Hoofdstuk 2

27 3 0
                                    

Genietend kijk ik uit het raam. Eindelijk stilte, geen gezeik en geen stem die telkens dingen zegt, mij dwingt om dingen te doen. Ik pak mijn telefoon en oortjes en zet muziek op. 'Maham, ik wil een snoepje!' Hoor ik van naast me komen. Ik draai me om en zie een jongetje van een jaar of vijf bij zijn moeder zeuren. 'Sorry Luke, ik heb geen snoepjes meer.' De lip van het jongetje trilt en hij barst bijna in tranen uit. Snel pak ik mijn handtas en pak er een zakje haribo beertjes uit. Ik haal een oortje uit mijn oor en ik tik het jongetje op zijn schouder. Hij draait zich om
en in zijn ogen glinsteren tranen. 'Hier, neem deze maar!' Het jongetje kijkt me met grote ogen aan en pakt het zakje uit mijn hand. 'Wat zeg je dan, Luke?' Het jongetje maakt het zakje open, en pakt er een beertje uit. Voor zijn mond blijft zijn hand zweven. 'Dankjewel.' Zegt hij zacht. Ik glimlach naar hem. 'Geen dank hoor, eet nu maar lekker die beertjes op!' Zijn moeder kijkt me aan met een dankbare blik in haar ogen. Ik beantwoord haar blik met een glimlach. Mijn oortjes plaats ik weer in mijn oren en ik kijk naar buiten. 'Dag liefste, heb je me gemist?'

Out of sightWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu