Jules + Harper

Toelating

JULES 🐇

[12:17] 'Trrrrrring' klinkt er. Ik ga zo snel als ik kan naar boven. Een onbekend nummer belt me en ik twijfel of ik moet opnemen. Wat als het een hacker is? Nah, dat zal toch niet? Ik neem als nog op.

[12:18] 'Goedemorg - middag is het alweer! Spreek ik met Jules?' zegt een zware, beetje schorre stem. 'Euh, ja, dat klopt. Met wie spreek ik?' 'Je spreekt met William, ik ben van de tekencursus. Ik zag dat je had gereageerd via onze website. Ik wilde even laten weten dat we je inschrijving hebben voltooid en dat je vanaf komende zaterdag mee mag doen met de schilderlessen.' Ik reageer blij en aai Moos. 'Dat is echt super leuk nieuws, ik kijk er ontzettend naar uit.' zeg ik. De zware stem praat verder. 'Ik zal je straks even een mail sturen met daarin de data dat er les is. We hebben dit jaar een groep van 12 leerlingen, dus het wordt denk ik heel gezellig. Eten en drinken moet je zelf meenemen, voor de rest wordt alles geregeld. Behalve vervoer natuurlijk.' grapt William.

Ik twijfel of ik 'dankuwel' of 'dankjewel' - voor het laten weten - moest zeggen. Het werd 'bedankt'. 'Dan zie ik je graag komende zaterdag! Tot ziens!' 'Ja inderdaad, tot dan!' zeg ik er ongemakkelijk achteraan. Want ja, zo ben ik ook. Af en toe wat ongemakkelijk. #welcomeinmylife

[13:40] Vol blijdschap stuur ik mijn moeder een berichtje dat ik komende zaterdag mijn eerste schilderles heb. Binnen enkele minuten krijg ik een berichtje terug. 'Wat leuk lieverd, heel veel plezier. Ik denk dat je dit heel leuk zal vinden. Misschien maak je er nog wel wat nieuwe vrienden. Als je nog iemand zoekt die 's middags Moos kan uitlaten wil ik dat wel voor je doen xx mama' ik typ terug: 'Lief mam. Dat zou Moos heel fijn vinden, xx mij.'

Ook saaie dingen moeten gebeuren, dus ga ik afwassen en daarna even wat kleding wassen. Maar die saaie dingen maak ik wat minder saai met een paar goede nummers, dus zet ik de 'Chill Hits' afspeellijst aan op Spotify. Bij het aanzetten van de muziek bromt Moos chagrijnig op de achtergrond mee. Die had hier duidelijk geen zin in. Moos is, net als ik, erg prikkelgevoelig. Ze houd niet zo van harde geluiden en is het liefst alleen met mij thuis. Al vind ze het ook niet erg om af en toe wat extra koekjes en knuffels te krijgen van anderen.

[15:29] Op vijf minuten wandel afstand van mijn huis zit een bushalte. Dit komt erg goed uit, aangezien ik geen rijbewijs heb (en ook liever niet wil). Ik ben van plan om straks even samen met Moos het dorp in te gaan en wat tekenspullen te kopen. Via de mail heb ik een lijstje gekregen met wat spulletjes die ik nodig heb voor de tekenlessen. Ik heb onder andere een tekendummy nodig, grafietpotloden, een gum, houtskooltjes en een puntenslijper. Van mijn stoelleuning pak ik mijn leren tas.

Ik check nog even of ik alles heb en stap dan, samen met Moos, de deur uit. Via het schelpenpad kom je uit bij de hoofdweg. Vanaf daar moet je nog een stukje naar rechts lopen en dan heb je daar de bushalte. De zonnestralen veranderen de grote groepen muggen naar vuurvliegjes. Het is altijd een magisch gezicht om tijdens de lente door het bos te lopen. Alles komt langzaam in bloei en er is weer heel veel leven in het bos. Alles ontwaakt.

[17:42] Alle tekenspullen zijn binnen. Ik stapte samen met Moos de bus weer in en bedacht waar ik wilde gaan zitten. Het plekje waar ik normaal gesproken zit was dit keer bezet. Ik kreeg een zenuwachtig gevoel in mijn buik. Er zat een super knappe, jonge vrouw van in de 20. Ze droeg een donker groene flared broek, witte dr. Martens en een leren jas. Haar haar zat wild, maar op een mooie manier. We maakten kort oogcontact en uit een paniekerige gedachte glimlachte ik - voor mijn gevoel heel cringe - naar haar terug. Ik voelde me betrapt en ging een aantal rijen achter haar zitten. Tijdens de twintig minuten dat we samen in de bus zitten heb ik haar achterhoofd - basically haar haar - goed bestudeerd. Ze had mooie, zachte donkerbruine krullen tot ongeveer op schouderhoogte. Ook droeg ze een baret. Iets wat ik altijd heel leuk vind staan. Ik kon mijn blik niet van haar afhouden.

[17:48] Ik doezelde langzaam in slaap terwijl ik in de bus zat. Zo'n uitstapje naar het dorp is altijd erg vermoeiend voor mij. Alle prikkels maken me meestal erg moe. Ik kon mijn hoofd niet meer rechtop houden en viel in slaap. Tien minuten later werd ik weer wakker. Uit paniek keek ik snel uit het raam. Ik werd precies op tijd wakker voor de bushalte waar ik moet uitstappen. Moos zat naast mij op een stoel door de deur van de bus naar buiten te kijken. De vrouw die voor mij zat is al uitgestapt. Ik zal helaas nooit weten waar ze uitstapte... Waarom wil ik dat überhaupt weten? grinnik ik in mezelf. Aaargh ik voel mezelf soms zo'n stalker haha. Ik druk op de STOP knop. 'Kom Moos, we moeten gaan.' Ik check uit en loop samen met Moos de bus uit. Tijd om bij te komen.