης 7:00» Είπε και πλήρωσε για τα ποτά μας και φύγαμε.

~•~••~•~•~•~~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Κατι που ήθελα να συμπληρώσω πως είναι...

Δεν θα έχω ούτε κάποιες συγκεκριμένες λέξεις τις οποίες χωρίζονται τα κεφαλαία

Άλλες φορές θα είναι 1000 και άλλες 500 όπως είναι και τώρα

Ελπίζω να σας φαίνεται ωραίο μέχρι τώρα:) θα τα πούμε στο επόμενο:)

*slowly fades away*