Sterrenbeelden

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk één

Ik keek op de klok in de gang en realiseerde me dat ik en mijn broertje te laat zouden komen, wat wel vaker gebeurde. ‘Benjamin, schiet op!’ riep ik geïrriteerd naar boven vanuit de deuropening. Mijn broertje rende haastig de trap af en pakte mijn hand. ‘Sorry, laten we gaan.’ Ik zuchtte en samen liepen we in een snel tempo richting school. Benjamin bleef mijn hand vasthouden en ik wist waarom, hij was al slim voor een twaalf jarig jongetje. Zijn sterrenbeeld was Leeuw, zijn gave was gevoelens beïnvloeden of controleren. Als hij mij aanraakte kon hij proberen me te kalmeren of me een fijn gevoel te geven, zodat ik niet boos op hem was. Ik trok mijn hand los. ‘Denk maar niet dat dat ervoor zorgt dat ik het vergeet’ zei ik en ik grijnsde.

‘Ah, Leyla, ik bedoelde het goed’ zei hij onschuldig. Ik ging met mijn hand door zijn bruine haren.

‘Dat weet ik.’

Jammer genoeg bedoelde niet iedereen zoiets goed. Met Benjamins gave kon je niet alleen anderen goed laten voelen, maar ook pijn laten lijden. Pijn was ten slotte een gevoel waar veel Leeuwen gebruik van maakten, en daardoor raakte deze wereld uit balans.

Plotseling trok Benjamin aan mijn arm en begon te fluisteren. ‘Leyla, ik heb haar nog nooit gezien!' ik volgde zijn blik en zag een voor mij onbekend, jong meisje met lange zwarte haren op een bankje zitten, een boek lezend.

‘We gingen naar school, weet je nog?’ Ik trok een wenkbrauw op.

‘Kun je mij haar sterrenbeeld vertellen, alsjeblieft?!’ smeekte hij.

‘Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Zo werkt het niet, ik heb mijn gave nog niet volledig ontwikkeld, dus ik moet haar op zijn minst aanraken als ik het wil weten. Of ik moet het écht graag willen.’ Veel interesse had ik niet in haar.

‘Zie het als een test! Denk als een machtige Schorpioen!’ hij bleef aan mijn arm trekken.

‘Goed dan.’ Met tegenzin concentreerde ik me op het meisje en probeerde haar sterrenbeeld te zien. Dat was mijn gave, sterrenbeelden herkennen. Misschien was dit niet de sterkste, maar wel een nuttige als ik hem volledig had ontwikkeld. Maar ik zag helemaal niets. Geen licht, geen symbool, geen sterrenbeeld.

‘Sorry Jamin, ik zie niets.’ Ik kortte zijn naam altijd af tot ‘Jamin’  omdat ik ‘Ben’ stom vond klinken. Hij drong niet aan en samen liepen we verder tot we bij het grote gebouw aankwamen, wat onze school was.  Ik was zestien en moest naar het oostgedeelte van het gebouw. Benjamin naar het noorden.

‘Tot vanmiddag!’ hij zwaaide enthousiast en liep weg. Ik zwaaide glimlachend terug.

Hoe dichterbij het gebouw kwam, hoe drukker het werd. Ik herkende tientallen gezichten van oude of recente klasgenoten en voelde me steeds minder op mijn gemak omdat ik wist dat sommigen hun gaven al volledig onder controle hadden. Zo konden Vissen mijn gedachten lezen, Weegschalen mijn verleden zien en Kreeften mijn emoties voelen. Maar ik hoefde me niet veel zorgen te maken, ik was een onopvallend figuur waardoor de meesten niet veel aandacht aan mij schonken. Niet dat ik dit erg vond.

Ik was bijna bij mijn klaslokaal toen ik Yara tegenkwam. Yara was één van mijn beste vriendinnen sinds de brugklas. Haar sterrenbeeld was Waterman, zij kon voelen hoeveel personen er in een ruimte waren. Ze kon ook weten of er onzichtbare mensen waren. Nu kon ze me bijvoorbeeld vertellen hoeveel leerlingen er in de gang liepen, zonder haar hoofd te draaien. Haar gave was apart.

Ze liep glimlachend naar me toe. ‘Leyla, wat fijn je te zien!’

‘Ik ben op tijd’ zei ik opgelucht. Yara lachte. ‘Volgens mij is onze leraar te laat.’