weer terug samen

tranen

'Laat je hand even ruiken aan de honden. Dan weten ze wie je bent.' Ik doe wat Lizz zegt. Moky kijkt alleen om en legt daarna haar hoofd weer op de grond. Senna vind het wel interessant, als ze een tijdje heeft geroken geeft ze een lik. Het kietelt dus ik begin te lachen. Als ik me omdraai zie ik dat Lizz al naar binnen is gelopen. Ik loop snel ook naar binnen en bewonder haar huis. De muren zijn wit en met veel ramen, ook is er een muur met spiegels. 'Daar staat ze vast heel vaak voor.' Denk ik. 'Lisa? Wil je wat drinken?' vraagt Lizz. 'Uhh, een glas water graag.' Zeg ik. Lizz loopt naar de keuken en komt iets later weer terug ik sta nog een beetje ongemakkelijk in de woonkamer. Als Lizz terug komt zegt ze 'Blijf je daar de hele tijd staan?' Ik grinnik en loop naar de bank en ga tegen over Lizz zitten die ondertussen op een stoel is gaan zitten. 'dus...' Zegt Lizz terwijl ze een slok koffie neemt. 'Waarom?' Zeg ik zacht. Ze kijkt me vragend aan. snapt ze nou niet dat ik wil weten waarom ze ineens weg was?!

'Een week voordat ik verdween kwam er een meneer langs die gehoord had dat ik graag bij de politie wilde. En ze zochten nog iemand, dus ik was perfect. Ze nemen wel vaker jonge mensen. Want die hebben meestal nog niet zoveel mensen om hun heen die ze kunnen herkennen. En bij mij is dat ook niet gebeurd.' Ze stopt even met praten om een slokje koffie te nemen. 'Eerst moest ik een soort van rare keuring doen ik snapte toen nog niet waar het voor was, maar dat was dus om te kijken of ik geschikt was. En dat was ik dus ik kreeg een brief dat ik moest verdwijnen. Eerst wilde ik dat niet, maar ik vond het wel spannend dus deed wat er van me gevraagd werd. Ik wist eigenlijk niet dat ik jou en andere mensen nooit mocht zeggen wie ik ben en wat er gebeurd is.' De tranen prikken in mijn ogen. Nu pas komt het besef dat het dus niet haar keuze was om te verdwijnen. Omdat er bij mij tranen over mijn wangen glijden begint Lizz ook te huilen. 'Ik wist al die tijd dat het goed met je was, maar ik wist het nooit zeker.' Stotter ik. Ik zie dat Lizz opstaat en naar mij loopt. Ik sta op en we knuffelen we laten allebei de tranen over onze wangen een glijden het maakt ons niks uit. net als vroegen het maakte ons nooit wat uit wat mensen van ons dachten.