Sterrenbeelden

Hoofdstuk 3

Zaterdagochtend gingen ik en Benjamin naar de bakkerij om brood te halen. Zoals Minerva had beloofd kregen we inderdaad ook taart. Benjamin wilde in de bakkerij eten dus zaten we aan het kleine tweepersoonstafeltje waar nog een extra stoel bij was geschoven.

‘Dit is zo lekker, eet ook’ zei Benjamin met volle mond terwijl hij zijn vork naar mij uitstak. Ik lachte en nam zijn hap aan en proefde chocolade met slagroom.

‘Is het niet een beetje vroeg om taart te eten?’ vroeg ik na mijn hap doorgeslikt te hebben. Op dat moment hoorden we het belletje van de deur ringelen en zag ik Mei naar binnen lopen.

‘Hey Leyla!’ zei ze vrolijk. Ik lachte naar haar en ze glimlachte terug. Na haar kwam er nog een volwassen vrouw binnen, waarschijnlijk haar moeder. Ze hadden beide zwarte krullen, bruine ogen en een lichte huid. Ze keek mij even aan, maar richtte zich toen op de broodjes op de planken.

Wat zou haar sterrenbeeld zijn?  Mijn nieuwsgierigheid groeide met de seconde en uiteindelijk besloot ik mijn gave te gebruiken.

Ik kon alleen niet zien wat het was en kon ook niet blijven staren dus gaf ik het op. Ik had ook geen oogcontact wat het extra moeilijk maakte.

‘Mama, dat is Leyla’ zei Mei plotseling en ze wees naar mij. Haar moeder draaide zich om en keek naar mij en ik voelde me op slag ongemakkelijk. Mei liep naar me toe en haar moeder volgde. ‘Dus jij bent de Schorpioen die mijn dochter helpt? Ik ben Vera, aangenaam’ zei ze vriendelijk en ze stak haar hand uit. Ik stond uit beleefdheid op en gaf haar een handdruk. Op dat moment zag ik haar symbool in een zeegroene kleur, Vissen. ‘Leyla Rivare, wat leuk u te ontmoeten’ zei ik zo rustig mogelijk. Vanbinnen raakte ik in paniek. Kon ze gedachten lezen? Ik had niets verkeerds gedacht, toch?

‘Rustig maar, ik lees geen gedachten in het openbaar’ zei ze toen ze mijn gezichtsuitdrukking zag. ‘Het is veel beter om mensen zonder hun  onuitgesproken gedachten te kennen.’

‘Oké.’ Ik schaamde me dood. Mei giechelde en draaide zich toen naar Benjamin.

‘Dat is haar broertje, Benjamin’ ze leek verlegen toen ze over hem sprak en kreeg een blos op haar wangen. Benjamin stond net als ik op en maakte kennis. Daarna excuseerden ze zich en gingen ze verder met het uitzoeken van brood en gebak.

‘Welke zullen we voor je broer meenemen?’ vroeg haar moeder bedenkelijk. ‘Die met kersen. Marco houd van kersen’ zei Mei terwijl ze naar het gebak wees. Ik herhaalde haar woorden langzaam in mijn hoofd.

Marco houd van kersen. Marco is haar broer? Marco heeft een zusje?! Waarom heb ik ze nooit samen gezien? Mijn mond viel open.

‘Wat is er Leyla?’ vroeg Benjamin. Ik negeerde hem, ik was verdwaald in mijn gedachten.

Gisteren zag ik ze allebei, maar niet samen. Mei ging naar haar vader, was dat niet ook Marco’s vader? Maar waarom gingen ze dan niet naar elkaar toe? 

Wat waren hun achternamen? Mei Itika. Dat wist ik wel van de lessen, maar ik had nooit naar die van Marco gevraagd. Hebben we het überhaupt wel over dezelfde Marco?

‘Leylie, waar denk je aan?’ probeerde Benjamin nu, ongeduldiger. Ik besloot mijn gedachten te laten rusten en gaf mijn broertje weer aandacht.

‘Sorry.’

‘Ga je vanavond nog naar Jeanine's verjaardag?’ vroeg hij terwijl hij zijn vork neerlegde. Zijn taart was eindelijk op. Ik knikte en stond op met de bedoeling dat hij ook zou opstaan.

‘Gaan we nu al?’ zei Benjamin en hij zuchtte. Ik moest hier weg.

‘Bedankt voor het eten mevrouw Minerva, het was zoals altijd heerlijk’ zei ik toen ik Benjamins bordje teruggaf. ‘Jullie zijn altijd welkom’ was haar reactie en ze glimlachte vriendelijk.