Doll
"ကိုကိုက ဒွိလိင်ဘဲ"
"အဟင့်!! "
လရိပ်အခုချက်ချင်းသေသွားဖို့ကိုသာမျှော်လင့်နေတယ်
သူနှစ်ပေါင်းများစွာထိန်းသိမ်းလာရတဲ့လျို့ဝှက်ချက်ကို ဒီကလေးသိသွားရတယ်လို့
တီ!!တီ!!
ကိုကိုရဲ့အလှကိုသေချာခံစားနေတဲ့အချိန်မှာဖုန်းဝင်လာတာကြောင့်ရှိန်စိတ်ညစ်သွားတယ်
"ကျစ် အရေးထဲဒီစောက်ဖုန်းကလည်း ဟယ်လို"
"ဟိတ်ကောင်!! ဆက်ရှိန်သစ်"
"ပါးရာ ဘာလို့ဒီလောက်တောင်အော်နေရတာလဲ"
"မင်း ! ကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုအတင်းဆွဲခေါ်သွားတယ်ဆို "
"ပါးကိုဘယ်သူပြောလဲ"
"နေရာတိုင်းမှာငါ့အသိတွေရှိတယ် "
"အဟက်! ဟုတ်တယ် သူကတစ်ခြားလူမဟုတ်ဘူးပါးကျွန်တော်ကိုစာသင်ပေးဖို့ခေါ်ထားတဲ့ဂိုက်ဘဲ သူကိုကျွန်တော်သဘောကျတယ် အပိုင်လိုချင်တယ်"
လရိပ် ရှိန်ဘာပြောနေလဲ နားမထောင်ဘဲ အဝတ်တွေကိုအမြန်ပြန်ဝတ်လိုက်တယ်
ချောက်!
ဖုန်းပြောနေတုံး တံခါးဖွင့်သံကြားလို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့သူချစ်တဲ့ကိုကိုကထွက်ပြေးသွားတာဘဲ
"ကျစ်! ခင်ဗျားကလွှတ်ပေးလို့မရဘူးဘဲ"
အနောက်ပါးမှကျယ်လောင်စွာထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် လရိပ်အရှိန်တင်ပြီးတွေ့ရာလမ်းတစ်လျှောက်ကွေ့ပတ် ပြေးမိတယ်
"ဟော!!ဟဲ"
လရိပ်အနောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဟိုကလေးမပါလာတော့ပေ
"ဟူး တော်ပါသေးရဲ့ "
သူဘယ်နေရာရောက်လာမှန်းမသိ၍ခြေဉီးတည့်ရာလျှောက်ဖို့ဘဲစဉ်းစားလိုက်တယ်
"ဝေ့ ရှေ့ကမိန်းကလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ"
လရိပ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တောသူတောင်သားများဖြစ်ပံရသည့် မိန်းမကြီး ၂ယောက်နဲ့ ဉီးကြီး တစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်
"မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲဒီလိုလျှောက်သွားလို့မဖြစ်ဘူးနော် တို့ေတွမြို့တက်နေကြဆိုတော့ဒီလမ်းအကြောင်းသိတယ်"
