Η Φυγή

Κεφάλαιο 10.

Ο Μαθιός είχε μπει ξανά στο αμάξι του όταν άκουσε δύο χτύπους στο τζάμι του. Η Βασιλική ήταν ακριβώς απέξω και του χαμογελούσε. Του πήρε μερικά δευτερόλεπτα να αντιδράσει -όσο και να το ευχόταν, δεν πίστευε πραγματικά ότι η Βασιλική θα περνούσε το δρόμο, θα ερχόταν σε εκείνον απόψε. Ίσως σε λίγες μέρες, αλλά όχι απόψε. Και όμως, ήταν ακριβώς απέξω, έχοντας περάσει το δρόμο, έχοντας πάει κοντά του. Βγήκε γρήγορα από το αμάξι και την αγκάλιασε σφιχτά με εκείνη να ανταποδίδει με την ίδια θέρμη. Δεν ήταν απλα δύο άνθρωποι που αγκαλιαζόντουσαν, ήταν μια ψυχή ολόκληρη ξανά. Όσοι είχαν βγει στο μπαλκόνι όταν άκουσαν τον Μαθιό να κάνει εκείνη την όχι και τόσο συνηθισμένη ερωτική εξομολόγηση, χειροκρότησαν στην θέα της επανασύνδεσης, κάνοντας την Βασιλική να κοκκινίζει.
-Πάμε πάνω πριν γίνουμε περισσότερο ρεζίλι!
-Γιατί ρεζίλι? Αν η φωνή μου έφτανε, όλος ο κόσμος θα το μάθαινε το πόσο σε αγαπώ!
-Πάμε, πάμε γιατί είσαι επικίνδυνος εσύ!
Γελώντας πραγματικά, για πρώτη φορά μετά από οχτώ χρόνια, ανέβηκαν στο διαμέρισμα της Βασιλικής και δεν κοιμήθηκαν παρά όταν πια είχε έρθει η ώρα να ανατείλει ο ήλιος. Ολόκληρο το βράδυ συζητούσαν για εκείνα τα οχτώ χρόνια που ζούσαν χώρια, για το πώς είχαν διαμορφώσει τις ζωές τους. Εκείνη του έλεγε για την δουλειά της στο εργοστάσιο, για τα μερικά σεμινάρια που είχε παρακολουθήσει, για τα βιβλία που διάβαζε, για τη Θεσσαλονίκη και τις ομορφιές της και, φυσικά, για την αδερφική της φίλη, την Ιφιγένεια. Μοιράστηκε με τον Μαθιό διάφορες κοινές αναμνήσεις τόσο με την Ιφιγένεια όσο και με την μικρή Γεωργία.
-Το κορίτσι με το γαλάζιο σου φόρεμα ε? Αυτό που φορούσες την μέρα που σε είδα για πρώτη φορά.
-Ναι, αυτή είναι. Βγήκε απόψε το αγαπημένο της ραντεβού με το αγόρι που της αρέσει από το σχολείο...και το φόρεμα που είχε διαλέξει σκίστηκε κατά λάθος και έτσι  της έδωσα το δικό μου.
-Το είχες πάρει μαζί σου τότε...
-Δεν είχα πάρει πολλά...όσα χωρούσαν σε μια τσάντα. Δυο αλλαξιές, ένα ακόμη ζευγάρι παπούτσια, μια φωτογραφία των γονιών μου...
-Πάνε αυτά...πέρασαν. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά μόνη, το ακούς? Ποτέ ξανά.
-Ούτε εσύ...
Κοιτάχτηκαν βαθιά στα μάτια για λίγο μέχρι που ο Μαθιός αποφάσισε να πιάσει πάλι το νήμα της συζήτησης, σε πιο εύθυμο τόνο.
-Λοιπόν, πότε θα γνωρίσω την Ιφιγένεια και τη μικρή? Αφού είναι τόσο σημαντικές για εσένα..
-Το συντομότερο! Θα ήθελα να γνωρίσεις και τον σύντροφό της, τον Μάριο. Είναι μαζί σχεδόν δύο χρόνια και στην αρχή ήταν καλά...αλλά τελευταία δεν ξέρω. Σαν να έχει αλλάξει. Της μιλάει άσχημα, γίνεται επιβλητικός, φέρεται απότομα μέχρι και στη μικρή...Όχι ότι η Ιφιγένεια δεν υπερασπίζεται τον εαυτό της και το παιδί...αλλά την βαραίνει πολύ όλο αυτό. Λέει πως είναι μια φάση...Σχεδόν έξι μήνες και ακόμη φάση είναι? Δεν ξέρω, εμένα αυτός ο τύπος δε μου αρέσει. Θα δεις και εσύ και θα μου πεις.
-Ναι, θα δω...αλλά να πιέσουμε τη φίλη σου δεν μπορούμε. Μόνο, εσύ ειδικά, να είσαι δίπλα της.
-Ναι, το ξέρω. Και πάντα είμαι δίπλα της. Πες μου για σένα...για την Κρήτη.
-Δεν έχω πολλά να πω. Όπως τα άφησες πάνω κάτω...ο Παντελής και η Άννα, που έχουν το καφενείο, έχουν αποκτήσει και δεύτερο παιδί, τον Μανώλη, που πρέπει να είναι γύρω στα έξι-εφτά του χρόνια τώρα. Έξυπνο αγοράκι λένε, η μεγάλη, όμως, η Θοδώρα, κλέβει την παράσταση! Θα γίνει αυτή μια όταν μεγαλώσει...το ψάρι στα χείλη θα τους ψήσει! Η παπαδιά με τον παπά, οι μορφές του χωριο, καλοί και υποστηρικτικοι. Η μάνα μου πάει και του τα λέει όλα ακόμη. Σύμβουλος οικογένειας έχει γίνει! Αλλά αφού την αντέχει...Κάτι παίζει μεταξύ του αστυνόμου και της Βρουλακαινας της Μαρίνας. Αλλά αυτή δεν ενδίδει ιδιαίτερα λόγω του χωριού, ξέρεις τα κουτσομπολιά.
-Της αξίζει της Μαρίνας! Δεν την θυμάμαι καλά, αλλά ήταν πολύ καλή, ευγενική γυναίκα. Μεγάλωσαν πια και τα παιδιά της! Να φτιάξει ξανά τη ζωή της! Ο παπάς και η παπαδιά...οι καλύτεροι άνθρωποι. Τα του καφενείου δε θέλω να τα σκέφτομαι...και μόνο το ποσό θα με έθαψαν εκεί μέσα όταν έφυγα, φτάνει. Εκεί θα ξημερωβραδιαζοταν ο Στεφανής να με κακολογει...ποιος ξέρει τι είπε το στόμα του...
-Μην τον σκέφτεσαι πια αυτόν! Πάει!
-Μια κουβέντα είναι...
-Ελα, έλα, απόψε δε θα μιλήσουμε για όσα μας πονάνε. Είναι το πρώτο βράδυ μας μαζί, αγκαλιά...Οχτώ χρόνια μακρυά σου, δε θα ακούω τώρα για τον Στεφανή. Για τα όμορφα μίλησε μου.
-Εντάξει...Να μη ρωτήσω, δηλαδή, για τη θεία μου...
-Όχι απόψε...
-Πες μου τότε για τον αδερφό σου. Με την Αργυρω δίπλα...φαίνεται να αγαπιούνται. Έχει όμως και μια άλλη κοπέλα στην Κρήτη...? Κατάλαβα σωστά?
-Ναι...όντως την αγαπάει την Αργυρω. Με την Στέλλα τα είχαν πριν...το πήγαιναν για γάμο. Αλλά ερωτεύτηκε βλέπεις και...τα διέλυσε όλα.
-Καλά έκανε! Δεν αξίζει σε κανέναν ένας δυστυχισμενος γάμος, μια ζωή μέσα στη σκλαβιά..
-Δε θα ήταν και σκλαβωμενος...αλλά καταλαβαίνω τι λες. Έμεινε, όμως, έγκυος η Στέλλα. Και τώρα...
-Νέοι είναι...θα το βρουν. Στις μέρες μας, πόσοι γονείς είναι χωρισμένοι και το παιδί μεγαλώνει μέσα στην αγάπη και από τους δυο. Αυτό μετράει.
-Ίσως.
-Διαφωνείς?
-Οχι...αλλά ο,τι καλύτερο δεν είναι. Θα προτιμούσα να κάνει το καθήκον του και να παντρευτεί τη Στέλλα. Αλλά τον βλέπω πόσο αγαπάει τη μικρή Βρουλακαινα και...
-Και αυτή τον αγαπάει...Η μάνα σας το ξέρει?
-Όχι.
-Θα πάθει καρδιακό...χειρότερα και από αν μάθαινε για μένα!
-Αν μάθαινε? Θα μάθει.
-Καλά, καλά μην τρέχουμε...Την θέλουμε ζωντανή...
-Δεν το διαπραγματευομαι, Βασιλική. Αν θες και εσύ, το λέω και αύριο. Δεν φοβάμαι κανέναν.

-Εντάξει, εντάξει...Ας μείνουμε στον Αστέρη προς το παρόν...αν ξαναειναι με την Αργυρω, θα τον στηρίξεις?
-...Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Εσύ και ο αδερφός μου είστε οι πιο σημαντικοί άνθρωποι για μένα. Θα πέθαινα για εσάς...αλλά δεν έχει χρειαστεί, ζω για εσάς.
-

Και δε θα χρειαστεί να πάθεις τίποτα! Τι λες!
-Πάντα θα είμαι δίπλα σας. Και σε σένα και στον Αστέρη. Είναι..διαφορετικός από εμένα αρκετά. Και πολλές φορές το μυαλό του είναι πάνω από το κεφάλι του...και όλο αυτό με τον έρωτα του θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα. Με βεντετες δεν παίζουμε...αλλά τι να τον κάνω. Αίμα μου είναι...ο μικρός μου αδερφός.
-Και εκείνος θα σε αγαπάει τόσο...
-Το ξέρω ότι με αγαπάει. Είναι ο λόγος που άντεξα πολλά. Έχουμε μαζί και ένα αλουμιναδικο.
-Αυτό που έλεγες τότε? Το φτιάξατε τελικά?!
-Αμέ! Χτίζουμε και όνομα στην αγορα σιγά σιγά!
-Υπέροχα! Αυτά είναι υπέροχα νέα, γιατί δε μου το είπες νωρίτερα?! Πολύ χαίρομαι για σένα, αγάπη μου!
-Πως με είπες?
-Πως σε είπα?
-Με είπες αγάπη σου...
-Είναι κακό...?
-Είναι ο,τι καλύτερο...και μου είχε λείψει τόσο όλα αυτά τα χρόνια...να το ακούω από τα χείλη σου...
-Αγάπη μου, αγάπη μου, αγάπη μου!
Τότε ο Μαθιός την έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του και φίλησε την Βασιλική με πάθος. Οχτώ χρόνια είχαν να γευτούν ο ένας τον άλλον. Οχτώ ολόκληρα χρόνια ζούσαν με τις αναμνήσεις, με τον πόνο. Και επιτέλους, τώρα, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, αφήνονταν και οι δύο στη φωτιά ενός έρωτα που δεν έσβησε ποτέ.