Onveilig

Hoofdstuk 15 Begrafenis

Daar ligt mijn vader.. En een plasje bloed erbij. Ik weet niet wat ik zie. Ik ben aan de grond genageld. Dit is wat ik voelde toen Robert daar stond. Maar dit. Dit voelt anders. Er glipt een traan uit mijn oog en loopt langs mijn wang naar beneden. Het drupt van mijn gezicht af. Ik staar naar mijn vader. Plots realiseer ik wat er nou echt gebeurd. Ik val op mijn knieen. Ik geloof het niet. Het kan niet! Mijn wereld stort in. Daar zit ik huilend naast mijn vader. Als ik weer kan opstaan, loop ik duizelig naar de telefoon. Ik bel 112 en mijn moeder. Als ik mijn moeder probeer uit te leggen wat er is gebeurd, word het me te veel. Ik val weg. Ik open rustig mijn ogen. Ik lig weer in een witte kamer. Ik herken dit. Mijn moeder komt huilend naar me toe rennen zodra ze weet dat ik wakker ben geworden. Ik vraag er wat er is. Eigenlijk weet ik het wel, maar dat zou mijn moeder nog erger slopen. Ze stamelt heel voorzichtig. ''P..papa is d..d..dood...'' Dan stort ze in. Huilend omhelst ze me. Ik probeer omhoog te komen en omhels haar. We worden onderbroken door de dokter. Ze vraagt of we iets te drinken willen. Ik knik rustig ja en kijk mijn moeder weer aan. waarom moet mijn moeder dit meemaken? Waarom die onschuldige lieve vrouw... Ik drink rustig een beetje water. We zitten nog minuten stil. Niet wetend wat ons zojuist is overkomen. Als er een andere verpleegster komt die vraagt hoe het met me gaat krijg ik te horen dat ik naar huis mag. Ik loop stil en onzeker met mijn moeder naar de auto. Vragende blikken kijken ons aan. Mijn moeder start de auto en de radio springt aan. Ik zet het uit. Ik kan even geen woord meer hebben. Mijn moeder begint te rijden met tranen in haar ogen. Ik hoor haar zachtjes snikken. Als we voor een stoplicht moeten wachten ramt ze op het stuur. Ze barst in huilen uit. Als het groen wordt veegt ze snel haar tranen weg en drukt op het pedaal. Eenmaal thuis, gaan we op de bank zitten. Mijn moeder kijkt me aan en zegt: ''Ik weet hoe moeilijk dit is lieverd, maar we komen hier samen doorheen.'' Ik omhels haar en loop naar de tafel. Ik moet brieven gaan schrijven voor de begrafenis. Ik schrijf een voor Natalie, Max, de buren, en voor de familie. Ik pak de enveloppen erbij en doe ze op de post.

Over een paar weken... Dan is het tijd voor afscheid...

(Een paar weken later op de begrafenis)

Na de ceremonie lopen mijn moeder en ik nog even naar zijn grafkist toe. We leggen er een kaarsje bij met een briefje waarop staat: 'We zullen je nooit vergeten' Dan lopen we weg. We worden in de soort van zitkamer omhelst door vrienden en familie. Max rent met waterige ogen naar me toe en knuffelt me stevig. Ik ga bij hem zitten en praat wat over mijn vader. Op het einde komt Natalie nog naar me toe lopen. Ze zegt: ''Zo erg is het toch niet? Hij slaat je nu tenminste niet meer.'' Ik kijk haar vol ongeloof aan. Zei ze dat nou echt?! Ik reageer huilend terug: ''Het is verdomme mijn vader! Of hij me nou slaat of niet... Het was mijn bloedeigen vader!'' Max komt naast me staan en ik loop langs haar heen.

(NU IS HET EEN PAAR JAAR LATER)

Nu een paar jaar later hebben Max en Jessi een zoontje gekregen. Jessi is gelukkig met haar familie ondanks haar moeilijke tijden. Ook met Natalie is alles weer goed. En haar moeder? Die is een hele trotse oma.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dit was het boekkk! Ik hoop dat jullie het leuk vonden! Ik vond het wel heel leuk om te schrijven!

Maar voordat je dit boek verwijderd! Er komt nog een slotstukje na dit hoofdstuk dus lees die alsjeblieft ook!

Als je wil dat ik nog meer schrijf laat het weten in de comments.

Ik wil jullie heeeellll erg bedankenn!!! ♥