THE POSSESSIVE MAN

CHAPTER 7

Friends

Hindi ko alam kong ilang oras akong nakatulog. Paggising ko tulala pa din ako. Nakatingin sa kawalan at walang gana sa lahat.

Nagbalik lang ako sa realidad ng may pumihit sa pinto kaya napatingin ako. Hinintay ko kung sinong papasok then u saw klare na may hawak na try.

" Ange, Tinanong ng mommy mo kong uuwi ka daw ba ngayon?" Tanong nya habang nilalapag sa side table yung hawak nyang tray na may laman na pagkain.

" Can i stay for a while?" umupo ako kama.

Parang hindi ko pa kayang umuwi. Ayaw kong makita ako ng parents ko na ganito, i'm a mess.

" You can stay here aslong as you want pero nag-alala na ang parents mo sayo. Why not talk to them and tell them what happened to ease the pain that your feeling. You need them. Kung may tao mang makakaintindi sayo, sila yun."

I know how much my parents loves me. That's why nathalie is mad at me.

" I know pero pa ako ready."

" Just let them know. Para naman hindi mo kinikimkim yan. If you want to go home tell me so i can tell my brother to pick you up and drive you in your house. I can't join with you because i have something to do."

Klare is the friends that i have. Every problem that i encounter she always there to comfort me. She was like my own sister. I prefer her being my sister than nathalie.

" No need. I can grab a cab." i stand up to go in the bathroom to wash my face.

Sobrang naglalakit na ako. I need to take a shower, i could borrow klare clothes so lumabas na ako ng banyo to ask her if i can borrow her clothes pero hindi ko sya nakita sa kwarto.

Maybe nasa sala pero paglabas ko hindi si klare ang nakita ko kung hindi ang kapatid nyang si khalil. Nakaupo sa sofa habang naka dekwatro at nakapatong ang kamay sa armrest ng sofa. Nakapikit ito kaya hindi sya nakikitang pababa.

" Where's klare?" Nasa harap nya ako.

Dinalat nya ang mata at diretsyong nakatingin sa mata ko. He had brown eyes, perfect jawline, kissable lips, perfect eyebrow, it feels unreal.

" Umalis tinawagan nya ako na ihatid ka sa bahay nyo kasi may mahalaga syang gagawin. Are we going?" Nakatingin parin sya sa mata ko kaya iniwas ko ang tingin.

i can't look at his eyes para akong hinihila nito kong saan.

" Can you ask her if i can borrow her clothes? Wala akong dalang damit eh." hindi ako makatingin sa mata nya kaya sa paa nya lang ako tumingin.

" i know she don't mind it if you borrow some clothes." i know that his looking at me pero hindi parin ako tumingin sakanya.

" Okay, aakyat lang ako para maligo. You can wait here." Tumalikod na ako para maglakad paakyat.

Nararamdaman ko yung titig nya sa likod ko. Damn, i can't focus.

Hindi naman ako nagtagal sa paligo at pag aayos. Pagkatapos kong mag ayos bumaba na ako. Nakita ko sya sa sofa ganon pa din ang pwesto pero nakadilat na at titig na titig sa pagbaba ko.

" Let's go."

Tumayo na sya at lumapit sakin. Pinag buksan ny ako ng pinto.

Tahimik lang kaming naglalakad papuntang elevator. It feels so unreal that he was beside. Parang dati lang hindi man lang nag cross ang landas namin kahit same school lang kami. I've known him for how many years kasi lagi syang nakwekwento sya ni yanna sakanya.

" Lady's first." his husky voice is good to hear.

Tinignan ko lang sya at pumasok sa loob ng elavator. Siya na ang pumindot ng floor.

" Did you sleepwell?" nararamdaman kong nakatingin sya sakin pero hindi ako tumingin.

" Yeah."

Sobrang tahimik. Wala kang maririnig na ingay kong hindi ang pag hinga lang namin. Hindi naman nagtagal bumukas na ang pinto ng elavator. Una nya ako pinalabas at sumusunod lang sya.

Lakad lang ako ng lakad, nahinto lang ako ng magsalita sya.

" Nandito ang kotse ko." Nilongon ko sya at naglakad papunta kong nasan nakapark ang kotse nya.

Pinagbuksan nya ako ng pinto.

" Salamat."

umikot na sya papuntang driver seat. Inayos ko naman ang seatbelt ko.

" Saan ang bahay nyo?" Tanong nya.

" Daang Hari Road, Almanza Dos, Las piñas, 1700 Kalakhang Maynila. But you can drop me in the near coffeeshop."

" No, i will drop in your house. Baka mapatay ako ni klare kong saan lang kita iiwan." Tinignan ko sya at nginitian nya lang ako.

Pinaandar nya na akong kotse. Tahimik lang kami walang gustong mag salita. Nakatingin lang ako sa labas ng kotse.

" Gusto mong mag music?" tanong nya.

" If you want."

Can he just stop talking to me? hindi ako komportable pag kinakausap nya ako eh.

" Okay." He played song of Zack Tabudlo, Binibini.

Alam mo ba kung pano nahulog sayo
Naramdaman lang bigla ng puso
Aking sinta ikaw lang nagparamdam nito
Kaya sabihin mo sakin
Ang tumatakbo sa isip mo
Kung mahal mo na rin ba ako

Sinasabayan nya yung kanta. At masasabi kong maganda ang boses nya kaya na patingin ako sakanya.
Nagulat ako na nakatingin din pala sya sakin kaya iniwas ko ang paningin at tumingin ulit sa labas.

"Isayaw mo ako
Sa gitna ng ulan mahal ko
Kapalit man nito'y buhay ko
Gagawin ang lahat para sayo
Alam kong mahal mo na rin ako" Sabay nya sa kanta

Binibini
Sabi mo noon sakin
Ayaw mo pa
Pero ang yakap ngayo'y kakaiba
Hindi ka ba nalilito
Totoo na bang gusto ako
Wag ng labanan ang puso
Alam kong mahal mo na ko
Kung ganon halika na't wag lumayo

He sing it perfectly. He give me goosebumps his voice is nice.

Isayaw mo ako
Sa gitna ng ulan mahal ko
Kapalit man nito'y buhay ko
Gagawin ang lahat para sayo
Alam kong mahal mo na rin ako oh yeah

Isayaw mo ako
Sa gitna ng ulan mahal ko
Kapalit man nito'y buhay ko
Gagawin ang lahat para sayo
Alam kong mahal mo na rin ako oh

Natapos nya ang buong kanta. At masasabi kong sobrang ganda talaga ng boses nya. Kaya pala halos ng babae ay nagkakadarapa sakanya. Hindi lang mukha ang maganda sakanya pati pala boses.

Natigil lang ako sa pagpuri sakanya ng tanongin nya ako.
Napatingin ako sakanya at seryuso syang nakatingin sakin.

" Can we be friends?"

" Bakit gusto mong maging kaibigan ko?" hindi kami bumibitaw sa pagtitig sa isa't isa.

Ngumiti sya. " Wala lang, gusto lang maging kaibigan ka." Pinutol nya ang titig sakin at tumingin sa harap.

" it's fine with me. Basta kaibigan lang." Tumingin na din ako sa labas.

" Yeah." parang napapaos nyang sabi.