ថេហ្យុង បញ្ជូនមកដល់មន្ទីរពេទ្យហើយទទួលបានការពិនិត្យយ៉ាងដឹតដល់ពីគ្រូពេទ្យ ឃើញថាកើតមានរឿងចម្លែកទៅលើក្មេងប្រុសម្នាក់នេះ ពេទ្យបាន ព្យាយាមពីនិត្យម្តងហើយម្តងួទៀតតែលទ្ធផល នៅតែដដែល ។
នៅខណៈដែលរង់ចាំលទ្ធផល ថេហ្យុង បានភ្ញាក់ ដឹងខ្លួនមកវិញ នៅជិតខ្លួនគេមានតែប្អូនស្រីម្នាក់ ប៉ុណ្ណោះ ។
"បងប្រុស បងដឹងខ្លួនហើយហេស?"
"ថេហុី..."
"គឺអូន! បងប្រុសយ៉ាងម៉េចទៅហើយ? គ្រប់គ្នា បារម្ភពីបងណាស់"
"បង...ចុះ ជុងហ្គុក? គាត់មិនអីទេមែនទេ?"
"គាត់ប្រហែលជាមិនអីទេបងប្រុស"
"បានន័យថាម៉េច?"
"ថេហ្យុង កូនដឹងខ្លួនហើយហេស"
"ម៉ាក់"
"យ៉ាងម៉េចហើយ?"
"ពេទ្យថាបងប្រុសកើតអីម៉ាក់?" ថេហុី
"ដឹងខ្លួនល្អហើយ ទៅជួបពេទ្យនៅក្នុងបន្ទប់ពិនិត្យ តែម្តងទៅ"
"ខ្ញុំទៅដែរម៉ាក់" ថេហុី ជួយទប់លំនឹងអោយ ថេហ្យុង ខ្លាចថាគេនៅមិនទាន់ស្រួល ពេទ្យអោយ គេទៅជួបស្រួលនិយាយគ្នាជាងនៅខាងក្រៅ ។
"កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំមិនអីមែនទេលោកគ្រូពេទ្យ?"
"តាំងចិត្តស្តាប់ ខ្ញុំបានពិនិត្យជាច្រើនដងហើយ កូន របស់អ្នកស្រីមានផ្ទៃពោះ"
"ហាស? លោកគ្រូពេទ្យនិយាយអី? កូនខ្ញុំជាប្រុស ម៉េចនិងអាចមានផ្ទៃពោះបាននោះ?"
"វាក៏ធ្លាប់មានករណីបែបនេះកើតឡើងបានដែរ យ៉ាងហោចណាស់ក្នុងចំណោមមនុស្សប្រុសទាំងក្នុង លោកមាន 1% ដែលជួបរឿងបែបនេះ"
"អ៊ួយ...ខ្ញុំខ្យល់ករឥឡូវហើយ"
"ម៉ាក់" ថេហុី ជួយរឹតទ្រូងអោយគាត់ ចំណែក ថេហ្យុង នៅស្ងៀមត្រឹងនិយាយលែងចេញ ថារំភើប ក៏បាន ថាភ័យក៏បាន អារម្មណ៍ពេលនេះវាច្របូកច្របល់ណាស់ ។
"លោកស្រីមិនទុកចិត្តអាចពិនិត្យទឹកនោមម្តងទៀតបាន"
"ល្អ ពិនិត្យទៅ ពិនិត្យអោយច្បាស់"
"បានហើយម៉ាក់" ថេហ្យុង
"ហេតុអី?"
"វាជាដំណឹងល្អមែនទេ? ខ្ញុំអាចមានកូនបាន ម៉ាក់ មិនសប្បាយចិត្តទេឬដែលមានចៅ?"
"មែនហើយម៉ាក់ យើងទៅផ្ទះវិញប្រាប់ដំណឹងដល់អ្នកផ្ទះល្អជាង" ថេហុី ជួយនិយាយកុំអោយពេទ្យ មានការងើងឆ្ងល់បង្ករការអាម៉ាសដល់គ្រួសារ ។
អ្នកស្រីគីម បានយល់និងអឺអើជាមួយព្រមនិងនិយាយគ្នានៅផ្ទះវិញ ។ តាមផ្លូវ ថេហ្យុង អង្គុយស្ងៀមស្ងាត់មិននិយាយអ្វីទាំងអស់ភ្នែកគេសម្លឹងទៅខាងក្រៅរហូត ។ ខណៈដែលផ្លូវកំពុងស្ទាក់នាយតូច ក្រលៀសភ្នែកទៅចំ ជេយ៉ុង ចេញពីប៉ាម៉ាសុីមួយកន្លែងក្នុងដៃមានកូនថង់ថ្នាំតូចមួយផង ឬនាយមកទិញអោយ ជុងហ្គុក មែនទេ?
ជុងហ្គុក ឯណោះវិញបងៗរបស់គេបានមើលទើប ទាក់ទងទៅ ជេយ៉ុង អោយជួយទិញថ្នាំមកលាងរបួសអោយនាយផង ។
រហូតដល់ពេលយប់ពួកគេត្រលប់ទៅវិញអស់ នាយក៏ត្រូវនៅតែម្នាក់ឯងបន្តទៀត ជេយ៉ុង ចង់នៅ គេងកំដរតែនាយចង់នៅម្នាក់ឯងច្រើនជាង ។ ពេលនេះរបួសនៅលើរាងកាយនាយមិនឈឺដូចបេះដូង របស់នាយឡើយ វាឈឺខ្លាំងវាបែកខ្ទេចអស់ទៅហើយ ។ កំហុសរបស់ពួកគេជាប្រុសដូចគ្នា ឬព្រោះតែវណ្ណៈ? នាយឃាអ្នកខុសដែលបង្កើតស្នេហានេះឡើងមកមែនទេ? មិនគួរចាប់ផ្តើមតាំងពី ដំបូងមែនទេ?
ថេហ្យុង មកដល់ផ្ទះភ្លាមក៏ត្រូវស្តីបន្ទោសភ្លែតតែម្តង វាជាកំហុកធំបំផុតនិងបង្ករភាពអាម៉ាសដល់គ្រួសារហើយសូម្បីតែគេផ្ទាល់ក៏មិនគិតថាមានរឿង នេះកើតឡើងអញ្ចឹងដែរ ។
"ទៅណា និយាយគ្នាសិន" ខណៈដែល ថេហ្យុង ចង់ដើរគេចទៅបន្ទប់គេង អ្នកស្រីគីម បានឃាត់ដំណើរគេ ។
"ម៉ាក់ អោយបងប្រុសសម្រាកសិនទៅគាត់កំពុង..."
"ឯងនៅអោយស្ងៀមទៅ ថេហុី"
"សុំទោសម៉ាក់ ខ្ញុំបានជាខុស..." ថេហ្យុង មិនទាន់ និយាយចប់ក៏ត្រូវគាត់កាត់សម្តី ។
"ហេតុអីធ្វើខ្លួនបែបនេះ? ទៅអស់ខ្លួនជាមួយអារហាមនោះ ឯងគិតស្អីហាស? ដល់ថ្នាក់មានកូនតើមុខ មាត់គ្រួសារទុកឯណា?"
"ខ្ញុំសុំទោស ហុឹក..."
"មិនបាច់និយាយច្រើនទេ បែកគ្នាជាមួយវាហើយ យកកូននេះចេញ"
"ម៉ាក់..?" ថេហុី ខ្ទប់មាត់ភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងដែលម៉ាក់ នាងនិយាយបែបនេះ ក្មេងគ្មានកំហុកគេមិនដឹងអ្វីឡើយ ។ ចំណែក ថេហ្យុង កាលបើលឺបែបនេះគេឡើងគាំងអណ្តាតនិយាយលែងចេញតែម្តង ។
"ឡើងទៅសម្រាកសិនទៅ ម៉ាក់ទុកពេលអោយគិតមួយយប់សិនចុះ កុំថាម៉ាក់តែបើរឿងដឹងដល់ប៉ារបស់ឯងទាំងកូនក្នុងផ្ទៃនិងអារហាមម្នាក់នោះច្បាស់ជាគ្មានសុវត្ថិភាពទេ! ថេហុី នាំបងឯងទៅបន្ទប់សម្រាក ម៉ាក់ទៅប្រាប់អ៊ំអោយចម្អិនអាហារអោយឯង" អ្នកស្រីគីម ថាហើយដើរទៅប្រាប់អ្នកបម្រើរៀបចំអាហារអោយ ថេហ្យុង ខ្លាចគ្រែងគេខ្យល់ករទៀត ។
មកដល់បន្ទប់ ថេហ្យុង គេងសង្ងំស្ងៀមទឹកភ្នែកគិតតែហូរមិនខ្វល់ថាគេព្យាយាមទប់យ៉ាងណានោះទេ ។ ពេល ថេហុី នាំគេមកដល់បន្ទប់ហើយនាងត្រូវទៅវិញទៅទទួល ថេហ៊ុន ពីសាលារៀនមកវិញនាង និងលើកអាហារអោយ ថេហ្យុង ។
"បងប្រុស..."
"ហឹម..."
"ញាំបាយសិនទៅ នេះអូនរៀបចំអោយ"
"ទុកត្រង់ហ្នឹងហើយ"
"បងត្រូវតែញាំដឹងហើយឬនៅ? ត្រូវការអីប្រាប់អូនបាន"
"ហឹម..."
"បងប្រុសនិយាយអីខ្លះមក កុំបែបនេះអី"
"បងឈឺ..." ថេហ្យុង តបជាមួយសម្លេងស្រាលៗ ទឹកភ្នែកក៏ជ្រៀបចេញមកបង្ហាញថាគេកំពុងតែឈឺ និងពិបាកទ្រាំខ្លាំងប៉ុណ្ណា?
"សុំទោសបងប្រុស សុំទោសអូនមិនអាចជួយបងបានសោះ សុំទោស..." ថេហុី អោបក្រសោប អ្នកជាបងនាងឃើញគេបែបនេះក៏ចង់ស្រែកយំជាមួយគេដែរ ។ ស្នេហាពិតជាឈឺចាប់ណាស់នាង ឃើញហើយមិនហ៊ានមានស្នេហាទេ គួរអោយខ្លាចណាស់ ។
