Bir Başka Hayat

1.1 Başlangıç

Adil, Ali'yi kafeteryada bulamayınca çıkış kapılarını kontrol etmeye başlamıştı, ana kapıda ki güvenliklerle konuşmak için hızla ilerliyordu, o sırada asansörden koşarak inip güvenliklerin yanına giden Selvi'yi gördü.

Olduğu yerde durdu, sakinleşmesi gerekiyordu... Uzaktan Selvi'nin güvenliklerle hararetli bir şekilde konuşmasını seyretti.
Saçlarını açmış, önden iki büyük tutamını arkada küçük, siyah, kelebek şeklindeki tokasıyla tutturmuştu. Kapı açılıp rüzgar estikçe saçları sol omuzuna uçuşuyordu. Gözleri büyümüş, kaşlarını kaldırmış, bir türlü yerinde duramıyor konuşurken ileri geri hareket ediyordu. Kafasını tamam anlamında salladı, teşekkür edip sola döndü, karşısında Adil'i gördü. Adil ise her şeyi unutmuş ona doğru gelen kadına büyülenmiş gibi bakıyordu. Endişesi yok olup gitmişti, hiçbir şey hissetmiyordu dünyaya dair.

Selvi yanına gelip konuşunca, kulağına sadece uğultu olarak gelen sesler netleşti.
"Hocam ben herkese haber verdim. Sizin odanızı kontrol ettim yok, (arkasını işaret ederek) ana kapıya da uğramamış."
"Kafeteryada da yok tabii. Otopark çıkışıyla, malzeme deposunun çıkışını da kontrol ettim..." dedi Adil. Kafasını olumsuz anlamda salladı. Kafasını kaldırıp üst katlara baktı. Selvi Adil'in koluna dokunup kendine bakmasını sağladı;
"Tamam bunlar güzel haberler, demek hala hastanede. Bir sürü insan onu arıyor buluruz az sonra. Siz güvenlik kameralarına bakmaya gidin bende acilin oralara bakayım."
Anlaşıp ayrıldılar...

Selvi hızla acile gidip ayaktan hasta ve ambulans girşini kontrol etti. İçeri girip insanlara sormaya başladı, o sırada parkta oynarken düşüp kafasını yaran bir çocuğu fark etti. Elinde ki rüzgar gülünü döndürüyordu... Selvi'nin aklına Ali'yle ilk tanıştıkları gün geldi. 15 yıl önce... 11 yaşındaydı Ali o zaman, elinde bir rüzgar gülü, sağa sola koşuşuturuyordu. Dönen şeyler Ali'yi rahatlatıyordu. Selvi hemen hastanede ki pervaneleri düşündü, kafeteryada vardı ama Adil hoca orada olmadığını söylemişti. Az önce Gülin'den gelen mesajda çamaşırhanelere ve bekleme odalarına bakıldığını söylemişlerdi. Selvi asansörle yukarı çıkıyordu, havalandırmadan gelen sesle kafasını kaldırdı, o sırada aklına havalandırmanın bağlı olduğu büyük pervanler geldi. Adil, o sırada kamera odasında son iki saatin kayıtlarını tarıyordu. Ali'nin çatıya çıktığını gördüğü anda fırladı odadan. Selvi o sırada bulmuştu Ali'yi, tamda düşündüğü gibi sırtını duvara yaslamış klima pervanelerini seyrediyordu. Telefonunu çıkarıp Gülin'e aramayı sonlandırabileceklerini haber verdi.
Sessizce gidip oturdu yanına...
"Ali?... Çok korktuk, bir şey söylemeyecek misin?"
"Galiba eve dönsem iyi olacak."
"Ali'cim bak yapma böyle. Yani tamam burası olmadı belki ama sen başka bir yere başvurdun mu? İstanbul'da bir sürü hastane var mutlaka birinde iş bulursun. Gitmene gerek yok."
"Eğer burda kalırsam Adil hocama yük olmaya devam edicem."
"Olur mu öyle şey? Yük ne demek Ali? Adil hoca seni ne kadar seviyor biliyor musun sen?"
"Siz biliyor musunuz?"
"Biliyorum tabii! Bazen görüyorum onu, böyle omuzları çökmüş gözleri şişmiş, yorgunluğu her halinden okunur oluyo. Sonra telefon çalıyo, bi bakıyorum o bitik adam gitmiş, canlanmış neşelenmiş. Sonraları anladım ben seninle konuştuğunu. O kadar seviyo ki seni, tüm yorgunluğunu tüm kötülükleri unutuyor seninle. Bak bu sabah ben gördüm, o kadar heyecanlıydı ki geliyorsun diye, o kadar mutluydu ki! Şimdi o da çok üzgün, sen gidersen daha da üzülecek..."
"Adil hocam üzülmesin, ama yapamam. Ben de yoruyorum onu. Otizimliyim ben... Anlamıyorum, sürekli anlatmak zorunda kalıyor. Sürekli beni tamamlamak, korumak istiyor. Ama ben istemiyorum benim yüzümden daha fazla yaşlanmasını. Yorulmak onu yaşlandırıyor." Selvi ufacık bir kahkaha koyverdi; "Kabul Adil hoca eskisi kadar genç bir adam değil, ama söz konusu sensen hastanenin yarısını tek cebinden çıkarır! Senin için, sana gelmek için maraton koşar o adam... Çünkü baba olmak böyle bir şey..."