Part 1

28 2 0
                                    

"စကိုင်းလ် သားမထသေးဘူးလား...နှိုးစက်ကြီးမြည်နေတာကြာနေပြီလေ"

အပေါ်ထပ်တက်လာတဲ့အမေ့အသံကြားတော့ ပေါင်ကြားထဲခွထားတဲ့ ခွခေါင်းအုံးကိုဘေးပစ်ကန်ကာ ကုန်းရုန်းထလိုက်သည်...

"ဘယ်သွားမှာမလို့တုန်း သားရဲ့"

အမေက အောက်ကျသွားတဲ့ခွခေါင်းအုံးကို အပေါ်ပြန်တင်ပေးကာ မေးလာသည်... မျက်လုံးများကိုဖွင့်ချ လိုက်ရင်း အိပ်ချင်မူးတူးအသံဖြင့် ပြန်​ဖြေလိုက်သည်...

"သွားစရာလေးတစ်ခုရှိလို့ပါ ထပြီ ထပြီ"

"အင်း အမေ မနက်စာပြင်လိုက်ဦးမယ် ဆင်းခဲ့တော့နော်"

"ဟုတ်ကဲ့ အမေ"

အမေ့ကိုဖြေပြီးတာနဲ့အိပ်ယာသိမ်း၍ ရေမိုးချိုးကာ သွားစရာရှိတာအတွက် ပြင်ဆင်တော့သည်...

"အဖေရော"

"မနက်အစောကြီးပဲ ဧည့်သည်လာမယ်ဆိုလား သွားကြိုတယ်"

"ဟမ် အိမ်ကိုလား"

"မဟုတ်ပါဘူး သူ့အလုပ်က"

"ဪ ဒီနေ့ကတနင်္ဂနွေနေ့ကြီးလေ"

"အဖေ့အကြောင်းလည်းသိရဲ့သားနဲ့"

ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ မနက်စာစားပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်သည်...အိမ်​ရှေ့အ​ပေါက်ဝမှာ အပြင်သွားဖို့ ဖိနပ်စီးနေချိန် ဖုန်းဝင်လာလို့ ကိုင်လိုက်​တော့

"စကိုင်းလ် အဆင်ပြေတယ်မလား တစ်ယောက်တည်းသွားလို့"

"ပြေပါတယ်"

"ငါလိုက်ပေးမယ်ပြောထားပြီး လိုက်လို့မရတာ တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ... နင်စကားသေချာပြောခဲ့နော်... ဒီအခွင့်အရေးမျိုးက သူများတွေလိုချင်တာတောင် ရတာမဟုတ်ဘူး...နောက်ပြီး ငါ့ကိုလည်း စိတ်မဆိုး ပါနဲ့နော်...အေး အဲ့ဒါဆို ငါဖုန်းချလိုက်တော့မယ် အမေခေါ်နေပြီမို့ သွားရတော့မယ် အဆင်ပြေမှာပါဟာ"

ဘာတစ်ခွန်းမှတောင်ပြန်မပြောလိုက်ရခင်ဖုန်းချသွားလေသော ခြူးခြူး ...

တကယ်တော့ကျွန်တော် ခြူးခြူးကိုစိတ်မဆိုးပါဘူး...ခြူးခြူးက ကျွန်တော့်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော ငယ်သူငယ်ချင်းလေ... ကျွန်တော်တို့မိသားစုအကြောင်းကို နှံ့စပ်နေအောင်သိတဲ့လူဆိုလည်းမမှားဘူး... ကျွန်တော်တို့မိသားစု အဘိုးအဘွားတွေဆုံးပြီးနောက်ပိုင်း အခြေအနေတော်တော်ဆိုးဆိုးအထိ ဆင်းရဲ သွားခဲ့ဖူးတယ်...ရွှေပေါ်မြတင်နေလာခဲ့တဲ့အမေနဲ့ကျွန်တော်က ဆင်းရဲသွားတဲ့အချိန်မှာ အဲ့ဒီဒဏ်တွေ ကိုတော်တော်လေးခံခဲ့ရတယ်...ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ထက်ပိုပင်ပန်းခဲ့တာအဖေပါ...အဲ့ကိစ္စတွေဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း အဖေက ညဘက်တွေတောင်သိပ်မအိပ်ဖြစ်ဘူး...ကြိုးစားပမ်းစား အဆက်အသွယ်တွေရှာပြီး ကျန်ခဲ့တဲ့ပိုက်ဆံအချို့နဲ့ အခွံသာသာကျန်တော့တဲ့လုပ်ငန်းကို အသေးစားလုပ်ငန်းလေးအဖြစ် နှစ်အချို့အကြာမှာ ပြန်လည်ထူထောင်နိုင်ခဲ့တယ်...

​မြေပြင်ကျယ်သ​ရွေ့​ကောင်းကင်တည်​သော်Where stories live. Discover now