Kilometreler Yok Olursa

Güneş'in Çocukluğu

Yine yanlız kalmıştı .Bütün morlukları ve izleri babasının suçuydu.Morluklarına dokunarak ağlamaya başladı .Odaya dalan az güneş ışığı günün doğumuna işaret gösteriyordu .Ağlarken gülümsedi "Bak"dedi kendi kendine "Adaşın doğuyor , senin kurtarıcı o olucak." Sonra aklına bir fikir geldi .Kaçacaktı .Bunları kendisine yapan adamdan kaçacaktı.Elleri çantasına gitti ve dolabına ilerledi.Kıyafetleriyle doldurdu .Odadan çıkacakken gözleri masanın üzerinde bulunan ve üstünde Güneş Sistemindeki gezegenlerin adının yazdığı kağıdı aldı.Bütün gezegenler siyah ile yazarken Uranüs kırmızı ile yazılıydı.O adın yazdığı kısmı öptü."Yıllar geçse de seni bulucağım Uranüs'üm."dedi ve kapıyı araladı.Yavaşça babasına baktı , sızmıştı .Mervidenlerden indi . Dış kapıya doğru yol alırken "Güneş ,Nerdesin anası p.. çocuk?"
Gözlerinde korku vardı. Ayakkabılarını alarak koştu , kapıyı sessizce kapattı . Koştu, koştu .Geleceği için koştu ." Uranüs, aç kapıyı lütfen ." dedi az sonra uykulu gözlerle karavanın kapısı açıldı "Güneş ne oldu yüzüne?"dedi morluklara dokunarak ."Ben artık kimsesizim .Benim kimsem olur musun ?"dedi ."Tabii ki .Bu karavan ikimize de yeter . Morlukları sana kim yaptı ? Anlatmak istiyorsan dinlerim ."dedi mavi gözleri morlukların üstünde gezerken ."Babam yine o kötü kokan içecekten içmiş , bana sebepsiz yere vurdu . Çok acıyor ."dedi koltuğa yaslanırken . Uranüs eline aldığı bezi suyla ıslatıp Güneş'in morluklarına iyi gelmesini umarak sürüyordu .Güneş onu hayranlıkla izliyordu."Burdan gitmen gerek. Baban ayılınca buraya geldiğini anlar ." dedi ."Seni bırakamam ." dedi Güneş."Ben senin için bir hiçim. Beni neden bırakmayasın?"
dedi Uranüs . Gözleri yerdeki çiziklere dalmıştı ."Çünkü sen benim tek arkadaşımsın Uranüs . Ben sensiz yapamam ki ."dedi Güneş ."Sen bir Güneş'sin ,bense kimsesiz bir hiçim . Bensiz yaparsın."dedi Uranüs."Güneş, sisteminin bir parçası olan Uranüs'süz yapabiliyor mu? Yapamıyor."dedi Güneş ."Anlaşıldı . Ben de seninle geliyorum."dedi Uranüs mutlulukla ."Yaşasın Uranüs ve Güneş."dedi Güneş .
Uranüs'ün gözleri Güneş'in morluklarına gitti ."Güneş'te olan patlamalardan dolayı lekeler oluşurmuş .Bunlar seninkilerden daha büyükmüş Güneş ."dedi Uranüs ."Peki Güneş hiç üzülmez miymiş?"dedi Güneş."Belki ama kendisine uzaktan aşkla bakan Uranüs'ü görünce diner üzüntüsü."
dedi Uranüs . Yavaşça yaklaştırdı dudaklarını Güneş'in mor lekelerine "Öpebilir miyim? Belki acısı diner."Uranüs ağzından çıkan bu cümleden sonra Güneş umutla baktı ona "Olur Uranüs."dedi Güneş utanarak ."Utanma meleğim , utanma Güneş'im ." dedi ve Güneş'i öptü . "Gidelim mi artık ?"Güneş'in sorusu Uranüs ile cevap buldu "Sen ile her yere gideriz .Yeter ki sen iste ." Uranüs çantasını hazırlamaya bitirdiğinde annesi ile olan fotoğrafını aldı ve kapıya yöneldi .O anda Güneş'in babasının karavana yaklaşmakta olduğunu gördü ve Güneş'in elini tuttu .Karavanın arka kapısından çıkarak , koşmaya başladılar . Nereye koştuklarını çok iyi biliyorlardı . 2 haftadır bunun planını yapmışlardı . Sokaklar bomboştu . Kimse yoktu .Hızlıca geçtiler evleri , dükkanları .En sonunda meydana çıktılar . İlk sokaktan yine koştular . O sıralarda biri bağırmaya başladı "Güneş , benden kaçamazsın . İlla ki seni bulucağım."dedi Güneş'in lânet babası . Güneş kahkaha attı .Onun bu tepkisi Uranüs'ü şaşırttı ama koşmaya devam ettiler."GEL VE BUL ŞEREFSİZ BABACIĞIM . YAPACAKLARINDAN ZERRE KORKMUYORUM . YANIMDA URANÜS VARKEN CANIM YANMIŞ UMURUMDA DEĞİL.!"dedi Güneş bağırarak . Bağırması onun cesurluğunu kanıtlamaktı Uranüs'e göre . Sonunda vardılar yetimhaneye . İçeri girdiklerinde koşarak geldi güvenlik . "Çocuklar burada bu saatte ne işiniz var ?"dedi ikisini de incelerken .Sorusuna çocuklardan cevap gelmedi ama Güneş eliyle boynundaki el izini ve yüzündekileri göstermesi cevap olarak ona yetti ."Anladım , içeri geçin. İkinci kattan sağdaki ilk kapıya girin .Müdüre orada olacak ." dedi. Çocuklar denileni yaptılar . Müdüre ile bakışırken ilk söze Güneş başladı"Müdüre hanım , babam bana vuruyor ve boynumu sıkıyor . Ben onunla yaşamak istemiyorum ."dedi . Bu sefer söze Uranüs başladı" O bensiz buraya gelmezdi ve kalamazdı . Benim de kimsem yok . Beni de kabul eder misiniz ?" dedi .Bu sefer söz hakkı Müdüre Gülcan hanıma kaldı ."Tabii ki çocuklar ama ikiniz de burada kalamazsınız . Parmağıyla Güneş'i işaret ederek "Senin baban buna izin vermeyecektir."dedi ."İstediğiniz yere gideriz ama bizi ayırmayın."
dedi Uranüs ."
~BÖLÜM SONU~