Ali Adil hocasının elini tutup önüne çökerken Nazlı ve FerBel de yaşlı gözlerle Aliye bakıyordur. Diğerleri ise kapıyı açmaya uğraşıyorlardı. Tüm hastane bu acı haberle yıkılırken ve bağırış çağırışları duyarken tek bir kişi duymuyordu onları... Ali... Ali hiçbirini hiç kimseyi duymuyordu...Nasıl duysun ki zaten ona güvenen ilk kişiyi, babasının yerine koyduğu adamı kaybetmişti...Babası onun için şuan burada yatıyordu ve ölmüştü... Ölüm ne kadar acı bir şeydi öyle...Ali için mucizeler yaratıyor diyorlardı herkes için mucize doktor olarak bilinen adam şuan babasını kurtaramamıştı üstüne babası onun için ölüme atlamış ve ölmüştü... Düşündükçe içine kalbine bir şey saplanıyordu sanki Alinin...Acı içinde ağlarken Adil hocasının elini tutarak yere çöktü ve ellerini öpmeye başlamıştı bir anlık gözleri yanına kaydı ve gördüğü şeyle aklına geleni yapmaya koyuldu...
Evet Ali hızla ayaklanıp anestezi cihazını açıp başını alıp ağzına götürdüğü an Nazlı çöktüğü yerden kalkıp
Nazlı: H-HOCAM NAPIYOR? ALİ! HOCAM (diyerek cama sertçe vurmaya başlarken)
Ferman: KENDİNİ ÖLDÜRECEK ALİ! (diyerek cama vurmaya başladılar ve zor anlar başlamıştı. Ferman hızla aşağı koşarken Nazlı avazı çıktığı kadar bağırıyor camı kırarcasına vuruyordu ama Ali duymuyordu. Beliz de cama vurup Nazlıyı teselli etmeye çalışsa da başarılı olamıyordu. Ne yani Adil hocadan sonra Ali de mi ölecekti? Bu acıya nasıl dayanılırdı ki?
Nazlı tüm hastaneyi inletecek şekilde ağlayıp bağırırken dizlerinin üstüne çöktü sesi tüm hastaneye ulaşırken bir tek Aliye gitmiyordu. Sevdiği adam ayrı olsa da aşık olduğu adam gözlerinin önünde ölüme gidiyordu belki de... Beliz de ne yapacağını şaşırmış bir Nazlıya bakıyordu ve hiç durmadan 'ALİ!' diye bağırarak Aliyi durdurmaya çalışıyordu
*
Doruk Demir ise kapı önünde kapıyı açmaya çalışırken Ferman eldivenlerini çıkarıp atladı kapı önüne. Kapıya vurmaya başladı ve açacak bir şey bulması için bağırırken Doruk bende demiş ve gitmişti. Selvi kendi acısını yaşayamadan bir de Alinin ne yaptığına dair fikri yokken telaşlıydı. Gülin ve Açelya da ne olduğunu anlamasalar da kötü bir şeylerin olduğu aşikardı
Ferman: ALİ AÇ KAPIYI ALİ! AÇ KAPIYI ÇABUK AÇ!!!!!!! Diye bağırırken kıpkırmızı kesilmişti. Ali Vefa kardeşi dediği adam gözlerinin önünde intihar ediyordu... Bu kapı açılmazsa veya açılmakta geç kalınırsa Aliyi kaybedebilirlerdi... Demirle birlikte kapıyı zorlarlarken Doruk henüz gelmemişti...
*
Ali o an bir ses duydu
Adil: Çocuk! Demesiyle Ali kafasını kaldırdı. Şaşırmıştı. Adil hocanın öldüğüne şahit olan Ali sesi duymasıyla afallamıştı. Sedyede uzanan Adil hocaya baktı. Ölen birinin konuşması- derken Adil hoca bir daha seslendi
Adil: Buradayım çocuk! Dediğinde Ali bu sefer gelen sese arkasına döndüğünde takım elbiseyle gülümseyerek ona bakan Adil babasını gördü ayaklandı ve koşarak o tarafa giderken yanındaki masayı devirerek Adil hocanın karşısına geldi
Nazlı:(ayaklanıp) HAYIR! H-HAYIR AÇIK KALDI! ALİ! KAPAT! Diyerek camı yumruklamaya başladı devam etti bu sefer daha bir hiddetle ama olmuyordu Ali duymuyordu hiçbir şeyi
Beliz: ALİ! diye o da aynı şeyleri yapıyordu ama nafileydi...
Ali Adil hocasıyla konuşup son kez sarıldı hayaline... İlk defa hayaliyle sarılıyordu Adil hocasına... babasına hayattaki en büyük şansına en büyük hediyesine son kez sarılıyordu...
Ve ameliyathanenin kapısı Doruk'un bulduğu demirle açıldı. Ali köşede kendi kollarıyla kendini sararken ağlıyordu. Kendinde değildi anestezi yüzünden hayal görüyor ve sanki Adil hocaya sarılıyormuş gibi duruyordu kendince... Ferman kıpkırmızı yaşlı gözleriyle Aliye bakakalmıştı Selvi sedyede yatan Adil'e yöneldi. Gülin onu tutarken bir Adil hocaya bir Aliye baktı. Durum içler acısıydı. Ferman hızla cihazı kapatmaya koşarken Nazlı da hızla ameliyathaneye koşmaya başladı.
