Hiders x Hunters

Μέρος 4ο.

Protagonist POV

Σηκώθηκα από τον καναπέ και βγήκα έξω.

Και έτσι αποφάσισα να πάω για λίγο τρέξιμο.

Πήγα άλλαξα και έτσι άρχιζα να τρέχω έξω.

Ο καιρός ήταν μουντός και συννεφιασμένος, κοιτούσα πάνω και προσερχόμουν να μην βρέξει για να μην γίνω παπι όταν πάω σπίτι.

Γέλασα.

Άρχιζε να χτυπάει το τηλέφωνο μου και σταμάτησα να τρέχω. «Ναι;» Είπα λαχανιασμένη. «Ο Owen είμαι, τι κανεις;» Είπε και χαμογέλασα. «Ω ναι! Χαχα με έπιασες στο τρέξιμο. Εσυ πως είσαι;» Είπα. «Σε σκεφτομαι.» Είπε και ξαφνιάστηκα. «Ναι ε; Τι περίεργο.» Είπα χαμογελαστή. «Αύριο θα βγουμε έτσι;» Είπε εκείνος. «Ναι, φυσικά.» Απάντησα. «Εντάξει σε αφήνω τοτε, θα τα πούμε και αύριο από κοντά.» Είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Δεν έχω καλό προαίσθημα για αυτό..παρόλα αυτα θα συνεχίσω να κάνω την βλακεία που έκανα πάντα.

Να εμπιστεύομαι.

Και οχι φυσικά δεν θα του πω ότι είμαι με την πλευρά των κυνηγημένων, απλά αν κάποια στιγμή μείνει στην ζωή μου. Πρέπει να ξερει.

Περπατούσα προς το σπίτι μου, είχε βραδιάσει και αεράκι χτυπούσε το δέρμα μου και τα μαλλιά μου κοίταξα το κουτάκι του ταχυδρομείου, ήταν σηκωμένο.

Αυτό σημαίνει ότι λάβαμε κουτί, γράμμα ή κάτι παρόμοιο.

Μάλλον η γιαγιά μου θα είναι.

Πάει καιρός από τοτε που πήραμε γράμμα από την γιαγιά μου όποτε άνοιξα το κουτί και ήταν γεμάτο γράμματα. Τα πήρα όλα στην χούφτα από το χέρι μου και έβγαλα τα κλειδιά για να ξεκλειδώσω την εξώπορτα.

Μπήκα μέσα και πέταξα τα γράμματα πάνω στο τραπεζάκι βιαστικά, ώστε να μην γλιστρήσουν από τα χέρια μου. «Marco;» Φώναξα και καμία απάντηση. «Μαμά;» Φώναξα δεύτερη φορά και η ησυχία κυριάρχησε.

«Φυσικά και δεν είναι σπίτι.» Είπα και κάθισα στο τραπεζι για να διαβασω τα γράμματα. Τους έπιασα στα χέρια μου και άρχιζα να τους ξεφυλλίζω.

Λογαριασμοί, απλήρωτοι λογαριασμοί τους οποίους άφησε η μάνα μου για να πάρει κόκα. Τι αστείο. Έπειτα δυο γράμματα ένα της μητέρας μου και ένα δικο μου.

Κοίταξα το γράμμα της μητέρας μου. Από κάνα γκομενο θα είναι.

Δεν είναι και λίγοι οι οποίοι είναι στην φυλακή και έχει σχέσεις η μάνα μου..

Πήρα στα χέρια μου ήταν από μια απομακρυσμένη θεία που είχα σε μια περιοχή έξω από την πολιτεία. Δεν μου έγραφε ποτε, πολύ σπάνια μόνο όταν ήταν κάτι σημαντικό.

Αγχωμένη λοιπόν άνοιξα το γράμμα και το διάβασα.

Δεν ξερω ποτε θα λάβεις αυτό το γράμμα αλλά εύχομαι να το λάβεις έγκαιρα ώστε να δράσεις. Ήρθε ένα ζευγάρι Thompson στην μάντισσα απέναντι στο σπίτι, την θυμάσαι. Σου είχε μιλήσει.

Έκανα μια παύση και κοίταξα το κενό.

"Πλησίασα την μεγάλη γριούλα που ήταν απέναντι μου χαμογελαστή. «Τι όμορφο κορίτσι!» Είπε και χαμογέλασα πλατιά. «Ευχαριστώ πολύ!» Είπα χαρωπά. «Εσυ μια μερα θα αλλάξεις οοοολο τον κόσμο.» Είπε χαριτολογώντας και άρχιζα να χοροπηδάω στον αέρα χαρούμενη.

«Δεν μπορεί..» Είπα και έσκυψα το κεφάλι μου για να διαβασω το γράμμα.

Δεν κατάλαβα ποτε τι της είπαν ή τι τους είπε εκείνη, κάτι για προφητεία και την βεντέτα μας. Πάντως οι σειρήνες χτυπάνε σε λίγες ώρες, να είσαι προετοιμασμένη. Αα και.. παιδί μου, ξερω ότι μπορείς να σπάσεις την βεντέτα.. Γράψε μου όταν χτυπήσουν οι σειρήνες για να ξερω ότι είσαι καλα. Να προσεχείς.

~•~~~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Τώρα έτσι όπως το βλέπω όντως κάποια κεφαλαία φαίνονται μικρά αλλά νταξ δεν πειράζει.

Φαν φακτ: το ήξερες ότι ο τομ είναι γατα;

Ούτε εγώ χδ

Αυτα για αυτό το κεφάλαιο:)

Αντιοζ