Doll
လရိပ် ထိုအိမ်ကိုစာသင်ပေးဖို့ဆက်မသွားရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်
ကျောင်းတစ်ဖက်နဲ့အချိန်ပိုင်းအလုပ်ဘဲလုပ်တော့မယ်
လရိပ်တို့ တက္ကသိုလ်က မနက်တစ်ပိုင်ဘဲမို့ အချိန်ပိုင်းလုပ်တဲ့ကော်ဖီဆိုင်ဆီသွားမလို့ထွက်လာစဉ်
ကျွီ!!!
"အ..မလေး အမေ့"
သူ့အနားကပ်ပြီး ဘရိတ်အုပ်ကာရပ်လိုက်တဲ့ကားကြီးကြောင့် လရိပ်လန့်သွားမိတယ်
"ကိုကို ဘာလို့မနက်က ကျွန်တော်နိုးတဲ့ထိမစောင့်တာလဲ! "
ထိုကားပေါ်ကဆင်းလာတဲ့သူက ဟိုကလေးမှန်းသိတာနဲ့ လရိပ်နောက်လှည့်ပြေးဖို့လုပ်လိုက်သော်လည်းမအောင်မြင်ခဲ့
"ကိုကို!! ကျုပ်မေးတာကိုမဖြေဘဲ ဘယ်ပြေးမလို့လဲ"
ရှိန် သူကိုမြင်တာနဲ့ထွက်ပြေးဖို့လုပ်တဲ့ကိုကိုရဲ့လက်မောင်းကိုအကြမ်းပတမ်းဆွဲလိုက်တယ်
"ငါ့ကိုလွှတ် အခု"
"မလွှတ်တော့ဘာလုပ်ချင်လဲ!"
"မင်း! ငါ့ကိုမနှောက်ယှက်နဲ့ ငါမင်းကိုနောက်ထပ်စာလာမသင်တော့ဘူး ဒါကြောင့်ပက်သက်စရာအကြောင်းလဲမရှိတော့ဘူး"
"ဘယ်သူ့သဘောနဲ့လဲ ဟမ်!! ဘယ်သူ့သဘောနဲ့ ကျုပ်နဲ့မပက်သက်ချင်ရတာလဲ"
ဒေါသကြောင့် နီရဲနေတဲ့ မျက်ဝန်းနီနီများကြောင့်လရိပ်ခြေများမခိုင်ချင်တော့...
"ငါသဘောနဲ့ငါပါ ကျေးဇူးပြုပြီးမနှောက်ယှက်ပါနဲ့ "
"အဟက်! ခင်ဗျားမပက်သက်ချင်ပေမဲ့ ကျွန်တော်က စောက်ရမ်းပက်သက်ချင်နေတာ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
ရှိန် နတ်ဆိုးဆန်ဆန်ပြုံရင်း လရိပ်ကိုယ်လေးကိုပွေ့ချီကာ ကားထဲထည့်ပြီးလော့ ချလိုက်တယ်
"မင်း!! ငါ့ကိုဘယ်ခေါ်သွားမလို့လဲ "
ရှိန်အော်ဟစ်နေတဲ့လရိပ်ကိုလျစ်လျူရှုပြီး သူရဲ့ကိုယ်ပိုင်အိမ်ဆီသာမောင်းနေတယ်
"ငါတောင်းပါတယ် ကားကိုအခုရပ်ပေးပါနော်"
လရိပ်မျက်ရည်တွေနဲ့အသနား ခံနေပေမဲ့ထိုကလေးကတော့ လျစ်လျူရှုထားတယ်
"ရောက်ပြီ "
ကြီးကျယ်ပြီးအပြင်အဆင်ကလှပလွန်းတဲ့ခြံထဲမှာကားကိုရပ်လိုက်ပြီး ရှိန်ကလရိပ်ကိုပွေ့ချီလိုက်တယ်
