instagram: intiharmelodiisi (Diğer kitabımın adına hitaben açılmış bir hesap fakat bundan sonra bu kitap hakkında da videolar paylaşacağım. Takipte kalın!!!)
KİRLİ YÜZLÜ MELEK
|1|
ASKERLERLE İMTİHAN
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Aynısı değil de benim betimlediğim şekilde düşünülünce yine cok asil geliyor gözüme.)
Ormanın soğuk havası ciğerlerimi kurutmuştu. Her yutkunduğumda acıyan boğazım, nefes almaya çalıştıkça işkence ediyordu bana. Su bulmam gerektiğini biliyordum, aç olan karnımı doyurmam gerektiğini de.
Ama en çok bu ormanda, yalnız başıma ne yaptığımı öğrenmem gerekiyordu. En son hatırladığım halkım ve kralım tarafımdan idam ediliyor oluşumdu. En azından ben öyle biliyordum. Gerisini hatırlamıyordum. Ölüm için kendimi o kadar çabuk hazırlamıştım ki; gerisini kestiremiyordum.
Ayağıma batan dallar eşliğinde yürümeye devam ettim. Üzerimde bir şey yoktu. Yalnızca ormanda bulduğum büyük yapraklardan oluşturduğum ve özel bölgelerimi kapatacak şekilde yaptığım tasarım vardı. Eğer yolda birini görürsem, beni çıplak görmesini istemezdim. Çıplak görülmek pek umrumda değildi fakat hoşgörü kuralları bana oldukça sıkı bir şekilde öğretilmişti. Yine de kendi kafama göre ilerleyen bir kızdım fakat tanımadığım bir yerde, hiç bilmediğim bir ormanda yolumu aramaya çalışıyordum. Başıma ne geleceği belli olmazdı.
Aldığım eğitimler sayesinde uzun süre ayakta kalabiliyordum ama benim de bir sınırım vardı. Üç gündür yemek yemiyordum, gölden bulduğum suyu avuçlayarak içmiş ve idare etmeye çalışmıştım. Şimdi ise gerçekten su ihtiyacımın olduğunun farkındaydım. Pis kokuyordum, saçım başım mahvolmuştu buna emindim. Derhal kendime bir sığınak bulmalı ve kendine gelerek hakkımı aramaya gitmeliydim.
İhanete uğramıştım ve bunun bedelini ödetecektim.
Yürürken duyduğum adım sesleriyle olduğum yerde bekledim bir süre. Çalıların kırılma sesine eşlik eden şey atların kişnemesiydi.
"Hey!" diye bağırdım ve ileriye doğru koşmaya başladım. "Bekleyin!"
İleride gördüğüm birkaç beden benim onlara seslenmemle durdu ama arkalarını dönmediler. Elleri bellerine gittikleri zaman kılıçlarını kavradıklarını anlamıştım. Benim kılıcım yoktu, savunmasızdım. Şuan onların yanına gitmek ne kadar mantıklıydı bilmiyordum ama bir yerden başlamak gerekliydi. Gerekirse dövüşürdüm ama bir şey öğrenmeden gitmeyecektim.
