Hoofdstuk 4

21 1 0
                                    

De stoel achter me is leeg. Het enige wat ik zie is een schaduw op de grond. De mensen die naast hem zitten lijken het niet te merken. Ze zijn te erg bezig in hun eigen wereld om een extra schaduw te ontdekken. 'Want alleen, is zo alleen. Mijn liefste, waarom vlucht je voor me?' Ik antwoord niet, daar heb ik geen behoefte aan. Uit mijn tas pak ik mijn telefoon en ik begin een spelletje te spelen. Hij zegt nog wat maar ik luister niet, ik sluit me voor hem af. Dat lukt alleen niet voor lang. 'Het is niet beleefd om mensen te negeren, mijn liefste, je ouders hebben je toch wel goed opgevoed?' Ik zucht, waarom moet hij juist daarover beginnen? 'Pardon, zou ik er even langs mogen? Ik moet naar de wc.' Zeg ik. De moeder van Luke, waarvan ik de naam nog steeds niet weet, laat me erlangs, en ik loop snel door naar de wc. 'Als ik tegen je ga praten, verklaard iedereen me voor gek. Wees gewoon even stil, begrijp het dan!' Ik haal een hand door mijn haar. 'Maar liefste, ik begrijp je,' zijn stem klinkt dichterbij dan ik dacht. Hij staat vlak achter me, ik voel zelfs zijn adem in mijn nek. Er gaat een rilling over mijn rug. 'Ik vind het alleen leuk om je uit te dagen, te zien hoe ver je wilt gaan. Maar ik beloof je, als je met mij mee gaat, zal ik dat nooit meer doen. Dan zal ik je lieflijk behandelen , alsof je van porselein bent. Maar dat doe ik nu niet, daar heb ik een rede voor. Kom met me mee!' ' Nee! Ik ga niet mee! Je zoekt het zelf maar uit. Laat me gewoon met rust!' Ik adem diep in en loop de wc uit, terug naar mijn plek.Achter me hoor ik hem lachen.

Out of sightWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu